Leert goede schrijvers de laatste 20%

Waarom ik mijn eigen man zo saai vind (en de overeenkomst tussen thrillers en chicklit)

Wat een vent. Hij heeft een opvouwbare tandenborstel. That’s it.
Geen huis.
Geen auto.
Geen baan.
Zelfs geen paspoort. Heeft ‘ie allemaal niet nodig.

Geen kleren. Hij koopt elke paar dagen nieuwe en gooit de oude weg – een briljant idee.
Geen vrouw. Hij pikt regelmatig iemand op, maar het wordt nooit wat. Hij moet alléén zijn.
Jack Reacher.

De man die in zijn eentje aanslagen op presidenten verijdelt. Die corrupte bestuurders ontmaskert. Die akelige misstanden in het Amerikaanse leger en de geheime dienst rechtzet. Van die misstanden waarvan we altijd al wel vermoedden dat ze er waren, en die er volgens de krant ook werkelijk blijken te zijn, maar die we gewoon niet willen geloven, en die er gelukkig ook niet echt toe doen, zolang Reacher er is.

Mag ik Jack zeggen?
Ik zeg Jack.

Ik ben echt best gelukkig met Hem Die Niet Genoemd Mag Worden

Ik bedoel: ik heb geen klagen. Maar laten we wel wezen. Hij is geen Jack.

Al die avonden dat ik op de rode bank in de woonkamer Nothing to Lose, Bad Luck and Trouble en One Shot lig te lezen erger ik me een beetje aan hoe gewoon hij eigenlijk is.

Hij heeft een baan. Een auto. En een normale tandenborstel.

Hij verwacht dat ik zijn kleren was.

Als hij de krant leest, knarst hij met zijn tanden. Soms maakt hij een bittere opmerking over de stand van zaken in de wereld. Hij komt, dat moet ik toegeven, verrassend snel tot de kern. Maar staat hij dan ook kordaat op om er iets aan te doen? Lift hij naar het Binnenhof om de grootste boeven persoonlijk uit te schakelen? Zet hij op zijn minst zijn geheime contacten in Brussel in?

Nee.
Hij Die Niet Genoemd Wil Worden zit vol loze praatjes.

Het spijt me, maar hij is geen man uit één stuk. Hij heeft wel idealen, maar hij staat er niet voor. Niet echt.

Was ik maar met Jack getrouwd

Of anders met Spenser. De privé-detective uit Boston. Oók een man die geen duimbreed wijkt als de rechtvaardigheid in het geding is.
Slim. Snel. Gevat. Sarcastisch met een twist – mooier kan het niet. En altijd, altijd gedreven door zijn eigen normen.

Zullen we het woord een keer gebruiken?

Authentiek.

Dat is ‘ie.

Vooruit: een leider. En dan wel in de meest actuele betekenis: een man die overloopt van innerlijk leiderschap. Jawel: een man die zijn eigen innerlijke man, zijn innerlijke vrouw, zijn innerlijke jongetje en zelfs zijn innerlijke meisje erkent. Spenser is dol op zijn vriendin, een psycho-analytica. Hij kookt voor haar.

Bovendien kan hij boksen en weet hij alles. Alles. Een hyper-intellectueel met humor én biceps – het hart onwrikbaar op de juiste plek.

Dat mis ik nou allemaal.

(NB. Nu ook op film:)

Het begon sluipend

Als tiener las ik enkel Literatuur. De grote Russen. De negentiende-eeuwse Britten. Céline. Joyce. Gerard Reve. Ik haalde mijn nuffige neusje op voor alles zonder grote L.

Tot ik op mijn zestiende 8 uur in een vliegtuig zou doorbrengen. Mijn moeder stopte op het laatste moment een pocket van Dick Francis in mijn tas: ‘Voor als je je verveelt.’

Ik keek haar wantrouwig aan, maar dat was achteraf gezien onterecht. Zodra ik begon te lezen, was ik verkocht.

Vreemd

hoe lang het daarna toch nog duurde. Hoezeer ik vast bleef houden aan mijn zelfopgelegde Geen-Literatuur-stigma.

