Leert goede schrijvers de laatste 20%

Waarom bloggen troosten is

Ik wilde ook weleens vloggen.
Want iedereen doet het.

Maar toen ik de proefopname bekeek, dacht ik: dat kan eigenlijk niet, hè. Iemand van 57 die gewoon voor de camera gaat. Het ziet er niet uit.

Heb ik de boot gemist? Ben ik eigenlijk alweer te oud, met al die rimpels, enzo? Of is het belachelijk als ik me daar iets van aantrek?

En moet ik nou in het blauw, of kan ik dit gewoon aanhouden?

Echt hele lastige afwegingen. En ze leiden me ontzettend af van wat ik eigenlijk wou gaan vertellen.

Dit, namelijk:

Bloggen is troosten

Een goed blog doet meer dan informeren.
Het is een vriend. Hoe kan dat?

Transcriptie

Een goed blog schrijven, een blog waarvoor mensen terugkomen, is niet: mensen alleen maar informeren.
Het is zelfs niet: mensen inspireren of vermaken.
Een echt goed blog schrijven, contact krijgen met je lezers, lukt pas, vind ik, als je mensen troost. Je lezers. En daarmee ook jezelf.

Bloggen is troosten

En troost mag je heel ruim opvatten. Het is: mensen steunen, een hart onder de riem steken, iets vertellen over jezelf waardoor zij weten dat ze niet de enigen zijn die iets hebben (dyslexie bijvoorbeeld). Of die iets niet kunnen (spreken op een podium). Of die ergens heel erg mee zitten (ze missen iemand).

Als zelfstandige ondernemer – daar is de Blogacademie voor – is dat één van je belangrijkste doelen online: vast een band scheppen met je lezer, zodat ze later makkelijker klant worden.
En als je niks te verkopen hebt mag je ook gewóón een band scheppen. Maar het gaat om contact.

Vraag 1: hoe kwam ik daar achter?
Vraag 2: Lekker dan, moeten we nou allemaal strategisch kwetsbaar gaan zitten doen?
Vraag 3: hoe doe je het?

Vraag 1: Hoe kwam ik erachter?

In 2011 begon De Blogacademie. En in die tijd dacht ik: er moet een hack zijn, een manier om een blog snel te laten groeien. Iedereen zoekt the silver bullet: ik deed het ook.

Een half jaar lang las ik alles dat los en vast zat over bloggen. Ik las al die grote, succesvolle Amerikaanse bloggers die je vertellen hoe zij het hebben gedaan, en uiteindelijk kwam het mijn neus uit. Al die get rich quick blogs, en al die blogs in Nederland, destijds, die zeiden: je mag best een ton per jaar verdienen, online. Je bent eigenlijk een beetje een sukkel als je dat niet lukt. Kom maar hier, dan help ik je wel even.

Ik was dat zo zat. Daarom schreef ik een blog dat heette: ‘Waarom ik niet snel rijk wil worden met mijn blog.’

Ik kreeg voor het eerst 50 comments. In plaats van 3 of 4 of 10. Dat steunde me in het gevoel dat ik niet helemáál gek was, dat ik zo’n hekel had aan die hypercommerciële Amerikaanse stijl. En dat ik het niet zó hoefde te doen.

Een paar maanden later volgde ik, tijdens het schrijven van mijn blog, de twitterstream van Malou van Hintum, een journaliste die schrijft over de psychiatrie.

Zij was op een congres van pschologen en psychiaters, dat ging over ADHD. De zaal maakte zich zich ontzettend vrolijk over mensen met ADHD. Dat schoot me in het verkeerde keelgat. Ik was zo woedend dat ik mijn blog van die dag aan de kant schoof en voor het eerst écht over mijzelf schreef.

Ik heb tics – Tourette. En ik heb ADHD

of hoe je het ook wil noemen: ik ben nogal impulsief en druk. Ik vergeet altijd dingen omdat ik allang weer met iets anders bezig ben.

