De elevator pitch.
Handen omhoog, wie vindt hem fijn?
Ik bedoel: wie begint bij voorbaat al te glimmen?
Uh-huh.
En doe je hem weleens in het echt?
Je weet wel: in de lift springen met je droomklant, net voor de deur dichtklapt, en dan maar ratelen?
Die man lacht je uit. Of hij negeert je
Ik was onlangs bij een business ontbijt. Naar Amerikaans voorbeeld. Het hele ontbijt was gereguleerd.
Elke ontbijter stond op, gaf zijn pitch, hield een kort praatje over zijn werk en deelde bonuspunten uit aan andere ontbijters die hem die week klanten hadden aangeleverd. Of andersom, dat weet ik al niet meer.
Ik was verbijsterd.
Netwerken zie ik ietsje anders
Als ik overdonderd ben door iemands werk stuur ik hem een mailtje. Of een tweet.
Ik neem aan dat die ander mij googelt. En als hij tevreden is met wat hij ziet reageert `ie.
Soms krijgen we een online vriendschap. Soms ook niet.
Pas als ik iemand ook in het echt ontmoet heb, en nog steeds verrast ben, en haar aardig vind, raad ik haar aan anderen aan.
Spontaan.
Jij zou je filmplan eens moeten bespreken met.. wacht, ik stuur hem een tweet.
Misschien doe ik het wel verkeerd. Kan zijn
Ik hou nogal van het leven online.
Lekker veilig.
Hoewel ik op papier een grote mond heb, ben ik in het echt weleens anders.
Vooral op netwerkbijeenkomsten. Dan doe ik alles wat niet mag:
• Leunen tegen de muur
• Ernstig kijken (gefixeerd op mijn gebreken)
• Te lang blijven hangen bij iemand die ik aardig vind
• Heel vaak naar de wc
• Twijfelen aan of het wel zo bijzonder is, wat ik doe
• Er gauw tussenuit knijpen als niemand kijkt
Dus ging ik heel dapper naar een netwerktraining vorige week
De trainster begon meteen over elevator pitches.
Good grief. Ik ken haar, dus het viel me tegen. Dat zij daar nog in geloofde.
Hier zou ik niet lang blijven, dat was zeker. Wachtend op de pauze luisterde ik lusteloos naar de anderen.
‘Ik vind het zo moeilijk om te prietpraten’ zei een filmmaakster.
‘Mijn probleem is gewoon dat ik dichtklap’, zei een websiteontwerpster.
‘Hoe moet ik beginnen? Daar kan ik nou nooit opkomen’, zei een voedingsspecialist.
God god, wat waren die mensen onzeker
Ongelofelijk.
‘Wie durft zijn elevator pitch hier te houden?’ vroeg de trainster.
‘Ik, ik!’ riep het in mij. ‘Geef mij de beurt!’
Maar mijn arm wilde niet meedoen. Hij ging niet omhoog.
Dus kreeg één van de weinige mannen spreektijd.
‘Ik ben een stedenbouwkundige en ik doe twee dingen. Ik maak wijkconcepten voor gemeentes bladibladibla…’
Ja hoor.
Na afloop was er een borrel
Nu zou het echte werk beginnen.
Ik liep erheen en zag al die vreemde mensen ontspannen babbelen. Dat ging mij dus echt niet lukken.
Ik draaide me om en ging terug naar de zaal om de trainster goeiedag te zeggen. Ze stond met een groepje te kletsen.
Ik ga er vandoor, hier valt voor mij niks te netwerken, blufte ik
‘O nee? Wat doe je dan wel niet?’
Ik dacht even na. Kon mij het ook schelen.
Ik zei wat er straks in me opkwam. Toen ik geen beurt kreeg.
‘Ik help mensen die al goed schrijven om nog veel beter te schrijven.’
De hemel viel niet naar beneden
Niemand begon te lachen.
Ze wilden er allemaal meer van weten.
Verbluffend.
Nu mezelf nog leren:
Is niet arrogant
Is wat ik doe. Elke dag.
Onthouden.
Oefenen.
Pitchen.
• Meer lezen over jezelf verkopen? Waarom jij en ik vadertje en moedertje spelen (over verkoop en humor)
google-site-verification: google3d8706b2d2bb5ca6.html
Wat ben jij leuk. En wat schrijf je fantastisch. Ik blijf lezen. Wou ik even zeggen. Dag!
Dank u. Dit is wel een oudje ;-) Tegenwoordig doet me dat niks meer, pitchen. Ik hoef het trouwens ook nooit meer te doen, jippie! Alles online.
Inmiddels is dit al behoorlijk over de datum, maar inderdaad, het is tijdloos.
Zo kan een pitch ook snel over de datum raken, zeker als je vanuit je hart werkt.
En het wat spannend wilt houden voor jezelf en je toehoorders.