Nog jarenlang zou ik mezelf alleen in vliegtuigen toestaan om thrillers te lezen. Op een saaie toer door Afrika sjouwde ik om beurten de vijf delen dagboeken van Virgina Woolf mee. Terwijl ik de eindscriptie voor mijn studie geschiedenis schreef ontspande ik me met de historische rechtbankverslagen uit Montaillou.

Waarom zat ik mezelf zo in de weg?

Natuurlijk, er waren verzachtende omstandigheden:

  • Ik was jong
  • Ik was naief. Ik geloofde bijvoorbeeld ook nog dat ik carrière wilde maken (wat dat nou ook weer was ben ik vergeten.) Ik was er heilig van overtuigd dat ik een gezinsleven zou krijgen zoals in de reclame. Met blozende kinderen, een vader die altijd paardje speelt en ikzelf die opeens fantastisch kon koken. Kerstdiners zelfs. (Ik schaam me er niet voor om die onnozelheid toe te geven, omdat ik sindsdien heb geleerd, na uitgebreid en jarenlang onderzoek in mijn persoonlijke en professionele omgeving, dat geen enkele vrouw die leugens doorziet vóór het te laat is.)
  • En ik geloofde toen ook oprecht, mét de recensenten van de kwaliteitskranten die ik spelde, dat er een verschil was tussen Kunst en kunst en kleinkunst

Alleen met Kunst, had ik mijzelf wijsgemaakt, kon je je in het openbaar laten zien.

Mijn thrillergenot hield ik dus jarenlang geheim

Ik zorgde dat er nooit thrillers in het zicht stonden. Een stapeltje bibliotheekdetectives draaide ik met de rug naar de muur. Bovenop schikte ik een Shakespeare-biografie. Elk voorjaar kocht ik, met mijn capuchon op, de detective- en thrillergids van Vrij Nederland.

Dat zou duren tot ik, ergens in de vroege jaren 2000, aanzat bij een diner met allemaal geleerde vrouwen. Daar liet de toenmalige hoogleraar Geschiedenis van Boekhandel en Uitgeverij, Marika Keblusek, vallen dat ze elke dag een thriller las.

Ik verslikte me  in een doperwtje.

Elke dag.

Van de rest van de avond is mij niets bijgebleven

Ik zat voor de vorm het diner uit terwijl ik mezelf in gedachten voor mijn kop sloeg. Die dag nam ik een besluit: als Marika Keblusek dat mocht, mocht ik het ook.

Niet veel later realiseerde ik me dat mijn héle waardenstelsel over wat Goed Schrijven was niet deugde.

De best verkopende schrijvers van de wereld zijn thrillerschrijvers – naast de schrijfsters van chicklit. Hun schrijftechniek is eersteklas. Ze pakken je vanaf zin 1 bij de kladden en ze laten je niet meer los tot de allerlaatste woorden. Ze beheersen plot en karakterisering, het zijn storytellers pur sang. Ze kennen álle trucs van pakkend schrijven. Als je de kunst van copywriting érgens wil afkijken, moet je het daar doen.

Ik was tevreden.

Ik had eindelijk een volwassen leeshouding

Net als met televisie en film consumeerde ik een realistisch dieet van hoge en lage literatuur, afgewisseld met vakliteratuur en – min of meer – de krant.

Zo hou ik dat nu al een paar jaar in balans. Thrillergenot en Turgenjev.

Ik kijk nergens meer op neer. Behalve dan op chicklit. Er zijn grenzen.

Hoewel ik moet toegeven dat ik zelfs dáár uitzonderingen maak

chicklit van Joanna Trollope
JoannaTrollope.com

Eind jaren 1980 stond in de bijlage van Vrij Nederland – toen nog het neusje van de zalm in de journalistiek – een artikel over een Britse damesromanschrijfster. Joanne Trollope. Eén van mijn zussen kwam er mee aanzetten – ik zal niet verklappen welke, want ze heeft een reputatie hoog te houden.

‘Kijk’, zei ze: ‘hier staat dat Trollope gelezen wordt in universitaire kringen. Dat vrouwelijke CEO’s haar in hun handtas hebben. Dat ze een heimelijk genoegen is van de Londense crême de la crême. Omdat ze over échte vrouwenlevens schrijft.’

