Leert goede schrijvers de laatste 20%

‘Many follow, but few lead’: wat is origineel en wat is gejat online? Wat doen we met content curation? En hoe hoort het eigenlijk?

content curation of jatten

Hot damn.
Ik kom er niet uit. Help even.
Wat is origineel, wat is gejat online?

Het begon met dit filmpje.


(1.38 min.)

Een promo voor een boek van Brian Solis, ‘globally recognized thought leader and published author in new media.

Een boek dat bedrijven vertelt hoe ze moeten omgaan met de consumer revolution.

Je weet wel, die revolutie die er schijnt te zijn omdat wij, consumenten, alles kunnen opzoeken op ons mobieltje.

Van zo iemand, die social media voor de Fortune 500-few doorgrondt, verwacht je iets briljants. Maar het filmpje is verdomd onorigineel.

‘Adapt or die’

Mooi gemaakt. Technisch perfect.

Maar Solis vertelt er niks in. Hij maakt indruk. Met old school middelen: suggestieve plaatjes. Van mensenmassa’s. Demonstraties. Een flower power-gevoel.

Those were the days.

En tegelijk licht dreigende muziek. Met sterke-mannen-taal. Die ook behoorlijk bezorgd klinkt. En presidentieel. Of misschien is het CEO-se.

‘Many follow, but few lead.’

Yeah, right.

Hou jij van leiders?

Ik ook niet.

Maar dat filmpje zette me aan het denken.

Want we ontkomen er geen van allen aan, als we eerlijk zijn:

De Invloed Van Anderen

Van hun teksten, plaatjes, geluiden, overtuigingen.

We stofzuigen ze de hele dag op. Gretig. Via internet. In het echt. En die invloed komt weer tevoorschijn in wat wij maken.

Niks nieuws.

Rembrandt leende van Caravaggio, Lady Gaga borduurt voort op Madonna en wij allen staan op de schouders van alle generaties voor ons.

Orginaliteit is dus een lastig begrip

Héél lastig.

Vooral online.

Een paar lukrake voorbeelden.

• Drie weken geleden zag ik een Linkedin profiel (NB later verwijderd) en een Twitter bio. Een coach bood een dienst aan, een andere coach kopieerde die dienst 1-op-1.

Merkwaardig.

• Het ondernemersplatform B2B Contact ziet er geen probleem in om blogposts dubbel te laten plaatsen:

zakelijk bloggen

Verbazend.

• Gisteren zag ik een website waarop iemand stukken van anderen herplaatst.

content aggregation

Waarschijnlijk omdat ze pas net een eigen blog begonnen is.

En ze zet er een bron bij.

Maar toch.

Ik heb even gemaild. Had ze toestemming gevraagd? Het antwoord:

content curation

Even gepeild op Twitter. Wat vinden we daarvan?

content curation behoeft context

Conclusie: de meningen zijn verdeeld in dit a-selecte clubje. Maar de meeste tweeps hebben er weinig moeite mee.

Je achtergrond speelt mee in je oordeel

Interessant is dat het strengste oordeel komt van een journalist (Nan Luursema), net als de verwijzing naar een uitstekend artikel uit de NYT over het auteurschap online (Elise Friedmann). Beiden hebben zich in het onderwerp verdiept. Voor journalisten was kennis van het auteursrecht altijd al noodzaak.

Het stuk in de New York Times verwijst naar een Amerikaans initiatief om altijd aan te geven waar je je gegevens hebt gevonden. Zodat lezers de weg terug kunnen vinden naar de bron: de curator’s code.

the curators code voor content attribution

De Curator’s Code: een oplossing?

De curator’s code geeft een oplossing. Net als kennelijk de canonical tag die Danny Verhoeven noemt in zijn tweet – maar die ik nog niet goed snap.

Je zou zeggen: een link doet hetzelfde.  Als iedereen netjes linkt, en ruimhartig auteurschap erkent, is een curator’s code niet nodig.

Maar ja.

Net als in de wereld van de gedrukte media is de grens tussen je laten inspireren en kopiëren constant aan het schuiven.

Ikzelf heb ook weleens moeite om te bepalen of ik genoeg de bedenker ben van een idee om het als mijn idee op te schrijven.

En hoe dan ook blijkt dat hoe meer content wordt gedeeld, hoe makkelijker de auteur kwijtraakt.

Zelf heb ik de herkomst van dit leuke Shakespeare-plaatje nooit kunnen achterhalen:

content curation

terwijl ik het toch dringend nodig had. En daarom toch ook maar heb gebruikt.

En overigens gebruik ik ook wel plaatjes die ik minder dringend nodig heb. Ik ben geen heilig boontje. Maar alleen als ondersteuning van iets nieuws.

Zelf iets nieuws maken

Voor mij is dat waar het eigenlijk om draait.

Dat schrijvers die alleen maar naschrijven de internetsoep verdunnen. Ze voegen niks toe.

Ze herschikken wat er al is.

En als ze het dan ook nog eens dubbel gaan plaatsen, of driedubbel…

Dan is het einde zoek.

En ja, het einde is ook zoek

De duizenden overbodige sites met herkauwde inhoud van anderen – de klonen, de rip-offs, de plagiators – die het zoveelste lijstje met elders gescoorde Twitter-tips posten: zonde van onze tijd.

Als je ‘t leest denk je: hou ermee op. Ga wat anders doen.

Maar nee. Met slimme content curation kun je zelfs heel snel heel hoog in de zoekmachines komen.

Vandaar de wildgroei aan Twitterspam-krantjes van Paper.li en Storify.

En als ik me niet vergis…

… zijn we nu weer terug bij een oude discussie:

Wat wil je het liefste online?

Geld verdienen of iets bijdragen
?

Halen of brengen?

Wil je vooral en allereerst geld verdienen, dan telt originaliteit niet mee.

Je zou wel gek zijn.

Gebruik alle bewezen methodes die je kunt vinden om snel rijk te worden.

Klaar.

Geef je meer om originaliteit, ben je een creatieveling?

Dan doe je je best om originele content te maken.

Gewoon zelf.

Met bronnen en links en complimenten waar ze horen.

Omdat je meer geeft om het proces dan om het einddoel.

Meer om de manier waaróp dan wanneer je aankomt.

Dus als we nou allemaal even duidelijk maken waar we staan… dan zijn we eruit

We hebben een waarschuwingsbordje nodig.

Zodat we meteen weten waar we aan toe zijn met een site.

Gewoon, met een merkje dat aangeeft aan welke kant we staan.

Van de creativo’s of de geldverdieners.

(En daarbij gaat het om je oogmerk. Een creativo kan ook goed verdienen. Maar hij stuurt nimmer Twitterspam.)