En ik vond het zo erg dat zelfs psychiaters en psychologen zich niet verdiepen in hoe het echt voelt.

Ik schreef dit blog: ‘De geheime tics van een blogger.’

En daarop kwamen 100 comments. En veel mensen vonden het fijn dat ik daar over schreef.

Zo leerde ik dat het ontzettend loont om eerlijk te zijn en om jezelf te zijn, op je blog

En dat je er andere mensen ook mee helpt – in dit geval. En toen, in de zomer van 2013, onze oudste zoon overleed aan een depressie, heb ik daar óók over geschreven. Omdat ik vind dat dat stigma (vooroordeel) op mensen die het psychisch zwaar hebben, maar eens afgelopen moet zijn.

Okee. Ik heb het gemerkt hoe het werkt in de loop van de tijd, het ging vanzelf, en het liep goed af. Dat wil niet zeggen dat iederéén alles online moet delen.

Vraag 2: moet je dus strategisch kwetsbaar zijn online?

Nee. Dat hoeft niet. Schrijf gerust een blog alleen maar voor je SEO. Alleen maar omdat je goed wil scoren op zoekwoorden.

Schrijf een blog als visitekaartje voor je bedrijf.

Maar laat je wél meer van jezelf zien, dan zul je merken dat mensen zich sneller met je verbonden voelen. Dat doen ze sowieso als je iets van jezelf laat zien, in een podcast, een video, een blog – met al die dingen kom je dichter bij je lezer.

Vraag 3: hoe doe je dat nou, een vriend zijn van je lezer?

Je wil een vriend zijn, je wil persoonlijk zijn, maar dat moet je allemaal doen in een monoloog. Want een tekst is een monoloog.

Hoe doe je dat?

Het is vooral een kwestie van anders denken. Op school leren we niks over schrijven. En als je gaat werken of studeren dan leer je om een stapje terug te doen, om meer afstand te nemen van je lezer. Je leert om onpersoonlijkere taal te gebruiken, om je juridisch in te dekken, en om je groter voor te doen.

Als je gaat bloggen moet je dat stapje weer terug doen. En sterker: je moet nog een éxtra stapje naar de lezer toe doen. Je wil een vriend zijn, dus je stijl is intiemer dan normaal.

Als je blogt stel je je in feite voor dat je een e-mail schrijft aan een goede vriend.

En qua inhoud laat je je lezer zien dat je hem echt snapt. Je beschrijft het probleem van je lezer zó dat hij weet dat jij zijn gevoelens kent.

Hoe doe je dat?

Ik geef een voorbeeld. Online marketing: waar begin je in hemelsnaam?

De intro is: je staart in een verhuisdoos. Naar een kluwen verbindingskabels. Wit, zwart, zilver: je hebt geen idee welke bij wat hoort. Je zucht. Dit kon weleens héél lang gaan duren. Als je begint met online marketing voel je je net zo.

Dus wat wil je doen om een blog te hebben waar mensen graag naar terugkomen?

  1. Wees een vriend
  2. Zet een stapje naar je lezer toe
  3. Laat je lezer merken dat je zijn emoties snapt

Links bij de video:
Waarom ik niet snel rijk wil worden met mijn blog
Malou van Hintum, een journaliste die schrijft over de psychiatrie
De geheime tics van een blogger
Online marketing: waar begin je in hemelsnaam?

 

Save

Save

tips voor beter bloggen

(Zet je VPN uit als de knop niet werkt).

Over Kitty Kilian

Kitty Kilian

Schreef voor NRC, gaf les aan vakopleidingen Journalistiek. Sinds 2011 docent copywriting | De Blogacademie. Delicate as a hand grenade.