Schrijf je een pitch niet vooral voor jezelf? Om je eigen focus (of is dat ook een lelijk woord?) te krijgen.
Misschien ga je uiteindelijk wel zelf geloven in je pitch, is dat ff mooi meegenomen.
Hoef je hem helemaal niet meer te laten horen, want het is al aan je te zien: jij bied iets waardevols.
Komen ze vanzelf naar je toe……
RT @sonjavanvuren: Jeej, de elevator pitch!! http://t.co/rRKWx6ZXGm – @KittyKilian blog
Jeej, de elevator pitch!! http://t.co/rRKWx6ZXGm – @KittyKilian blog
Karen Romme (Calimeromarketing) vindt dat we netwerken en acquisitie plegen door elkaar halen. Netwerken doe je volgens haar on- en offline met mensen die juist niet klanten zijn en dat ook niet hoeven te worden, al gebeurt dat soms wel. Dat is wel een netwerk wat je af en toe zal aanbevelen bij potentiële klanten (als je het goed onderhoudt en er een bepaalde mate van wederkerigheid bestaat).
Met potentiële klanten heb je verkoopgesprekken. Dat is iets anders dan netwerken. Daarom voelt het denk ik ook zo vaak nep: mensen doen alsof ze uitgebreid willen netwerken met vreemden (?!) tijdens dergelijke bijeenkomsten, terwijl ze eigenlijk uit zijn op business en al pratend en een beetje luisterend de ruimte scannen voor ander ‘materiaal’, met meer ‘potentie’.
Open Coffees, business breakfasts of wat dan ook – ik blijf er mijlenver uit de buurt. En toch heb ik klanten. Lang leve online!
Hm… ik netwerk de hele dag. Maar alleen online. Ik zie het ook niet als netwerken, ik geef mijn mening en ik retweet enz. Slechts een miniem aantal mensen wordt klant – dat is prima, ik kan er maar 36 hebben per jaar. Ik probeer daar nooit aan te denken, aan dat ze misschien ooit klant worden. Maakt me ook eigenlijk niet uit, de cursussen komen toch altijd wel vol. En ja, die bijeenkomsten zijn zo naar omdat iedereen er heen komt met het uitdrukkelijk doel om profijt te hebben. Plus ik hou er niet van om te kletsen met mensen die ik niet ken en met wie ik niks deel.
Ja, netwerken niet als netwerken zien, dát… Het is gewoon mens-zijn, eigenlijk. Interactie gaat vanzelf op de manier die je het prettigst en leukst vindt. Ook voor mij is dat voornamelijk digitaal/online.
Misschien wordt het wel zo specifiek benoemd en opgetuigd, zodat mensen er trainingen voor kunnen geven en bijeenkomsten over kunnen houden. ;-) Netwerken productizen om het te kunnen verkopen.
Dat een miniem aantal mensen klanten worden, is inderdaad geen probleem. Als zelfstandige zonder kantoor, personeel enzovoorts heb je niet veel klanten nodig voor een prettig rendabele business.
Zo’n lift-tekstje heeft me wel geleerd om iets korts over mijn werk, mezelf te zeggen. Ik heb er inmiddels een stuk of tien. Samen vormen ze aardig verhaaltje dat vertelt kan worden als er interesse is in meer van mij, mijn werk.
.Ja die groepjes aan tafeltjes bij het net-werken. Dat zijn geen net-werkers. Dat zijn buitensluiters. Angsthazen die zich vastklampen aan een paar bekenden en daarbij blijven hangen.
Ze inviteren je nooit om mee te netten. Maakt zulke bijeenkomsten ook volkomen overbodig.
’n koffie-bar, ’n cafe, werken in je tuin langs de straat: het levert zoveel meer op aan mensen met wie je een praatje maakt. Niks geen content. ’n praatje van hart tot hart.
Mijn idee. Als restauranthouder moet je natuurlijk wel een goeie lullepot hebben, zoals ze dat bij het studentencorps noemen. (Off topic: waarom doet iedereen trouwens van die rare streepjes over het eten? Eten is nou net bij uitstek niet geometrisch..)
Beste Kitty,
Recent kwam ik al surfend plots op jouw blog terecht. Ik was meteen een paar uurtjes zoet.. ik kon gewoon niet ophouden met lezen !
Jouw blogs hebben me overhaald om nu eindelijk eens van start te gaan met mijn eigen blog.. Dus hartelijk bedankt daarvoor ! :-)
Waarom ik precies op deze blog reageer ? Omdat deze voor mij zo ongelooflijk herkenbaar is.. Die netwerk events.. je wordt er mee overstelpt.. en af en toe.. als het thema bij het bedrijf / de job aansluit voel ik me verplicht om te gaan.. onder lichte dwang van hogerhand dan.. “hoeft niet hoor, maar het zou toch goed zijn als.. ”
En dan zit ik op de trein richting Brussel, zorg ervoor dat ik “helaas” net het begin heb gemist, sluip de zaal in en zoek een plaatsje achterin..