We keken elkaar aan. Ze stond op en trok de kamerdeur dicht.

‘Heb jij haar al gelezen?’ fluisterde ik.
‘Nee’, zei ze zachtjes. ‘Maar zullen we er gewoon één proberen?’

Niemand wist dat wij haar lazen

Zelfs onze andere zussen niet.
Alleen wij.
Ze was ons geheim.

Totdat ik vorig jaar een abonnement nam op Storytel, waar je audioboeken kunt streamen. Tussen de Shakespeare-colleges door begon ik ook naar thrillers te luisteren. Tijdens het was opvouwen. Tijdens het wandelen.

En af en toe had ik zin in iets anders. Alle boeken van Trollope had ik al gelezen. Storytel raadde me als alternatieven steeds hetzelfde generieke rijtje titels aan – dat ze daarmee on-ge-lo-fe-lijk de kans missen om echt persoonlijke service te leveren laten we nu even buiten beschouwing.

Op een landerig moment besloot ik zo’n suggestie te proberen. Me Before You van Jojo Moyes.

Ik lachte hardop tijdens het luisteren.
Moyes is geestig. Héél geestig.

Het is een volstrekt ongeloofwaardig verhaal

over een verlamde business raider met een gouden hart en een meisje uit een Brits arbeidersgezin dat hem verzorgt. Ik verklap het plot niet. Maar tot op een derde van het boek had ik niet eens door dat het een liefdesverhaal was.

En na een paar dagen luisteren realiseerde ik me dat de suspense in zo’n boek net zo krachtig is als die in een thriller. Op een middag liep ik te luisteren in het bos en riep hardop: ‘Zég het dan, zég het dan gewoon.’

Het verschil is dat er geen misdaad in het spel is, maar liefde. En geen red herrings, maar een boel misverstanden, die we in het gewone leven direct zouden uitpraten. De hoofdpersoon is geen extreem daadkrachtige man, die zelden twijfelt, maar een twijfelende vrouw, die af en toe een daad stelt.

Humor

Waar de meeste thrillers het moeten hebben van een web aan bloedstollende verwikkelingen, die tot één uitkomst leidt, zijn de moderne romantische boeken humoristisch. De hoofdpersonen kunnen lachen om zichzelf. Onzekerheid is geoorloofd. En álle hoofd- en subkarakters maken een ontwikkeling door. Ook bij de beste chicklit-schrijfsters draait alles om het plot.

Omdat het liefdesverhalen zijn, is de uitkomst minder verrassend dan bij detectives. Ze gaan eerder vervelen. Net als bij thrillers geldt: hoe interessanter de setting en de karakters, hoe leuker ze zijn om te lezen.

Maar toch

Wie had dat ooit van mij kunnen denken?
Ik ga even mijn zus bellen.

Plaatje van een blad. Einde van de post.

Lees ook: Hoe schrijft Lee Child zijn bestsellers?
En: Hoe kom je aan een bestseller? (Of: wie wil er nou niet verkopen?)

PS

Nog een tip: Goodreads.com. Voor goed beredeneerde lezersrecensies. Je kunt je eigen boeken invoeren en na een tijdje krijg je vergelijkbare titels aanbevolen. Maar Goodreads is vooral nuttig om er de boeken die je wil lezen in op te slaan, en om te zien hoe anderen ze beoordelen. Je kunt er natuurlijk ook weer mensen volgen. Ik zet de aanbevolen titels uit de comments er in en beoordeel ze na lezing.

tips voor beter bloggen

(Zet je VPN uit als de knop niet werkt).

Over Kitty Kilian

Kitty Kilian

Schreef voor NRC, gaf les aan vakopleidingen Journalistiek. Sinds 2011 docent copywriting | De Blogacademie. Delicate as a hand grenade.

Cursussen:
Blogbasics (beginners)
Blogpro (professionals)
Karakter & Dialoog (fictie)
Little Black Dress (strakke huisstijl)

77 comments

Laat een antwoord achter aan Sophie Je commentaar verwijderen

  • Wat vind ik het toch heerlijk om alles te lezen wat jij schrijft! Ergens zeg je “pakkend vanaf het eerste tot het laatste woord”, dat vind ik nu ook van jouw schrijfstijl!
    En ook ik geniet van zo’n heerlijke niet Jack ;-)

    • Dank u!
      En ja, er is maar één Jack. Hoewel David Baldacci een namaak-Jack heeft gemaakt – ongelofelijk brutaal, vind ik.