Vormgever Anja Brunt heeft er wat op verzonnen

Drie mooie logo’s.

Zet ze op je site als ze bij je passen.

Kopieer ze, deel ze uit, bewerk ze. Geen bronvermelding nodig.

(Een linkje naar dit artikel is natuurlijk slim.)

Geeft niks als je toch een keer een idee jat.

Of een plaatje.

Doen we allemaal.

Het is vooral een beginselverklaring:

Goede content maak je zelf

 

tips voor beter bloggen

(Zet je VPN uit als de knop niet werkt).

Over Kitty Kilian

Kitty Kilian

Schreef voor NRC, gaf les aan vakopleidingen Journalistiek. Sinds 2011 docent copywriting | De Blogacademie. Delicate as a hand grenade.

Cursussen:
Blogbasics (beginners)
Blogpro (professionals)
Karakter & Dialoog (fictie)
Little Black Dress (strakke huisstijl)

83 comments

  • Sorry, ik weet gobbledygook waar ik nog geen goed duidelijk Nederlands woord voor heb gevonden. Zal ze eens onder elkaar gaan zitten in een artikel. Voor nu hoop ik het zo duidelijk te maken: (1) Aggregatie vind ik de laagste vorm: gewoon een grote vergaarbak oprichten, vaak volledig geautomatiseerd en met als doel klikjes op advertenties te krijgen. (2) Syndicatie: met toestemming van de auteur het volledige artikel overnemen met een link terug en een beschrijving van de auteur. (3) Curatie: slechts gebruik maken van het citaatrecht en het stuk becommentarieren, in context plaatsen, verbanden beschrijven, een timeline opstellen, twee tegengestelde kampen uitlichten. Kost dus behoorlijk wat meer tijd dan de eerste twee en voegt daadwerkelijk waarde toe. De anderen kopieren en herpubliceren. Dat kan een computer. Zwart-wit is het niet. Er zijn vele grijstinten. Wel vijftig. Maar dit zijn de scheidingen zoals ik ze maak.

    • Dank. Aggregatie: dat zijn dus de twitterspamkrantjes. Verwerpelijk en bedacht als SEO-truc. Syndicatie: zou ik slechts bij hoge uitzondering doen. Curatie: een rare term, in Nederland hebben we het eigenlijk niet over curation maar over conservering. Gastheer zijn, eigenlijk.

      Grappig dat als je schrijft ‘slechts gebruik maken van het citaatrecht’ – dat je het dan vanuit een juridische hoek benadert. Rechten zat. Maar het gaat hier om handelen naar eer en geweten en kwalitatief zo goed mogelijke bijdragen leveren aan de waterige internet-soep. Doe je vast niet bewust, maar het valt me op. En wat je daar verder beschrijft is in feite: een stuk recenseren of citeren in een groter artikel. Kortom, het stuk uitgebreid in een context plaatsen waar de auteur dat heeft nagelaten, en de onderbouwing bekritiseren. Ofwel de argumenten uit het stuk gebruiken in jouw grotere verhaal, met een eigen gedachtenlijn.

      Dat is goed journalistiek en wetenschappelijk gebruik. Omdat de meeste online auteurs geen van beide zijn, lichten ze er vaak de hand mee. Ze jatten gewoon, zonder zelfs te beseffen dat ze dat doen. Niet te kwader trouw, bedoel ik.

      Coen bedoelt denk ik hetzelfde.

      • Ik zoek dingen gewoon goed uit. Citaatrecht (juridische insteek) of karmapunten (meer geven dan nemen) is maar een manier om duidelijk te maken dat je niet teveel moet nemen, maar ben noch jurist noch boeddhist. Geen journalist ook. Ben van oudsher een wetenschapper. En daar ken je de Citation Index. Is het een sport om zo vaak mogelijk geciteerd te worden en bouw je per definitie voort op het werk van anderen.

      • @Kitty Dat bedoelde ik inderdaad.

        Ik ben o.a. journalistiek geschoold en het noemen van het citaatrecht kun je typerend of defensief noemen.

        Maar ik denk dat de meesten het juridisch deel duidelijk willen maken omdat inderdaad niet iedereen journalistiek, wetenschappelijk of juridisch geschoold is. Wij willen door het noemen van citaatrecht voorkomen dat mensen bedoeld of onbedoeld de fout in gaan.

        Dit vormt zoals Barbara ook zegt een basis voor op een nette manier cureren. Fatsoensnormen hoop je ook mee te geven maar dat moet ook uit de mensen zelf komen. Ik hoop zelf dat ik mensen door wat ik schrijf over curation, van kopiëren/aggregeren van content naar mengvormen van curation en bloggen kan krijgen.

        Idealiter mond dit uit in mega karmapunten voor iedereen en soms moet je onfatsoenlijke mensen verzoeken content te verwijderen.

        • Ik heb je site beter bekeken en ik snap dat Howards Home onder meer leeft van ‘content cureren’. Kijk, de manier waarop grote bedrijven dat toepassen is vaak puur zakelijk en technologisch. Het is een heel andere manier dan waarop ik denk. Ik geloof in echt contact. Als zelfstandige kan ik me dat veroorloven, maar het is ook mijn levensvisie. Ik wil geen zakendoen puur voor de omzet. Ik wil dingen doen waar andere mensen én ikzelf gelukkig van worden.

          Dat is een keuze. Voor mij betekent dat: ik geef alleen links door in mijn blog en op social media van dingen die ik persoonlijk heb bestudeerd en waar ik om moest lachen, of die ik heel goed geschreven vond, of die ik handig vind voor mensen die professioneel bloggen. Ik bedoel: die bloggen omdat ze er klanten mee krijgen en liefst omdat ze er hun hart en ziel in leggen.

          Ik geloof heel erg in dat alles wat iemand online doet zijn eigen smaak en persoonlijkheid zou moeten uitstralen. Dan werkt het in elk geval voor mij, zelf volg ik ook alleen maar mensen. Geen bedrijven. En wie reclame maakt gooi ik uit mijn lijsten. Wie onpersoonlijke stukken schrijft ook.

          Ik denk niet dat de twain ever shall meet. De instellingen staan haaks op elkaar.

  • Ik sluit mij aan bij Coen. Content curatie heeft zeker toegevoegde waarde mits… je het doet zoals het hoort en daar in zit het hem net. Er zijn ook andere manieren om content van derden te gebruiken: content aggregatie en content syndicatie. Die vormen worden helaas wel eens aangezien voor content curatie en dan krijg je een dergelijke discussie. Curatie is ook een nobel iets, vind ik. Je plaatst iets in een grotere context, duidt verbanden of legt tegenstellingen bloot en voegt op die manier waarde toe. Zolang je maar meer geeft dan neemt, dan wint iedereen.