De lezingen weten we heel vaak wel te boeien, toch wel, het zijn dan immers thema’s die mij zeker interesseren.
Maar dan komt het onvermijdelijke pauzemoment.. Nergens anders moet ik ooit zo dringend mijn mails checken of “een paar telefoontjes afhandelen”, en waar was het toilet ook alweer.. Een half uurtje pauze LIJKT alleen maar niet lang..
De netwerkborrel achteraf laat ik aan mij voorbij gaan: train to catch.. remember..
Wat me een zucht van verlichting deed slaken bij het lezen van jouw blog is dat ik nu weet dat ik niet alleen sta : het lijkt alleen maar zo – op dat moment.
Is toch ? Want niemand anders schijnt er last van te hebben.. Aan elk tafeltje staan groepjes mensen gezellig te “netwerken”.. Ben ik dan de enige die zo absoluut niet sociaal is ?? Ik heb het me vaak afgevraagd..
Blij dat ik ook weer NIET zo abnormaal ben, dat dit “netwerken” gewoon MIJN ding niet is, maar dat andere dingen me gelukkig wel liggen…
Hee Ann, dat is ook wat, deze reactie is geheel aan mij voorbij gegaan. ik reageer toch nog want het onderwerp is tijdloos – nee joh, je bent niet de enige. hele volksstammen hebben dat. Ik geloof dat een derde van de bevolking introvert is, ofwel liever zelf iets thuis doet dan vreemden ontmoeten ;-)
Internet is een geweldige oplossing, moet ik zeggen. En netwerken moet je alleen maar doen op een manier die je zelf fijn vindt. Echt.
Wat heb je dit weer prachtig omschreven, en gevaarlijk herkenbaar bovendien! Mooie linkjes bij de reacties, ik ben weer wat wijzer. Maar ik ben er nog niet klaar voor, dat liftminuutje. Brr…
Dankjewel Matty! Maarre.. maak je niet druk. Het gaat er alleen maar om dat je iemand kunt vertellen wat je doet. En daar trots op zijn. De rest is een beetje… hype ;-)
RT @huubkoch: Wie verlangt er naar een
Wie verlangt er naar een
Haha, ja dat is waar! En een oproep op bijvoorbeeld een website als Filmvacatures.nl of de site van NFTVM (vereniging van Nieuwe Film- en Televisiemakers) zijn eigenlijk ook elevator pitches. Komt voor mij steeds meer uit. Net weer een gesprek gehad over een klus en mogelijke vervolgen!
Maar… Er zijn ook mensen die een soort gelikt salespraatje houden. En daar ben ik niet weg van. Het straalt meer uit dat ze geld willen verdienen, dan mij iets bieden dat mijn leven of business kan verrijken. Dat is namelijk toch waar we volgens mij als ondernemers steeds meer naartoe gaan en moeten.
Natascha, helemaal eens.
Een elevator pitch maken, scherpt je gedachten. Het helpt om goed na te denken over producten of diensten die je te bieden hebt. En voor wie.
Ik spreek ‘m uit en hij leidt altijd tot een vervolgvraag door de ander. Dan komt stap 2, een anekdote over een deelnemer of over mezelf. Dat maakt het persoonlijk. Na zo’n pitch gaat het meestal vanzelf, de ander start met vertellen en bedankt mij na afloop voor het goede gesprek :-)
De pitch, je kunt er van alles van vinden, mij helpt het om de eerste stap te zetten in plaats van snel m’n drankje naar binnen te werken en als een speer te maken dat ik weg kom.
Wie had er hulp nodig bij een filmplan?! ;-)
Zelf zie ik de elevator pitch meer als een binnenkomer. Klinkt dit interessant? Dan wil ik meer van je weten, je kaartje, linken, afspreken etc. Het is eigenlijk als een film. De eerste paar shots (ongeveer de 1e minuut) is de binnenkomer: het visueel exposé. Even kort wie, wat ,waar, maar vooral de toon, sfeer, het “gevoel” van de film. In het kwartier daarna wordt die introductie verder uitgebouwd.
Zo zie ik netwerken ook. De elevator pitch is het visueel exposé. Dus wie, wat, hoe, waarom en vooral hoe dat overkomt. Arrogant? Drammerig? Dan ben ik weg. Als de pitch wel bevalt, komt de introductie. Bevalt die, dan kunnen we een afspraak maken en dat is de rest van het plot. Uit bijvoorbeeld de filmborrel die ik organiseer, heb ik al behoorlijk wat contacten op deze manier opgedaan en die worden nu uitgebouwd.