      ‘Broadly sympathetic to wannabe writers, admiring of Amis and tolerant of Julian Barnes and Edward Docx, Lee Child has a slight issue with David Baldacci. Jack Reacher is an ex-military cop. He is very big. He head-butts people. John (“Johnny come lately”) Puller – Baldacci’s more recent recurring hero – is a military cop. He is very big. He head-butts people. “Puller,” Child snarled, “is a total bloody rip-off of Reacher!”

      Zie The Independent.

  • Ha Kitty, heerlijk zo’n man he; ik bedoel die saaie dan. Want laten we wel wezen; veilig, betrouwbaar tot op het bot en heerlijk voorspelbaar (grijns).
    Heb je de film ‘Me Before You’, al gezien? Aanrader!!

  • Hey, wat schrijf je leuk! Ik kende je blog helemaal niet, wat ernstig onterecht blijkt te zijn. En verder, zo herkenbaar, dit verhaal. Ik durf nog altijd niet te vertellen dat ik van de thrillers van Karin Slaughter hou zonder daar ogenblikkelijk bij te vermelden dat ik ze heus alleen in de trein lees. Gekkigheid is het.

  • Heerlijke blog. Gniffel met je nuffige neusje. Ik vind thrillers eng, rom.koms stom en chicklit zum kotsen. Maar nu jij dit zo schrijft, voel ik me toch genoodzaakt om in ieder geval 1 ander chicklit boek te lezen. (het enige andere is – The dairy of Bridget Jones -> classic)

  • En het leukste van zo’n blog is dat iedereen nu uit de kast durft te komen. En tips uitwisselt! :)

  • Hahaha. Ik heb honderden boeken weggedaan de afgelopen verhuizingen, waaronder heel wat Literatuur. Maar niet: mijn Dalziel & Pascoe-boeken, mijn Inspector Lynley boeken (Elizabeth George), mijn Louise Penny-collectie, al mijn Liveship Trader boeken, ik bedoel, hallo: je moet wel weten wat je nog eens gaat herlezen he?? Ik herlees ze allemaal iedere paar jaar. En ik schaam me er niet eens voor! Nou ja – niet echt. Ze staan gewoon in het zicht. Op zolder. :))

    • Dalziel en Pascoe? Nooit van gehoord. Die gaan ook op de lijst. Louise Penny? Enne.. Liveship Trader? Klinkt als een buitensportzaak. Ik ga googelen!

      • Liveship traders (en alle boeken van Robin Hobb) vallen in het fantasy genre – vind jij niet zo leuk toch? Dalziel & Pascoe zijn een detective duo om van te smullen. De originele serie is ook geweldig (BBC). Louise Penny heeft een hele reeks over een geweldige, integere, bijzondere inspecteur van moordzaken in Canada…alles speelt zich af in een klein dorpje in de bossen.
        Ondertussen heb ik nu door jou een nieuwe reeks boeken om mijn Kindle mee te vullen, YAYYYYYYY.

  • Een blog dat omarmt als warme vriendschap en me tegelijk dat pittige duwtje geeft dat ik nodig hebt. Een verhaal dat ik lees en herlees, dat lang aanwezig blijft ook als de woorden er niet meer zijn. Ik herken, het raakt, ik geniet. Dank je voor dit prachtig schrijven, Kitty… :-)

      • Een duwtje om méér te schrijven, Kitty :-) Naast mensen helpen het andere waarom van mijn leven. Jou lezen is meer dan lezen, veeleer een onderdompelen, woorden die mij naar jouw innerlijke wereld van jouw schrijfmoment voeren.