Cursussen:
Blogbasics (beginners)
Blogpro (professionals)
Karakter & Dialoog (fictie)
Little Black Dress (strakke huisstijl)

66 comments

Laat een antwoord achter aan Anke Kootstra Je commentaar verwijderen

  • Net zoals je blogs is de vlog fijn. Leuk je een keertje te zien en te horen. De rimpels vielen me niet op.
    En wat jammer nou dat je bijna 57 oud vindt. Dan ben ik inmiddels antiek met mijn bijna 67. We moeten uitkijken dat we niet van die zangvogeltjes worden waar ‘s nachts een doek over de kooi gegooid wordt omdat ze hun bekje moeten houden. Dat wordt wel een hele lange nacht, van 50 tot 96.

  • Ooooowkeeej! Ik twijfelde sterk of ik zou bloggen over mijn ziekenhuisperikelen… Wel Kitty, ik begin NU te schrijven. Enneuh, waarom zeggen jullie toch srijven? ;-)

    • Ach ja, Chrisje, dat is het nieuwe Algemeen Beschaafd Goois. Gewoon niet op letten. Taal verandert voortdurend.

      Maarre – doen. Daarover schrijven. Mét sch in jouw geval ;-)

  • Ha Kitty, ik heb je blog bewaard tot vandaag (29/03/2017) omdat ik er even de tijd voor wilde nemen. En het was het waard. Mooi gedaan. Je stem is erg aangenaam en je blijft boeien. En dat verhaal van oud worden? Dat is wat we onszelf vertellen… Ik vind het prettig om naar je te kijken terwijl je je verhaal doet. Complimenten!

  • Hoi Kitty,
    Leuke video’s, je bent echt wel grappig! Maar toch…ik vind je schrijven leuker…

  • Mooi Kitty, je blijft jezelf uitdagen. En vertellen kun je dus ook. Jouw twijfels zijn de mijne (56). Je boodschap komt over. Heeft uiterlijk invloed bij vloggen. Natuurlijk maar oud zijn heeft daar niets mee te maken maar attractiviteit zit niet in rimpels. Dat gezegd hebbende is het wijsheid om mijn eigen oren open te zetten voor mijn boodschap aan jou. En te luisteren.

  • Jee wat mooi Kitty. En wat confronterend ook. In plaats van een blog waarin ik mijn kennis kan etaleren heb ik nu een kwetsbare blog geschreven. Ik wilde hem in de mail naar je sturen maar ik post m nu toch. Ik moet er doorheen. En dan maar hard ook. The fastest way to overcome your fears is through it, right.

    http://knipoogict.nl/als-wilt-groeien-feedback-nodig-als-feedback-houdt-dan-blijf-staan/

    Ik ben heel bang dat dit me klanten gaat kosten… please tell me als het echt geen goed idee is..?

    Gerdy

  • Ik vind je helemaal niet oud! Bijna 57 is toch nog hartstikke jong?

    En ik vind dat je dat vloggen mooi doet!

  • Je bent mijn vriendin! Digitaal en virtueel dan hé. Die kwetsbaarheid van laten zien wat je bezig houdt en wat je meemaakt in mijn ogen liever niet al te strategisch inzetten. Wel weten waarom je dit doet, persoonlijk zijn.
    Mijn idee van een waarom is dat we onderdeel van een groeiende beweging, namelijk de beweging naar meer persoonlijk en betekenisvol ondernemen /werken. Reinventing Organisations (Fred Laloux), Handboek Betekenisvol Ondernemen (Kees Klomp) zijn boeken die o.a. daarvan getuigen.
    Bedankt voor je mooie vlog.

    • Aardig van je! Nee, strategisch inzetten is niet mijn doel, maar wat ik schrijf is wel een vermenging van vanalles.

      Een tijdlang was ik een boze actievoerder, woedend over het tekort schieten van de ggz, over de bezuiniginggen op de jeugdpsychiatrie. Nu niet meer zo. Ik heb het opgegeven. Persoonlijk ben ik weer een beetje hersteld.

      Soms blog ik over het één en dan over het ander. Mijn doelen zijn verschillend en gemengd. Ze zijn zowel creatief als zakelijk als emotioneel.

