Hoe hou je blog- inspiratie? (Ben jij een creativo of een realo?)

Writer’s block.
Ik roep al jaren dat het niet bestaat.
Ik en mijn grote mond.

Heb jij het weleens meegemaakt?

Dat je lekker gaat zitten.
Laptoppie aan.
Kopje koffie d’r bij.
En dan wil je beginnen…
Niks.

Normaal wrijf je je in je handen

Je verheugt je op je schrijfdag: een dag helemaal alleen met je eigen gedachten. In het volste vertrouwen dat het je weer gaat lukken. Je hebt het tenslotte al tweeduizendachthonderzevententwintig keer gedaan.

Anderen schudden hun hoofd.
Waar haalt hij het vandaan?
Die snappen het niet. Dat het vanzelf gaat.
Net zo goed als jij niet snapt dat zij zo lekker kunnen koken.
Hoe doen ze dat toch? Geef ze een oude ui en een uitgelopen teentje knoflook en ze knutselen een maaltijd die de gasten de pannen doet uitlikken.

Dus wat doe je?

Je brengt de hele ochtend door met zoeken naar artikelen over schrijven en writer’s block.
Je vindt zelfs blogs met ‘20 writer’s block citaten.’
Leuk voor een illustratie. En zo ben je weer een uur verder.
Ondertussen draai je om de hete brij heen.

Want je weet het best:

Writer’s block bestaat niet.
Wel: ideeënblokkades. Creativiteitsdrempels. Vreugdedompers. Spelbedervers. Gewetenswroegers.
Omdat je beseft dat je niet doet wat je moet doen. Schrijft wat je moet schrijven. In your heart of hearts.

Je bent bang

Daar kunnen verschillende redenen voor zijn:

1. Je wordt lui. Het gaat goed, je niveau daalt maar niemand klaagt. Waarom zou je nog langer schrijven alsof je leven er vanaf hangt?
2. Je ziet jezelf als een bedrijf. Niet als een bron die vanzelf stroomt, maar als een kraan waar geld uit komt. Dodelijk voor creativiteit.
3. Je twijfelt over je koers. Moet je schrijven wat je denkt dat de ene helft van je lezers wil lezen? Of de andere helft? Of alleen wat je zelf wil?

En zo modder je door op een weg waarvan je al weet dat die doodloopt.

En je schaamt je.

Klinkt bekend?

Je eigen creatieve geweten is je strengste criticus.

Dat geldt niet voor iedereen, trouwens. Het geldt alleen voor mensen die een creatief geweten hebben.

De mensen die zich afvragen of ze er wel één hebben, hebben er geen.
Dat is geen ramp. Want ze lijden er niet onder.

Vergelijk het met wat John Cleese in deze video zegt over creativiteit: (NB. De video is helaas van Youtubeverwijderd)

‘To know how good you are at something requires the same skills as it does to be good at that thing.’

Wanneer is je creatieve geweten tevreden?

Als het maken van je tekst (muziekstuk, standbeeld, gerecht, japon, aquarel) je moeite kostte. Omdat je een nieuw probleem oploste. Met een nieuwe combinatie, een nieuwe harmonie, een nieuwe draai. Nieuw voor jezelf.

Geen creativiteit zonder spanning. Zonder een klein beetje angst dat het mislukt. Dat je iets doms doet. Dat je voor gek staat.

Herken ik niet, zeg jij. Speak for yourself.

Dat zal ik doen.
Want ik zit er mee. Met dat geweten dat zanikt en zeurt. Een stukje over Dr. Seuss? Niet interessant. Een mooie tweet van iemand anders quoten? Best wel slap.

Waarom schreef ik dat dan? Omdat ik het even niet meer wist.

Ik kon geen leuke problemen meer verzinnen

Alle lastige kwesties rond bloggen had ik wel gehad, vond ik.

Dit blog bestond vorige week immers een jaar. Voor iemand als ik alweer een eeuwigheid. (Wij, online creativo’s, hebben veelal ADHD. Ons leven draait om projecten en uitdagingen. De kunst is om die in zinvolle series te plaatsen.)

Wat nu?

Schrijftips geven?

Dat laat ik graag aan Neerlandici over.

Cursisten live uitleggen hoe ze hun stukken snel kunnen verbeteren is wél spannend. Elke cursist is anders en ik improviseer er heel wat op los. Maar hier wekelijks opnieuw vertellen dat korte zinnen lekkerder lezen dan lange – neen.

Een soort Copyblogger worden?

En week op week met een nieuwe invalshoek uitleggen dat content marketing werkt?

God bewaar me.

Toch lees ik voortdurend blogs waar mensen adviezen geven die ik al in honderdvoud elders online heb gezien. Is dat bevredigend om te schrijven?

Ik heb een privé-theorie

Het is goed mogelijk dat hij niet klopt, maar ik gooi hem hier toch even op. Mijn theorie is dat de wereld is verdeeld in twee stammen. De creativo’s en de realo’s.

De creativo’s zijn mensen als jij en ik. Meer geïnteresseerd in het proces dan in de uitkomst. Minder gemotiveerd door geld dan door onze persoonlijke vrijheid om te doen wat goed voelt.

De realo’s werken bij een bank.
Dat is trouwens geen waardeoordeel

De creativo’s zijn behoorlijk egocentrisch.

Ze voelen zich lekker bij veel alone-time, kunnen goed hyperfocussen en doen het liefste waar ze zelf zin in hebben.

De realo’s passen zich aan. Ze denken strategisch en zijn bereid om meer te slikken.

Bijna iedereen helt over naar één van beide kampen

Echte geluksvogels hebben evenveel van allebei.

En schuiven op die schaal kan ook. (De business coaches hebben er hun handen vol aan).

Maar hoezeer een creativo ook realo wordt – het creatieve geweten blijft. Wie het niet heeft, snapt niet waar de ander over praat.

En ondertussen

pieker ik verder.

Waar ga ik over schrijven?