        Wie wat ook schrijft, of je het benoemt met hoofdletter of met een wenkbrauw die omhoogwipt, raakt het me of raakt het me niet. Wat me raakt, koester ik…

  • Ik deed het andersom.
    Ik heb vlak na mijn middelbare schooltijd alle Ludlums gelezen, alle Ken Follets, en nog een paar 5 sterrenschrijvers uit de VN thrillergids.
    Toen was het op. Mijn laatste thriller was de Davinci Code toen niemand het nog kende.
    Klaar mee.
    Nu dus wel die literatuur, benieuwd naar waarom mensen dat zo goed vinden.
    Middlemarch en zo.
    En de boeken van John le Carré opnieuw gelezen. ik vond ze toen te saai. Maar nu ik geen haast meer had,omdat ik al wist hoe het afliep, waren ze plotseling geweldig. Ze konden me niet langzaam genoeg gaan.
    Ik vermoed een golfbeweging.
    Mijn volgende boek wordt “A suitable boy”

    • Ja, haast scheelt een boel. Haast is bijna nergens goed voor. Als ik helemaal ontspannen ben heb ik geen trhillers nodig. Dan lees ik Zadie Smith en Alice Munro en geniet ervan. Maar als ik een iets te drukke week heb helpt lichte lectuur beter om te ontspannen. Ik lees het zelden door elkaar..

      The Da Vinci code is een monster van een boek. Hopeloos. En hoewel Ken Folletts historische romans lekker weglezen, vind ik zijn crime boeken vaak een tikje onsmakelijk. Moeilijk uit te leggen waarom.

      Maar als je genoeg rust in je donder hebt: A suitable boy is fantastisch.. en klassiekers als Anna Karenina – alles van Tolstoi eigenlijk. David Copperfield.. Mooie, dikke boeken genoeg!

      • Maar Anna Karinina en de Tolstoys zijn ook prachtige boeiende verhalen!! Dan is de grote L ook storytelling, vind ik.

        Heerlijke blogs Kitty Kilian!

        Het loslaten van de grote L als richtlijn van wat mooi is, maakt dat de echte zoektocht kan beginnen.

        Lisa Marklund is nog niet genoemd. Ze is wel een grensgeval. Riooljournaliste, die zo ambitieus is dat ze vaak eerder iets oplost dan de politie. Crime dus. Maar Marklund combineert werk en privé in de boeken. Alle lastige dilemma’s van ambitie en de liefde en een gezin bij elkaar.
        Maar ze is ook net lekker niet helemaal aangepast.
        Niet”op en top vrouw”. En ze krijgt vaak haar goede invallen bij haar eerste bezoek aan het toilet s ochtends. Ook het wel of niet tot gezond koken in staat zijn komt vaak aan bod. En niet opgeruimd huis.
        Ik lees dat graag.
        Maar taaltechnisch wordt erover gezegd dat het een goede serie is om in het Zweeds te lezen, om Zweeds te leren.
        Het leest lekker weg als je moeite hebt met je concentratie.

        • Ja, die heb ik allemaal gelezen. Vanwege de setting in de journalistiek. Die zijn grappig en ze hebben vooral heel veel vaart. En veel vermakelijk hedendaags-huwelijk-gezeur.

  • Haha, ja, hoe we onszelf normen kunnen opleggen he, omdat we vinden dat iets al dan niet een bepaald niveau heeft. En omdat we willen laten zien zelf van een bepaald niveau te zijn.

    Heb zelf niets met literatuur (alleen gelezen wat op Havo/Atheneum moest) en hou niet van thrillers. Lees alleen non-fictie. Járen geleden had ik een korte fantasy periode. Toen heb ik de trilogie The Liveship Traders van Robin Hobb achter elkaar gelezen.

    Goed geschreven blog weer, Kitty. En een wat langere – lekker!

    • Maar je hebt In de ban van de ring toch wel gelezen? Dat is echt betoverend. En Mark Twain? Huckleberry Finn – dat soort boeken. Daar kun je toch geen nee tegen zeggen? Sommige romans zijn beter dan het echte leven…

  • Ah… Ik kon het niet vinden. Zal nog eens kjken!

    Nicci French is al te spannend voor mij, maar Tess Gerritsen heb ik laatst ook geprobeerd. Was leuk.