      Ik voel me geen deel van een beweging. Ik geloof niet in zulke groeiende bewegingen – hoe fijn het ook zou zijn: er zijn altijd heel veel soorten mensen en karakters, en er zijn altijd mensen die vooral rijk willen worden en mensen die dat minder kan schelen. En niemand is één-dimensionaal. Toch?

      Kijk maar naar de verkiezingsuitslagen. Dan zie je hoe het er echt voor staat met het idealisme in Nederland :-/

  • Heb me eigenlijk nog nooit afgevraagd of je op een zekere leeftijd niet meer zou kunnen/moeten/mogen vloggen. ( Idem voor bloggen en joggen. Leeftijd: size doesn’t matter ;-) )

  • ‘…Moeten we dan allemaal strategisch een beetje kwetsbaar gaan zitten zijn?…’ Kitty, deze beeldopname voegt voor mij mildheid toe aan geschreven woord. Mooi om te zien. En uitnodigend. Een stap dichterbij gekomen.

  • Het stoort mij totaal niet. Je bent een mooie, markante, eigenwijze vrouw. Je vertelt het heel prettig, komt natuurlijk over, hebt een fijn stemgeluid. Het filmpje is goed geëdit. De korte overdenking vooraf vind ik een originele toevoeging trouwens! (Vaker doen?) En de intro- en eindtune vind ik ook tof.

    Danielle Laporte plaatst vaak overdenkingen op haar website en gebruikt daarbij vaak ook audio, naast tekst. Dat haalt haar ook al dichterbij vind ik. Ben ‘verliefd’ op haar geworden door een webinar van haar op YouTube (staat nu helaas niet meer online), waarin ze een deelnemer inderdaad echt toespreekt als een vriendin en ook zichzelf laat zien in volle glorie (met emoties, twijfels, proostmomenten, alles erop en eraan).

    ..Interessant wat je vertelt over bloggen en jezelf laten zien. Dat je anderen ermee helpt. Schrijven alsof je aan een goede vriend(in) schrijft. Laten voelen dat je de lezer snapt. Daar ga ik nog even verder over mijmeren.

  • Bereidheid, overgave en moed. Je toont ze alle drie in je presentatie. En dat zonder mijn begeleiding.
    Zo vanzelfsprekend, … heerlijk om te zien, Kitty.

    Vraagje: Zijn die knipjes in de montage om versprekingen of stiltes te camoufleren? ‘One take’ maakt het nog meer wie jij bent/ mag zijn.

    • Sommige dingen heb ik wel drie keer overgedaan. Of nog vaker. Of ik keek per ongeluk op mijn aantekeningen. Dat ziet er niet uit. Het is nooit echt live, zoiets. Dan zou ik het niet kunnen ;-)

  • Wat ben je een mooi mens! Het vloggen gaat je goed af, Kitty. Mooi gedaan. Je inspireert me

    • Nee joh! Het zit vol met knippen. Ik had een lezing gegeven in december, en omdat ik dat verder nooit doe dacht ik: ik zet hem op video. Dus ik kende hem nog half uit mijn hoofd. Maar sommige stukken doe je dan drie keer over. Jeweetwel.

  • Lieve Kitty,
    Ja, ik zeg het gewoon: “Ik vind je lief.” Ook al verwacht ik dat je nu denkt ‘ughlwh!’ Ik hoop dat ik je nog lang mag blijven volgen in al je openheid en eerlijkheid. X! ;)

  • Aaaah Kitty, je doet het geweldig op de vlog! Je bent een fantastische inspiratiebron, voor mij als moeder van een zoon met een rugzakje, als ZZPer, als dwarsdenker, vernieuwer, inspirator, spreker, vriendin, blogger, vlogger, schrijfster…. Thx for being here :-)

    • Ha, mede-rugzakmoeder!
      Mijn jongste zoon is nu 19. Goddank van die amtelijke rompslomp af. Ik zie met lede ogen aan hoe het gaat met de thuiszitters en.. maar daar gaan we het nou niet over hebben. Zet hem op!