  • Hallo Kitty,

    Originele content maken is natuurlijk de beste manier om een visie over te brengen maar goede content curation heeft zeker waarde. Voor de curator en de lezers. Journalisten doen dit ook voor hun publiek.

    Ik heb hier een tijdje terug een handleiding voor geschreven. Samengevat betekent dit zoals eerder in deze discussie gezegd: goede bronvermelding, je houden aan auteursrecht en fatsoensregels, voortbouwen op i.p.v. kopiëren en vooral credits geven.

    Cureren van goed materiaal op de juiste manier met stuk een eigen visie is een ‘thumbs up’ geven naar de oorspronkelijke maker. Dan parasiteer je niet maar help je ook om kwaliteit boven het maaiveld uit te laten komen. Daarnaast help je oorspronkelijke maker om beter gevonden te worden in zoekmachines etc.

    Dus content jatten omdat het op een blog staat > nee. Verwijzen naar en citeren van goed materiaal om te filteren > ja Wanneer goed uitgevoerd is dit wel degelijk een win-win.

    • Als je een stuk citeert met bronvermelding: prima. Overschrijven zonder eigen originele ideeën: slappe hap. De meeste online publicisten zijn geen journalisten en ze hebben geen redactiestatuut ;-)

  • Kan ik nog iets bijdragen aan deze discussie? Een nieuw origineel idee aanleveren? Ik vrees van niet. Zelf schrijf ik ruim 10 jaar artikelen (voornamelijk op het internet). De een wat oorspronkelijker dan de ander. Soms vertaal/bewerk ik ook artikelen. Ik voeg er dan altijd zelf iets aan toe en vermeld de bron + link.

    In de loop der tijd vond ik regelmatig mijn artikelen op andere sites. Vaak gekopieerd zonder bronvermelding of wat dan ook (tip: kopieer een voor jou typische zin naar Google). Erger: ik las ooit een boek (geschreven door een collega trainer) en dacht ‘hé dat komt me bekend voor!?’ Bleek de auteur een compleet artikel te hebben gejat en vrijwel ongewijzigd in zijn boek opgenomen (je raadt het al: zonder bron). Ik heb hem er persoonlijk op aangesproken. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik erger me er dood aan.

    Een groot landelijk trainingsbureau kopieerde ooit de volledige inhoudsopgave van mijn boek ‘De zeven zonden van verkopers’ en maakte er reclame mee voor haar trainingen. Die heb ik dus aangepakt. Maar het meeste laat ik maar voor wat het is. Ik heb geen zin om er energie in te steken. Dan ben je de hele dag bezig met procederen. Het is niet mijn vak, noch mijn hobby. Ik heb betere dingen te doen.

    Samenvattend kun je stellen: bekijk eens wat de auteurswet toestaat en houd je er aan. Dan heb je zelf geen gedonder. En bedenk dat je wel gelijk kunt hebben (en bij een rechter ook kunt krijgen), maar heeft het zin om je tijd er mee te verdoen? Ik denk van niet.

    Als anderen mijn artikelen citeren, aanbevelen of het idee samenvatten – volgens de daarvoor geldende regels – vind ik het prima, zolang ze de bron vermelden met een link naar mijn site.

    Zie ook mijn blog ‘Negatieve tweets zijn slecht voor je reputatie’ => http://bit.ly/PXaIyu

  • Wat een gave discussie. Hoe krijg je het toch voor elkaar Kitty? Al die kennis en meningen en waarde? 100% Kitty!!
    Ik vind het een lastig onderwerp. Niet het idee dat je toestemming moet vragen en de auteurswet etc. Wel het vraagstuk wat nou eigenlijk een nieuw idee is of nieuwe content; wat het verschil is tussen je laten inspireren en jatten; is het ‘gunnen’ of jatten; is het ‘curation’ of stelen?
    Jacob Jan zegt al op zijn blog dat je net als kinderen ook moet leren door na te doen, en dat klopt vind ik. Maar verhalen zoals het voorbeeld van jou of Jacoline waarbij iemand als een invuloefening het format van iemand anders gebruikt?? Voor je gevoel wordt dan toch een ethische grens overschreden.
    Duplicate content en canonical tags vind ik ook al zo ingewikkeld maar gelukkig kijk ik dan altijd gewoon even naar Martine :-)
    Ik zei van de week nog tegen iemand: dat noemen we geen jatten, dat noemen we ‘curation’. :-) Soms is het gewoon pronken met andermans veren. Tsja.

    • Ja, dat is denk ik mijn journalistieke achtergrond, Elja. En journalisten zijn zelf weer de grootste content curators ;-)

      We hebben allemaal boter op ons hoofd.

      Maar om nou meteen te zeggen dat we de grenzen dan maar helemaal moeten opheffen is mij wat al te postmodern.

      Wat mij betreft is de intentie heel belangrijk. Zou graag horen wat een slimme filosoof er van zegt.

      Anyway, op jouw vraag: de grens is lastig, maar in dat artikel uit de NYT dat Elise Friedmann aandroeg staat het mooi omschreven:

      “So where is the line between promoting the good work of others and simply lifting it? Naughty aggregation is analogous to pornography: You know it when you see it.” Ziehier: http://nyti.ms/xKoI7s

  • Iedereen die #kopij van mij steelt voor eigen gewin en zonder naleving van auteursrecht kan in principe een rechtszaak verwachten. Ik ben daarvoor verzekerd. Zo’n rechtsbijstandverzekering raad ik iedereen aan die te maken heeft met regelmatige inbreuk op (auteurs)rechten.

    • Pure nieuwsgierigheid, is dat een aparte rechtsbijstandverzekering of valt dit onder een reguliere rechtsbijstandverzekering? Ik hoef niet te leven van mijn pennenvruchten en geloof stellig in CC licenties maar ik ben niet naief genoeg om te denken dat daarmee alles goed is in deze wereld. Als iemand commercieel met mijn teksten aan de haal zou gaan zou ik zeker wel actie ondernemen.

  • Nou vooruit, ik laat me verleiden tot een reactie.
    Omdat mijn reactie via twitter genoemd in dit stuk niet volledig wordt weer gegeven.
    Mijn eerste reactie op jouw tweet was dat ik het okay vind als iets herplaatst wordt als daar toestemming voor wordt gevraagd + bronvermelding.
    Toevallig was op die dag een blogpost van mij “herplaatst” http://www.twinklemagazine.nl/weblog/2012/08/geen-kortingscode/index.xml
    Dat was netjes van te voren gevraagd, staat bronvermelding bij en vind ik een eer. Ik heb er baat bij -> nieuwe lezers, mooie doorverwijzing.
    Jij reageerde op mijn tweet dat je boos zou worden als iemand je post overneemt. En mijn antwoord daarop “dan geef je toch geen toestemming” wordt hier, in jouw blogpost, weergegeven.