  • Helemaal mee eens, Wilkie Collins’ The Woman In White is een heerlijk boek, en als je het in het Engels leest -als je een excuus MOET hebben- een genot voor je woordenschat en je zinsconstructies:-).
    Maar Kitty, Vance staat nog steeds rijendik in de bieb! Het geweldige van hem vind ik dat hij op pagina 1 een aantal personages kan opvoeren en net als je denkt, okee, het verhaal gaat dus over deze mensen, laat hij ze op pagina 2 te pletter slaan op de een of andere planeet en toch lees je door! (weet even niet welk boek dat was).
    Hoewel ik niet per se een fantasylover ben, las ik van hem: De ogen van de overwereld, en: Cugel gewroken. Geweldige maatschappijkritiek in de vorm van een spannend verhaal!

    Verder lees ik Tess Gerritsen met plezier, of Nicci French, die laatste serie met steeds een DAG in de titel… De heldin is steeds dezelfde vrouw, dat schept een band.

  • Het spijt me, maar je bent geen vrouw uit één stuk. Je hebt wel idealen, maar je staat er niet voor. Niet echt.

    Mooi duo! ;-).

  • Mijn smoes was dat ik niet fit ben en niet genoeg energie heb om literatuur te lezen. Maar ‘t is een smoes hè?

    Zo las ik in december de hele serie over Chief Inspector Chen Cao achter elkaar. Ik heb zelfs vorige maand twee boeken van Stephen King gelezen. En qua chicklit… telt de Neopolitaanse serie van Elena Ferrante?

    Mooie blog post!

    • Die ken ik allemaal niet. Behalve King dan. Ik zal es kijken.

      Wil je een crossover? Wilkie Collins. Allereerst The Woman In White. 19e eeuws, Brits. Zo’n beetje de eerste detective.

  • Geweldig genoten! Heerlijke schrijfstijl. Herkenbaar voor wie kan en wil verdwalen in woorden al lezend of schrijvend. Dank voor jouw inspirerende stuk!

  • Zo las ik ‘Kant’ op vakantie. De damesroman. Het was vakantie en het boek mochten we gratis meenemen van de camping. We lazen het voor de grap aan elkaar voor tijdens lange autoritten. Maar het werd een verslaving. Net een soap.

      • Oei! Het was wel echt pulp hoor. Maar goed, na zo’n blog mag ik eigenlijk geen disclaimer geven :)

        • In de tijd dat het boek Kant (Lace) uit kwam, was dat voor mij een *guilty pleasure*.

          Inhoudelijk raakten mij veel van de dingen die de dames beleefden en onder ogen moesten zien.

          Ik heb al jaren verdedigd dat ik meer van de inhoud ben, dan van de vorm. Hardnekkige verdedigers van de grote L, proberen mij ervan te overtuigen dat ik de L niet begrijp. Leuk vinden lijkt niet aan de orde?

          Gerard Reve kan prachtig goochelen met taal en prachtig voorlezen. Maar inhoudelijk vind ik hem zwaar deprimerend. Of saai. Behalve zijn sprookjes. (Gewoon een ander voorbeeld)

          Ik word helemaal blij van jouw opsplitsing in storytelling en taalkundige vorm met grote L, Kitty Killian

          Ik vind dat gedoe over guilty pleasure daar ook onder vallen.

          Ik bedoel: het omgedraaide boek. Schaamte over wat je echt geboeid hebt gelezen.
          Of muziek waar je echt lol van hebt.

          En pulp is voor mij als de inhoud oppervlakkig is, of erg zoals iedereen geacht wordt te wensen en te fantaseren. Bij chicklit heb ik dat wel
          vaak.

          Of begrijp ik je niet helemaal? Is er voor jou een duidelijke indeling voor wat pulp is en wat niet?

          Ik vond het boek: Kant toen boeiend. Ik zet hem op het lijstje: nog eens lezen.

          • Nee, ik heb niet zoveel met het onderscheid tussen Literatuur en Lectuur. Ja, er zijn boeken die niet om door te komen zijn – ingevulde sjablonen vol cliché’s, gewoon slecht geschreven, onevenwichtig, met teveel of te weinig details, een ongeloofwaardig plot enzovoorts. Maar er zijn uitstekend geschreven boeken in elk genre. Ik moet dus eigenlijk zeggen: ik heb niet heel veel met genres. Er zijn veel Nederlandse romans die mij koud laten, bijvoorbeeld. Omdat er teveel op de markt komt. Omdat veel romans te weinig zeggingskracht hebben. Of omdat ik ze niet kan verdragen om andere redenen.