  • Wat ontzettend leuk om je nu in beeld en geluid te zien! Herkenbaar, het eerste filmpje (Wat trek ik aan?! Terwijl je toch hoopt dat mensen vooral letten op wat je zegt).
    En herkenbaar ook wat je zegt in het tweede filmpje: op blogs waarin ik meer persoonlijks deel komen zoveel meer reacties met vooral herkenning en blijken van waardering.
    Dank Kitty!

    • Heb je nooit het filmpje op mijn aboutpage gezien? Ik heb het nu trouwens op mijn homepage gezet. Dus nieuwe bezoekers zien het voortaan ;-)

      Jij bedankt!

  • O heerlijk, wat herkenbaar, je proeffilmpje. Ikzelf ben ook enthousiast begonnen, en heb filmpjes opgenomen. En nog eens, en nog eens. Geplaatst en weer verwijderd op mijn blog en Facebook. Uiteindelijk toch geplaatst en weer spijt. Want o, al die rimpels, plooien en dan dat haar dat nooit doet wat ik wil. Inderdaad, moet ik dit met mijn 53 jaar nog wel willen, of moet ik de wereld hiervoor behoeden? Kortom ik herken dit zo. En ik ben er nog steeds niet uit. Als jij er wel uit bent dan hoor/lees ik dat graag! Dankjewel voor je openhartigheid.

    • Ik ben er ambivalent over, onbeslist, dubbel, ik twijfel: ik haat mezelf en dan weer de wereld: maar zelf vind ik het juist super om oudere mannen en vrouwen gewoon te zien doen waar ze zin in hebben online. Op video of waar dan ook. Dus ja, ik denk dat iedereen twijfelt over zichzelf. Uit ijdelheid. En die ijdelheid heeft erg te maken met onze maatschappelijke en psychologische afkeer van oud worden.

      En tegelijk is het leven – als je geluk hebt en gezond bent – veel fijner als je ouder bent. Mijn eigen vijftiger jaren, qua leeftijd, zijn de beste van mijn leven, ondanks alles wat we hebben meegemaakt. Vriendinnen zijn aardiger, zussen zijn begripvoller, er is veel minder haat en nijd als je ouder bent. Vrouwen hakken elkaar niet meer de kop af om het minste of geringste: ik heb het gevoel dat mensen van zeg boven de 50 elkaar meer steunen dan ooit.

      Omdat je op die leeftijd wel weet dat iedereen in hetzelfde schuitje zit. En we hebben allemaal zoveel erge dingen meegemaakt dat we weten dat niemand, echt niemand, ook maar iets kado krijgt. En omdat die scherpe kantjes van ieders ambitie er rond die tijd ook wel af zijn. (Goddank.)

      Terwijl je aan de andere kant ook steeds meer geniet van waar het gewoon echt om gaat, in het leven: familie, vrienden, een goed boek, fijn werk, een mooie film. Een keer iemand helpen. Voor je ouders zorgen.

      Ja, ik denk dat dat taboe op oud worden nooit verdwijnt, ook niet bij mij. Maar ik vind dat we er niet aan mee moeten doen.

      • Bravo Kitty!
        De krassen op onze ziel, we turn those wounds into wisdom. Blijf altijd bloggen, please! Recht uit het hart.
        Balsem voor de ziel.

          • Was leuk om je weer te zien en te horen vertellen. Vind het knap hoe je het zelf zo netjes in elkaar gedraaid hebt. Goeie belichting ook.

            Arbeidsintensief, dat vloggen. En je kunt ook niet even snel een correctie doorvoeren zoals bij een blog. Ik blijf lekker alleen maar schrijven. :-)

      • Inderdaad! Niet aan meedoen! Sterker nog: ik pleit ervoor dat iedereen zijn of haar eigen Renaissance zou moeten inzetten! Kansen genoeg om vitaal op te stomen.