    Ik maak me drukker over al het gekopieer ZONDER bronvermelding.
    Ik vind het ook niet echt okay dat er veel overgenomen wordt mèt bronvermelding. Noem het een soort vervuiling van het internet. Duplicate content. Wat heb je er aan als je hetzelfde artikel op meerdere plaatsen tegen komt? Maar soms kan het functie hebben. Omdat er een totaal ander lezerspubliek is, omdat het op een gerenommeerde site komt waar je baat hebt bij een doorverwijzing enz.

    Jouw geval Apert is een typisch geval dat het overnemen van een post geen functie heeft. Daar kan volstaan worden met een doorverwijzing naar het artikel. “Leestips” ipv “leeswaardig”.

    Dan die canonical, zie ook http://www.martinebakx.com/2012/05/vermijd-het-gebruik-van-het-canonical.html Een canonical is
    a. alleen bedoeld voor exact dezelfde content. Dat is bij het overnemen van een blogpost niet zo. Dat staat in een andere layout, daar staan andere reacties onder.
    b. bedoeld als hulpmiddel als duplicate content niet te vermijden is. Duplicate content is in dit geval wèl te vermijden.
    c. iets dat niet zichtbaar is voor de bezoekers, een SEO-truc. Je zegt wel tegen de zoekmachine waar het origineel te vinden, maar niet tegen de bezoeker. Je hebt meer aan een doorverwijzing die ook zichtbaar voor de bezoeker is.

    • Aha.

      1. Excuses, dat had ik niet goed begrepen, de bedoeling van jouw eerste en tweede tweet en hun samenhang. Nu snap ik het. Je zou nog steeds kunnen zeggen: schrijf liever gastposten als je bij een nieuw publiek bekend wil worden.

      Volgens mij is het eindeloos herverpakken van oude content een grote bron van vervuiling. Laat mensen op andere plekken gewoon citeren, samenvatten enz. Net zoals dat in een krant of tijdschrift gebeurt. Vaak is de reden om iets integraal over te nemen namelijk niets anders dan luitheid. En dat staat voor mij weer gelijk met een gebrek aan interesse in het creatieve proces.m

      2. Fijn dat je die canonical tag uitlegt. Het ging net even boven mijn pet. Daar hebben we dus ook niks aan…

      • Eindeloos herverpakken heeft geen nut, dat ben ik met je eens. Dat vind ik ook vervuiling.

        Wat betreft gastbloggen. Ik heb het liever op deze manier eigenlijk (vrij geciteerd naar Jacob Jan). Ik schrijf af en toe wel eens een gastblog op verzoek, maar dan moet ik rekening houden met de stijl, context enz. En erger nog, dan wordt er gecorrigeerd, aangevuld, herschreven….

    • Dank je voor die uitleg over de canonical. Ik kende het niet eens maar kwam het 2 weken geleden tegen toen ik zocht naar de consequenties van dezelfde content op twee verschillende plekken. Ik heb een reeks van 5 blogposts bijna gelijktijdig als gastblog op mijn blog gehad en ik vroeg me af hoe ik het beste recht kon doen aan de echte eigenaar van die content, namelijk die andere blogger.

      Ik heb er voor gekozen om het ook onder zijn naam op mijn blog te zetten met introductie van hemzelf en een verwijzing naar zijn eigen blog. Ik blijf vinden dat -na toestemming- het duidelijk maken van wie de auteur is van een stuk het belangrijkste aspect is als je gebruik maakt van een gastblog of andermans content herplaatst. Een canonical was dus niet eens interessant geweest voor mij.

      • Hoi Raymond,

        Tsja, ik ken de term canonical alleen maar omdat dat ding bijna 2 jaar geleden het bezoek in mijn webwinkel deed kelderen. 30 goede landingspagina’s zomaar uit de indexering gegooid. Omdat op die 30 verschillende (dus niet indentieke) pagina’s een canonical richting 1 pagina gezet was. Door een SEOcowboy.

        Precies, gewoon een duidelijke zichtbare verwijzing naar het origineel.

  • Ben jij bekend met Creative Commons? Dit licentie systeem biedt ruimte aan makers om te bepalen wat er wel en niet met hun werk mag gebeuren. Ik werk er al mee sinds 2004 en heb het zelfs ingezet voor producties op radio en tv, hoewel er daar nog veel koudwatervrees bestaat.

  • Oh! Je hebt een punt!

    Ik wilde gelijk zeggen dat ik 100% eigen content doe, maar dat doe ik natuurlijk niet. Nu pretendeer ik niet dat ook maar iets van de paper.li die ik publiceer van eigen makelij is maar ook dat valt onder copyright.

    Toch heeft mijn paper.li wel degelijk een reden en legitimiteit: samen met wat wetenschappelijk illustratoren in de VS en Canada ben ik aan het proberen ons vakgebied meer op de kaart te zetten. Ik ben op dit moment niet in staat om geregeld te bloggen, dus is dit mijn manier om mijn steentje bij te dragen: door content van anderen in de schijnwerpers te zetten. Degenen die bijdragen aan de paper.li zijn daar altijd blij mee en ik heb steeds meer lezers omdat de content van mijn paper.li ook echt de moeite waard is.

    Naar aanleiding van jouw blog hier besef ik wel dat ik de content beter moet checken en alles er uit moet halen dat niet bijdraagt aan wat ik hierboven schets.

    En nog eentje ter verdediging: bij paper.li’s is in feite alleen de eerste alinea gekopieerd, je verwijst direct naar het originele artikel. Maar dat is natuurlijk geblabla.

    • Jouw krantje is het enige krantje waar ik een uitzondering voor maak. Omdat ik het een heel leuk en interessant vakgebied vind. Als ik ooit de tijd neem om het te lezen vind ik er altijd leuke dingen.

      Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik geconditioneerd ben op het overslaan van die krantjes, net zoals ik advertenties probeer niet te zien.

      Ik denk dat je meer succes zou hebben als je gewoon leuke posts van je collega’s retweet, met een paar woorden uitleg in je tweet. Want jouw tweets lees ik wel allemaal.

      De vorm verhindert voor mij dus het aankomen van de boodschap.

      • Dank je. Ik probeer idd zoveel mogelijk om die posts ook te retweeten maar merk toch iedere keer als ik mijn krantje lees dat ik dingen gemist heb. Als ik het krantje kon houden zonder dat het in mijn tijdlijn verscheen zou ik dat meteen doen.