            Het diner van Herman Koch was een verrassing wat dat betreft – waanzinnig goed plot. Mooi uitgewerkte dialogen. En ik ben ook een fan van Tommy Wieringa. Maar helaas schrijft Thomas Roosenboom bijvoorbeeld geweldig – wat een verteller – maar kan ik de akelige, lang uitgetrokken suspense van zijn boeken niet aan. Een paar honderd bladzijden lang dingen fout zien gaan (Publieke werken) – dat red ik niet ;-)

            Doe me dan maar een vakkundig geschreven crime-serie met humor.

  • He Kitty, super. Tja, vakmanschap he? Een goed verhaal kunnen opschrijven. Soms mist dat een beetje bij Literatuur. Dus … ga door met je cursussen en leer ons het Vak!

  • Hahaha! Hoe herkenbaar. Alleen Literatuur en Kunst mocht er zijn. Wat heerlijk dat ik nu alles mooi en goed kan vinden. En dat ik me niet schaam voor mijn ondertussen volledige collectie Terry Pratchett die ik regelmatig herlees als ik me wil ontspannen.
    Mmmm, dingen des levens zonder hoofdletters…

    • Haha – maar dat hoeft van mij niet meer, hoor! Als iemand nu thrillers in zijn kast heeft probeer ik er meteen achter te komen wat zijn smaak is, en als die overeenkomt – niet tevéél suspense, niet al te bloedstollend – dan wisselen we tips uit. Tenslotte lees je ze heel snel dus je hebt steeds nieuwe aanvoer nodig.

  • Prachtig, ik ben helemaal tot het eind gekomen. Ik werd onderbroken door mijn liefste dochter, maar moest terug naar het scherm.

    In het begin dacht ik, oeps herkenbaar. Dat wat jij van je onbenoemde verlangt, verlang ik van mezelf. Dat heb je als je vrijgezel bent.

    Maar natuurlijk ging je verhaal ergens anders over. Echt schrijven: ik zou er bijna weer zin in krijgen. Ik lees 2 detectives in de week.

  • Toch nog een privé taboe gevonden. Nog even en je zit aan de sciencefiction en fantasy. Ursula leGuin en Orson Scott Card zijn absoluut aan te raden.

    • Fantasy – ik kom er niet zo in. Terry Pratchett- ik heb er één gelezen die ik leuk vond. Iets over nachtwakers. De andere lukken maar niet. Niet dat ik niet mijn best doe om mijn blik te verruimen, hè. Als kind las ik Jack Vance. Die staat geloof ik niet eens meer in de bibliotheek.

      En als ik toch ter ontspanning lees hou ik wel van een plot dat je door de pagina’s jaagt. Zit dat er ook bij?

      • Terry Pratchett vind ik persoonlijk helemaal niks, dus in die zin begrijp ik je. Le Guin is niet action-packed, maar wat mij betreft heerlijk om te lezen omdat je er veel bij moet nadenken (ik althans); mijn eerste boek van haar was The left hand of darkness, maar je kunt ook heel goed beginnen bij The Dispossessed.

        Card is vooral bekend van de Ender serie, te beginnen bij Ender’s Game. Een op zichzelf staande van hem die ik heel goed vind is Pastwatch; The redemption of Christopher Columbus.

        Nog een goede, met veel actie: Greg Bear. Darwin’s Radio of The Forge of God om mee te beginnen.

      • Begin eens met Robin Hobb, assassin’s apprentice. 4 series van 3 boeken. Kun je weer een maand vooruit. Feist is ook goed. Staan ook op storytel. Terry Pratchett moet je van houden. genoeg alternatief. Verslavender dan thrillers:)

        ooit zette ik als reactie op jouw foto met beste boeken er een van de mijne neer. Met bijna geen managementliteratuur. Vond je maar niks… maar ik lees gewone boeken ook om van te leren. Ik leerde vandaag weer iets over je doel bereiken door te luisteren. Uit een boek van Hobb. :)

Leert goede schrijvers de laatste 20%
google-site-verification: google3d8706b2d2bb5ca6.html