        Enne, een goed blog is naar mijn mening een gastvrijheidsplatform (een vorm van ‘thuiskomen’) dat ruimte geeft voor horen, denken, zien, voelen en proeven. En daar zijn troosten, rouw verwerken en je hart openstellen (authentiek durven zijn) onlosmakelijk mee verbonden. Jouw blogs zijn doordrenkt van hospitality, Kitty…chapeau! Ik geniet ervan en groei ervan.

        • Een gastvrijheidsplatform! Dat is mooi. De commentaarfunctie maakt het inderdaad een platform. En gastvrij – ja, net als je favoriete Netflixserie of Sylvia Witteman in de ochtendkrant: kom erbij. Zo voelt het.

          Die Renaissance is ook een mooie term. De herwaardering van de oudheid ;-)

          Wij kunnen meer, tot op hogere leeftijd, dan onze voorouders dankzij de goede gezondheidszorg. En omdat we minder versleten zijn. Maar alleen als we het geluk hebben dat we geestelijk niet te veel schade hebben opgelopen in ons werk enzo.

          • Niet alles is plooibaar. Dat is zo. Maar vaak kun je door goed voor te sorteren/preventie en anticiperen, een eind komen. Goed sturen in het leven vergt inzicht in krassen en deuken. Dat wel. In de eerste plaats inzicht in jezelf. In de tweede plaats in de mensen met wie je je omringt.

            • Ik was het met je eens! Ik bedoelde eigenlijk: we hebben geluk. We worden gezonder oud dan ooit. We kunnen zoveel meer dan onze grootouders. Die waren op hun vijftigste vaak versleten.

              • Ja, gezonder oud dan ooit. Ofschoon: wel vaak chronisch ziek. Onze grootouders waren inderdaad op hun vijftigste al ‘op’; dat zag je alleen al aan hun afgeleefde gezichten. De kapsels en kledingstijl uit die tijd maakten die ‘look’ nog erger. Ik vind jou trouwens geweldig ‘jezelf’ in het vlog. Ja, heel karakteristiek. Houden zo. Niet aan sleutelen.

    • Klopt allemaal wat je zegt, heel herkenbaar. Het leven na mijn vijftigste is zo veel mooier. Alles wat ik heb mee en doorgemaakt heeft bijgedragen aan nu het verschil kunnen beleven en waarderen. En dat is inderdaad wat jij beschrijft, over dat vrouwen van deze leeftijd milder zijn. We hebben allemaal dezelfde krassen op onze ziel zou je kunnen zeggen.

      En qua uiterlijk, en vloggen? Ja dat blijft een dingetje. Want ook al riep ik altijd dat uiterlijk er niet toe doet, en dat rimpels een gezicht juist karakter geven, moet ik nu eerlijk toegeven dat ik best wat minder karakter zou willen als ik in de spiegel kijk. ;-)
      Dankjewel voor je uitgebreide reactie! Blij mee.

  • O, dit is fijn. Onopgesmukt, echt. Grijs haar, zeker, rimpels, een vermoeden ervan maar niet echt gezien. Wel een fijne lage stem gehoord en gelukkig praatte ze steeds rustiger. Mooie teksten ook. Dus dit is Kitty Kilian. Zachter en toegankelijker dan ik dacht n.a.v. haar snedige commentaren. Nou, die blijf ik nog wel een tijdje volgen. En wie weet ga ik nog eens iets bij haar doen in de toekomst. En ondertussen pik ik steeds leuke dingen op. Dat vloggen en bloggen zoals je bent, zonder blauw bloesje, gewoon werkt.
    In ieder geval bij mij.

    • Steeds rustiger? Hm. Zou weleens kunnen.
      Je hoeft niks bij mij te doen, dat is het mooie van dingen online zetten. Ze zijn tegelijk een kado. Dat is toch wel het mooie van bloggen en van content marketing. Het is allemaal lekker vrij.

Leert goede schrijvers de laatste 20%
google-site-verification: google3d8706b2d2bb5ca6.html