    • Over je paper.li’s nuttig vind, daar zal iedereen een eigen mening over hebben. Ik doe er zelf weinig mee maar het is wel een goed voorbeeld van content curation, precies zoals je zegt .. het in de schijnwerpers zetten van goede content. Als jij die selectie zorgvuldig doet, dan kan ik me goed voorstellen dat het een heel nuttig iets is voor je vakgebied. Als informatiespecialist ken ik de waarde van een goede selectie uit het onzichtbare en overweldigende aanbod.

      Trouwens, dat het alleen de eerste alinea is en dat het verder verwijst naar het oorspronkelijke artikel is 1 van de sterkste punten van paper.li en zeker geen blabla. Je neemt geen content over in je krantje maar verwijst er naar. Die titel en alinea wordt alleen maar gebruikt zodat een lezer ervan weet of het de moeite waard is om door te klikken.

    • Ik moest ook meteen aan RIP denken :)
      Dankjewel, hoef ik die dus niet meer te vermelden.

      Verder is Susan Blackmore’s verhaal over memes & temes op TED mss wel interessant in deze:
      http://www.youtube.com/watch?v=fQ_9-Qx5Hz4

      En het fimpje van Mike Wesch:
      http://www.youtube.com/watch?v=NLlGopyXT_g&list=PL01C06F0B5E2B9EE4&index=1&feature=plcp

      Daarnaast denk ik dat het claimen van een idee als zijnde het jouwe in de basis op een misvatting berust. Je hebt het idee gekanaliseerd. That’s it.

      Auteursrecht, IP en andere wetten en regels zijn bedacht zodat we geld kunnen verdienen aan het feit dat we “de eerste” zijn tot wie een idee komt.

      Het volgende filmpje van Derek Sivers is misschien nog interessant in de discussie over leiderschap:
      http://www.youtube.com/watch?v=fW8amMCVAJQ

      Hoe dan ook, bedankt voor de post Kitty!
      En een fijne zondag nog…

      • Nee! Met die kanalisatie-uitspraak ben ik het niet eens.

        Ik had het hier over intenties (geniet je van het creatieve proces of ben je alleen geinteresseerd in content als middel – met als bij-gevolg weinig ontzag voor de creatie).

        Jij hebt het erover dat geestelijk eigendom niet bestaat.

        Nou kun je op het ‘eigendom’ van ideeen altijd veel afdingen – maar je wil toch niet beweren dat je de Beatles het geestelijk eigendom van de Yellow Submarine kunt ontzeggen?

        Moet de filmpjes nog belijken.

        • Ik snapte em. En nee, ik zou de Beatles niks willen ontzeggen :)

          Ze waren natuurlijk de eersten die het ten gehore brachten en daarmee zijn ze de “eigenaar” van het nummer.

          Mij gaat het meer om het halsstarrig vasthouden (van sommigen) aan het idee dat er altijd maar één “eigenaar” van informatie of een idee is.

          En dat niemand daar dan nog iets mee mag doen. Vaak vanwege commerciële belangen.

          Tegenwoordig (op het internet) werkt dat anders volgens mij.

          Maar zonder dat.

          Zouden we zonder de Beatles van Yellow Submarine verstoken zijn gebleven? Niemand anders die het zou kunnen hebben gespeeld / bedacht?

          De Beatles zijn vijf personen…
          Van wie is het geestelijk eigendom dan in de dynamiek van die groep?

          De groep zegt wsl Lennon of McCartney (ben geen Beatles insider).
          En ik vraag me af of het nummer zonder de groep ook zo zou zijn geweest als het uiteindelijk is geworden.

          Wat was eigenlijk überhaupt hun “inspiratie” of referentiekader?
          Heeft dat invloed gehad op hun werk?
          In hoeverre is het dan van hun of van iets dat of iemand die er aan vooraf is gegaan?

          En hoeveel mensen zijn er nodig geweest, na het “bedenken” van de Beatles, om het tot het succes te maken dat het is geworden?

          Enz. enz.

          Begrijp me niet verkeerd. Ik snap het nut en de noodzaak van de regels.
          Daarbij geniet ik natuurlijk ook enorm van creativiteit en originaliteit natuurlijk.

          Maar volgens mij geldt tegenwoordig dat je blij moet zijn dat je idee aandacht krijgt i.p.v. bezorgd dat het wordt gegapt.

          En… het bij elkaar harken (gappen) van andermans content is natuurlijk ook gewoon een creatieve daad. Niet zo origineel maar wel creatief.

          Tenzij je er een robot op zet natuurlijk. Dan niet want die zijn niet creatief.
          Of wacht… toch ook wel. Maar goed, ander onderwerp. Andere keer. :)

          Zoals je merkt. Altijd de moeite waard om over na te denken. Dank daarvoor.
          Ik kan je verder Susan Blackmore echt aanraden.
          Dat was voor mij een major shift in thinking.

          • Dat werkt tegenwoordig helemaal niet anders op internet vind ik. De uitwerking van de basis is complexer en breder via internet maar het achterliggende principe is onveranderd gebleven.

            Je stelt dat “Auteursrecht, IP en andere wetten en regels zijn bedacht zodat we geld kunnen verdienen aan het feit dat we “de eerste” zijn tot wie een idee komt” Dat is niet correct want ideeën, die zijn het eigendom van niemand. Pas als jij een werk produceert, een uitwerking dus van dat idee, dat oorspronkelijk is en jouw persoonlijk stempel draagt (de toets waaraan de Auteurswet meet), dan komt het intellectuele eigendomsrecht om de hoek kijken.

            En dan nog kun je al die wetten samenvatten onder het beginsel dat als jij een werk produceert, jij bepaalt hoe je dat openbaar maakt en exploiteert. Een ander heeft toestemming van jou nodig om dat te mogen gebruiken en jij hebt de keuze om dat wel te doen, niet te doen of daar geld aan te willen verdienen.

            In jouw voorbeeld van de Beatles is de tekst van hun liedjes beschermd. McCartney en Lennon samen in dit geval als tekstschrijvers, dat had je goed ingeschat. En inderdaad, als zij het niet hadden gedaan dan was er nooit een Yellow Submarine geweest. Ook de uitvoering van de Beatles is apart beschermd en dat betekent dat als je een nummer van ze hoort op de radio, er een paar centen naar de rechthebbenden gaan.

            Als jij naast ze had zitten roken aan die joints toen zij brainstormden over Yellow Submarine, dan had jij gerust een eigen nummer mogen schrijven over gele onderzeeers maar die precieze versie van hun, die is van hun.

            Eigendom en rechten zijn geen vieze woorden. Zij werkten hard, zoals bloggers ook hard aan hun teksten kunnen werken, en verdienen het de vruchten te mogen plukken als ze iets briljants bedenken waar de wereld kennelijk op zit te wachten. Dat je dit recht op internet ineens kwijt zou raken omdat als het eenmaal openbaar is, iedereen een claim kan leggen, is lariekoek, sorry. Laat staan dat ik blij zou mogen zijn als iedereen met mijn teksten aan de haal zou gaan en daar zelf geld aan zouden verdienen, puur omdat ik dan ook wat aandacht krijg.

            Ja, ik vind dat er in de Auteurswet een voorziening moet komen voor vrijelijk niet commercieel gebruik zonder dat je meteen rechtszaken aan je broek krijgt maar aan het basisbeginsel dat werken -en niet ideeën- een eigenaar hebben die kan bepalen wat er mee gebeurt kan en zal er niet getornd worden. Het is letterlijk de basis van de hele kenniseconomie.

            • Dankjewel voor je reactie Raymond.

              Inderdaad het feit dat de Beatles er voor kiezen het te publiceren is een verschil met de persoon die daarnaast zit te roken en er niks mee doet.

              En dat de Beatles daar ook graag voor (willen) worden vergoed snap ik. Dat is namelijk hun onderneming. Kost een boel geld zo’n plaatje uitbrengen dus beter het levert ook wat op.

              Veel belangrijker in deze is volgens mij de vraag; Waar houdt het jatten dan op en wordt het weer opnieuw origineel?

              Een beetje in de lijn van “RIP a Remix Manifesto”.

              Ik begrijp dat artiesten ook graag een boterham met beleg eten maar volgens mij zijn daar inmiddels ook andere verdienmodellen voor te verzinnen.

              Er zijn nog steeds (volgens mij zelfs steeds meer) populaire bandjes (en andere artiesten) die van hun passie kunnen leven. Sommige juist door het internet en het vrije karakter dat het heeft.

              Verder is het voor mij persoonlijk vooral een kwestie van waar je op focust krijg je meer. Om die reden alleen al zou ik me er niet te druk over maken als artiest.

              Persoonlijk denk ik dat het verstandiger is om te leren hoe je omgaat met beschikbare technologie. En je afvragen of en hoe je hetgeen dat technologie met onze wereld doet in je eigen voordeel kunt gebruiken?

              Dat laatste geldt voor iedereen natuurlijk. Niet alleen artiesten :)

      • Raar verhaal, dat van Susan Blackmore. Moet er nog een keer naar luisteren, als ik een helderder hoofd heb. Klinkt mij te simpel, en nogal vanuit de mens gedacht. En vanuit vandaag. Nou, zal nog es,kijken later.

        ‘t Filmpje van Wesch: leuk vormgegeven, wel snel. Wel mee eens, t zegt ook niks nieuws. Technologie is leidend in onze maatschappij. Maar alleen de conclusie geloof ik niet – dat wij mensen, gezinnen, wijzelf veranderen. We zijn meer online, we kunnen elkaar sneller bereiken (zolang we electriciteit hebben),rivacy online bestaatnauwelijks. Maar ons hart, onze behoeftes veranderen niet zomaar door een mobieltje meer of minder.

        • Ja ik weet het. Ik heb die TED ook minstens twee keer bekeken. :)

          Wat betreft je ongeloof van het veranderen van de mens.
          Er zijn al onderzoeken die laten zien dat jongere generaties informatie structureel anders opslaan dan wij.

          Hoe dat dan met het hart zit weet ik niet maar onze primaire behoeftes zijn al duizenden jaren niet veranderd dus dat klopt denk ik wel.

          Echter als je het speelveld / de omgeving verandert, verandert het spelletje ook.

          Beetje Darwinistisch misschien maar toch; uiteindelijk zullen de meest flexibelen het in de veranderende omgeving overleven / winnen.

    • Patenten hinderen de technologische vooruitgang: eens. Patenten zijn wapens geworden.

      Auteursrecht werkt niet meer in internetmaatschapij: eens. Is iets anders nodig. Auteursrecht van nu is onduidelijk (in Nederland) en geeft soms idioot lange rechten aan mensen die niks meer met het oorspronkelijke maken te maken hebben.

  • Maar, Kitty, wat als ik geld wil verdienen met iets origineels? Onbekend maakt onbemind, dus ik heb RT’s en doorplaatsen hard nodig. Zolang ik als bron te herkennen ben, vind ik veel goed. In welke categorie val ik nu???

    • Retweeten is nooit een punt. Een tweet is een citaat. En verder: als jij er geen bezwaar tegen hebt kan iedereen je stukken herplaatsen. Zie het eerste stuk van Raymond over licentieverklaringen.

      Zelf schrijf ik liever gastposts op andere blogs om meer bekend te worden.

  • Goed stuk! en een lastig probleem.
    Wat mij betreft gaat het niet om wel of niet commercieel zijn en helpen die mooie stickers niet. Vooral bij blogs gaat het in feite om de eigendom van ideeën. Hele blogs overnemen, zelfs met bron, vind ik nooit OK. Bij een blog telt bovendien ook hoe je schrijft. Dus ik vind: doe ermee als met papieren artikelen, een korte quote en dan doorlinken naar het origineel.
    Als we ons daaraan zouden houden, zou dat ook genoeg zijn om de digitale discussie op gang te houden in gevallen waarin het blog van de een inspiratie/aanleiding is voor een eigen blog van een andere blogger.
    Met nieuws is het weer iets anders. Daar gaat het niet om een idee. Dan kan een aggregator zelfs handig zijn en kan die ook iets toevoegen door de manier waarop het nieuws bij elkaar wordt gezocht. Maar ook dan: wel met een link naar de bron.
    Nieuws in eigen woorden klakkeloos overschrijven en presenteren als eigen werk is natuurlijk niet OK (en bovendien slechte journalistiek: ik zie vaak genoeg een fout uit het bronartikel opduiken in allerlei zogenaamd eigen werk),

    En PS: bronnen van een afbeelding kan je zoeken via TinEye, bijv: (link blijft maar 72u goed) http://www.tineye.com/search/39414457ac4f388ef0b188b376279884fa45634c/

  • Waar ik van baal is dat alles wat gejat wordt zo rond gaat zingen.

    Niet eens letterlijk gejat, maar dan wéér en blogpost over 10 gouden regels voor vul-maar-in.

    Bah.

    Mijn oplossing: wegblijven bij die sites.

    Geen energie in steken, en lekkker verder.

    Als je een original bent, komt dat wel naar boven.

    Noem mij naief. Maar het werkt voor mij.

    Sjagerijnig worden is geen goede mood om orginele stukken te schrijven.

    Net zoals er echte bloggers zijn, zijn er ook echte lezers. Die kunnen het kaf van het koren scheiden.

    Ik ben bovendien erg arrogant. Die andere lezers hoe ik niet zo nodig, als ze zo kritiekloos zijn.

  • Vriendin: beledig ik je erg als ik zeg dat je hele blog *tot-nu-toe iig* niets nieuws / origineels verkondigt? (Ik zie het wekelijks beter worden verder, en heb je hoog zitten, en voor originaliteit hoef je ook niet bij mij te zijn (hoewel ;-), dus geen zorgen, maar toch, beetje pot/ketel). Zie uit naar volgende posts, na deze hoge zelfopgelegde lat!

    • Nee hoor, niet beledigd. Waarom? Ik volg gewoon mijn eigen gedachtenlijn.

      Enne.. de lat is onveranderlijk. Ik gooi ‘m er weleens af, maar dan gaat ‘ie gelijk weer terug.

  • Mijn vraag is: bestaat origineel nog? Heel vaak heb ik heel erg spontane, originele, vernieuwende ideeën. Van de week nog. In bad. Ik ga lekker ff niet vertellen wat, maar ik was zelf heel enthousiast.

    Wanneer ik vervolgens mijn heel erg originele idee Google (doe ik dus NOOOIT weer), blijkt het al te bestaan. Niet in Nederland, maar wel in Amerika.

    Wat moet je daar nou mee?

    Ik ben er van overtuigd dat eigenlijk alles al eens is bedacht. Er is echt niets nieuws onder de zon.

    Wat er wel gebeurd is dat er nieuwe verbindingen ontstaan. Dat het ene idee, gekoppeld aan het andere, nieuwe inzichten geeft. En daarom ga ik nu toch echt mijn boek schrijven. Mijn ideeën die ontstaan zijn uit alles wat ik heb gelezen, geleerd, gehoord, gezien, geproefd, meegemaakt en zelf bedacht.

    Dat samenbrengen, waarde toevoegen lijkt mij waardevol genoeg om te mogen uitgeven.

    Gewoon lukraak copy-pasten vind ik waardeloos. Ik ben de tekst van mijn ‘over mij’ pagina laatst zo goed als letterlijk tegen gekomen op de website van een ‘collega’. Vreselijk. Gewoon gejat en ik wil geen energie verspillen met procedures en zo. Dus heb ik maar mijn eigen tekst aangepast. In de hoop dat die niet weer wordt gejat.

    Mijn motto. Overschrijven doe je niet. Nooit. Je laten inspireren door anderen en daaraan toevoegen en dan wel in je eigen woorden. Helemaal okay.

  • Allereerst bedankt voor de vermelding Kitty. Ik denk dat er wel een wezelijk verschil moet worden gemaakt tussen het overnemen van content en overnemen van content EN credits geven aan de bron.

    Ik kan bijvoorbeeld dit stuk nu 1 op 1 kopieren en op mijn blog plaatsen zonder vermelding of niets en dat is kwalijk. Dan pronk je met content en wil je daar alleen zelf de voordelen van ervaren over de rug van de bron.

    Maar als je bijvoorbeeld aan het begin duidelijk maakt dat het gaat om een her publicatie en de naam van de bron vermeldt + linkvermelding naar de bron dan doe je naar mijn mening niets verkeerd en heb je ook geen toestemming nodig. Ik zou me hier als blogger niet druk om maken en zo werkt het internet nou eenmaal. Zou er juist trots op zijn (delen is een grotere stap dan bijvoorbeeld lezen en reageren).

    Daarnaast zou je dan ook niet kunnen retweeten omdat je ook duplicate content maakt (en hier geen toestemming voor vraagt, daar is het wel geaccepteerd?).

    Om de bron ook alle SEO voordelen te geven heb ik als tip gegeven om de canonical tag te gebruiken (deze moet de duplicate in zijn site implementeren) en daarmee worden alle zoekmachine technische credits gegeven aan de bron. Als het goed is word de duplicate dan ook niet in de zoekmachines opgenomen.

    • Tja Danny, jij kunt je dan wel geen drukte maken als men dat doet maar dat doet niets af van het feit dat diegene die jouw teksten overneemt wel je toestemming nodig heeft. Je maakt verschil tussen overnemen zonder en met linkvermelding maar dat is juridisch volledig irrelevant. Als jij daar trots op zou zijn -net als ik overigens- dan zou jij op je blog je lezers kunnen laten weten dat jij hergebruik ook toestaat. Win win voor iedereen in dat geval.

      Maar je kunt niet stellen dat als je maar bron vermeldt en de naam, het ok is om andermans content over te nemen. Zo werkt het niet. Voor je blog kun je er wel zo over denken maar trek die vergelijking nou even door? Als jij een foto of krantenartikel overneemt van nrc.nl bijvoorbeeld, dan krijg je episch gedonder, ongeacht hoeveel linkjes en bronvermeldingen je ook gedaan hebt. Ongeacht of je het voor je hobby of commercieel doeleinden gedaan hebt. Ongeacht of je 5 of 5000 lezers hebt.

      Voor retweeten van tweets ligt het (natuurlijk) iets complexer. Ja, ook daar heb je auteursrecht maar de voorwaarden van twitter spelen ook een rol en je hebt zoiets als het mogen citeren in de wet. Dat gaat om korte stukjes maar das nogal lastig als tweets zelf maar max. 140 tekens zijn :)

      • Het doet ook niets af dat men toestemming nodig heeft volgens de wet. Ik defineer alleen mijn mening. Voor mij is het ok wanneer ze een linkvermelding maken en canonical tag implementeren, voor een ander misschien niet.

        Om in de trend te blijven van de blogtitel: De duplicater volgt en daarom zal ik altijd een stap op ze voor blijven. Zou willen dat concurrenten dit zouden gaan doen en zelf niet met nieuwe dingen/content komen (zodat wellicht in de toekomst de rollen zijn omgedraaid).

  • Je hebt onder het stuk gereageerd, maar niet in de uitgebreide forum discussie (zie link hierboven) waar mensen die er verstand van hebben, ook hebben gereageerd. In die discussie staan andere dingen dan de reacties onder het blog die jij er uit gepakt hebt. Zou ook mooi zijn als je die niet weg zou laten :)

  • Hallo Kitty,

    Ik vind het jammer dat toen ik je destijds vroeg om mee te doen met onze discussie over het dubbel posten van blogs in ons forum je niet mee deed.

    Hier kun je de interessante discussie vinden: http://www.b2bcontact.nl/forum/231-over-b2bcontact-nl/7346-dubbel-posten-van-blogs-schadelijk-of-niet

    Uit de discussie kun ook halen waarom we sommige blogs dubbel posten. Unieke content het altijd het beste, en ook ik ben daar een voorstander van, maar tussen zwart en wit zit ook nog grijs. Zie ook de discussie op ons forum. Hopelijk wil je alsnog meedoen.

    Verder vind ik dat je als je content van onze site overneemt om een beeld te scheppen, je ook alle andere reacties moet meenemen, evenals de discussie hierboven waar ik je ook voor had uitgenodigd. Je laat voor het gemak de hele filosofie er achter + alle andere reacties weg. Dat vind ik jammer, vandaar ik het er even onder zet.

    De dubbele content word geplaatst door ondernemers die hun kennis willen delen door het op onze site te plaatsen. Zij geven hier zelf toestemming voor, en plaatsen de content zelf. Omdat zij op onze site veel makkelijker die kennis kunnen delen dan op hun eigen site. Het doel is dan ook kennis delen en elkaar helpen i.p.v. uniek te zijn.

    Uiteraard proberen we het aantal unieke artikelen wel omhoog te schroeven, maar een waardevol stuk waar andere ondernemers wat aan hebben, deel ik graag met de rest. Wellicht inderdaad met de nodige SEO maatregelen als dat nodig is, mocht de verhouding unieke artikelen en dubbele stukken uit balans raken.

    MVG,

    Peter Drewes
    B2bcontact.nl

    • Ik ben me er niet van bewust dat ik ergens niet aan heb meegedaan hoor. Ik heb me in die discussie dacht ik uitvoerig geroerd.

      We zijn het alleen oneens.

  • Ik krijg ontzettende jeuk als ik dat antwoord lees wat je gekregen hebt op je vraag of er toestemming was gevraagd. Dat antwoord is gewoon een variatie op het domme idee dat alles op het internet per definitie openbaar is en vrijelijk te jatten/hergebruiken is. Alsof een blogger per definitie al zijn of haar content maar overal terug wil zien en vooral niet moet zeuren als andere sites met de content aan de haal gaan.

    Nan heeft gelijk, daar heb je een Auteurswet voor. Alle content van jezelf, en dan heb ik het eigenlijk over de 100% eigen content, is van jou en jij bepaalt wat er mee gebeurt. Dat jij het op je blog zet is jouw keuze en geeft niemand het recht om er mee aan de haal te gaan omdat jij het toevallig niet in een kluis onder je bed hebt gestopt.

    **Je hebt ALTIJD toestemming nodig als je andermans content, blogposts, foto’s whatever opnieuw plaatst* En nee, alleen een linkje en naamsvermelding is niet voldoende zonder dat je toestemming gevraagd hebt.

    Wat wel heel goed kan is dat de blogger, of wie dan ook, vooraf al toestemming geeft voor bepaalde vormen van hergebruik. De bekendste en meest voorkomende methode is een Creative Commons licentie meegeven. Meer informatie kun je vinden op creativecommons.nl maar kortweg gezegd geef je middels een logo of een tekst aan voor welke vormen van hergebruik jij toestemming geeft. Er zijn 6 licenties varierend van alleen naamsvermelding tot naamsvermelding, niet commercieel, gelijk delen. Mijn blog heeft bijvoorbeeld die laatste licentie duidelijk zichtbaar en dat betekent dat je al mijn teksten mag hergebruiken, bewerken en opnieuw plaatsen zolang je mijn naam (link) er bij vermeldt, het niet-commercieel is en jij de aangepaste tekst zelf ook deelt met anderen.

    Soms worden blogposts van mij op compleet andere sites gekopieerd en in mijn geval mag dat dus zolang je maar een linkje erbij zet en je geen geld verdient met die site.

    Content curatie wordt trouwens wel het filteren en selecteren van artikelen bedoeld. Als informatiespecialist probeer ik dat ook te doen naar mijn klanten binnen de onderwijsinstelling waar ik werk maar dat betekent niet dat je maar het auteursrecht kunt negeren en artikelen integraal kunt kopieren in dat proces. Sterker nog, ook in het onderwijs werken we met een peperdure afkoopregeling voor auteursrechten zodat we in het onderwijs zelf artikelen en korte stukken uit boeken als lesmateriaal mogen gebruiken. Waarom de rest van de internetwereld lijkt te denken dat het niet alleen gratis mag, maar het zelfs als een soort recht ziet om andermans spul te jatten ontgaat me volledig.

    De laatste jaren zie je steeds meer auteursrechtdiscussies ontstaan richting bloggers. Bureautjes die namens kranten (integraal overnemen van krantenartikelen is 1 van de grootste inbreuken) of fotografen ook bloggers aanpakken. Ik ben helemaal voor delen maar respect voor andermans content is geen luxe, dat is nou net wel wettelijk geregeld. De beste manier om die problemen te mijden is precies hoe je dit artikel eindigt. 100% eigen content. Waar je trots op kunt zijn.

    • Ja, nu vind ik wel dat op de auteurswet ook heel wat aan te merken is. Dat is weer een heel ander verhaal.

      Maar waar het hier om gaat: een site vullen met mooie content van anderen is parasiteren.

      • Parasiteren is als 1 van de beide partijen er alleen beter van wordt. Je profiteert immers van iemand anders. In het geval van kennis delen gaat dat niet op, er is een win-win situatie. Ik vind dat je dat behoorlijk zwart-wit ziet.

        Wat betreft onze site is daar zeker geen sprake van omdat de ondernemers zelf de content plaatsen dus er dus zeker zelf baat bij hebben. win-win dus.

  • Ik heb dat logo niet nodig.

    Ik plaats alleen eigen content. En dat is denk ik duidelijk genoeg als je mijn site leest.

    Misschien dat ik het op mijn professionele site zet. Earopeners.nl, over gehoorverlies. Want ook daar vertik ik het om iets te plaatsen, als dat al ergens anders staat. Daarom staan daar geen algemene tips over slechthorendheid.

    Liever onvolledig dan niet origineel.

    Natuurlijk zijn niet al mijn tips supernieuw, maar ze zijn allemaal “ontdekkingen” van mezelf geweest. Soms onderbouwd met theorie, maar voor mij allemaal wow!-ervaringen.

    En dat is denk ik waar het om gaat.

    Als er niet de innerlijke drang is om iets aan de wereld mee te geven gaat het mis:

    – Als het is omdat je gehoord hebt dat je moet bloggen, en je denkt “nu vooruit dan maar”

    – Als al je concurrenten het er over hebben, en jij niet achter kunt blijven

    – Als het zo mooi past in je know – like – trust plaatje, en je al een week niks geschreven hebt

    – Als het is omdat je weg bent van iets, en dat wil delen, vol ongelduld, zonder de tijd te nemen zelf te proeven en ervaren, en zo er iets van je zelf kunt toe voegen

    Kortom, als je denkt dat het moet, in plaats van dat je de vreselijke kriebels krijgt omdat er “iets uit moet”.

    Dat moeten van buitenaf, daar krijg je rotzooi van. Geherkauwde, zeven magen doorgelopen shit!

Leert goede schrijvers de laatste 20%
google-site-verification: google3d8706b2d2bb5ca6.html