He Stef, Ik ben trots op je!
Jij noemt de pitch een visueel exposé, voor mij is het de kers op de taart. Over metaforen gesproken.
Als we dit dus kunnen over de elevator pitch, kunnen we het ook over ons werk ;-)
Lekker dat we het in een paar zinnen in een elevator pitch kunnen verpakken. Dan hoef je niet telkens na te denken wat je focus en je verhaal ook al weer was. Dan komt de rest vanzelf.
Gisteren in mijn workshop bleek ook weer hoeveel overwinning het is om de elevator pitch te doen. Zoals Kitty het ook zo geweldig omschreef: De hemel viel niet naar beneden.
Maar de eerste stap was gemaakt, het gewoon een paar keer doen. De verfijning naar metaforen en verhalen, komt dan later. Hoewel het gros het direct te pakken hadden.
Dag Kitty,
Herkenbaar en zeer goed geschreven blog over de Elevatorp Pitch.
Wat wordt er toch ongelofelijk veel onzin over de Elevator Pitch verspreid. Ook de beschreven training in je blogartikel is daar weer een voorbeeld van. Waarom? Ik zal 3 argumenten geven waarom ik dat vind. Op de eerste plaats is hier sprake van het knippen en plakken van Amerikaanse voorbeelden. Als Nederlandse ondernemer dien je een Elevator Pitch paraat te hebben, alleen is de kans heel erg klein dat je die in de lift moet uitspreken. Een Elevator Pitch – ook al doet de naam anders vermoeden – heb je nodig bij netwerkbijeenkomsten.
In 30 – 40 seconden een Elevator Pitch uitspreken: geen probleem. Zeker als je daarvoor de 4-trapsraket ‘Wie -Probleem – Oplossing – Opbrengst’ hanteert. Er is op zich niks mis met deze invalshoek. Alleen ontbreekt er een belangrijke schakel: de menselijke maat. Dat is mijn tweede punt van kritiek. Een bekend spreekwoord zegt niet voor niks: een ketting is zo sterk als zijn zwakste schakel. 90 % van de Elevator Pitches die ik hoor, zijn niet uniek en verre van persoonlijk. En juist die persoonlijke klik is zo belangrijk om contact met elkaar te leggen. Zonder persoonlijke klik komt de gunfactor niet tot stand.
Mijn derde argument speelt een rol als je regelmatig netwerkt. Welke ondernemers loop je tegen het lijf en wie kun je na een maand nog herinneren? Een opsomming van namen, feiten, oplossingen werkt op de lange termijn niet. Een naam ben je na 5 minuten al vergeten, een algemene oplossing ook. Zeker als je kort na elkaar meerdere ondernemers de hand schudt. Daarom pleit ik voor een goed verhaal op basis van een metafoor. Met storytelling spreek je ook de rechter hersenhelft aan. Zo’n Elevator Pitch duurt misschien langer dan 30 seconden, maar je laat wel een onvergetelijke indruk achter. Nog een extra voordeel: anderen kunnen jouw pitch makkelijk onthouden en doorvertellen. Wat wil je nog meer?
Ha André,
1. Ja, die lift is grote onzin. Nodig bij netwerkbijeenkomsten? Haha, misschien wel ja. EIGENLIJK heb je natuurlijk alleen maar iets nodig dat andere mensen nieuwsgierig maakt. Dan vragen ze vanzelf verder. En DAT is een normaal gesprek. Mijn grote bezwaar tegen de pitch: hij is zo gekunsteld.
2. Persoonlijke klik komt natuurlijk tot stand door je mimiek, je gedrag, vanalles: dus zelfs met een slechte pitch kun je nog een goede indruk maken denk ik. Het lukt mij weleens ;-) Een klik krijg je meestal pas na een tijdje. In rust. Dat is mijn tweede bezwaar tegen netwerkbijeenkomsten. Juist dat mensen komen halen en brengen maakt het zo’n lastige informatiemarkt.
3. Van die op Amerikaanse leest geschoeide bijeenkomst kan ik mij nog twee mensen herinneren. Ze hadden allebei een onverwacht voorwerp bij zich dat met hun werk te maken had, en daar hielden ze een geestig en onverwacht verhaal bij. Overigens ging ik erheen met een aantal ingelijste collages over Utrecht en ik hoorde later dat ook mijn presentatie mensen was bijgebleven. Op grote vergaderachtige netwerkbijeenkomsten dus: spullen meenemen!
Beam me up Kitty!
Ja, je eigen elevator pitch is echt zo’n pain in the ass. Knap hoe je de vinger wederom op de zere plek legt. Zal er zelf ook aan moeten werken, want Crossmedia Adviseur/Specialized Agent/Social Media Trainer, past, hoewel allemaal waar, niet op een kaartje en krijg ik ook niet met droge ogen uitgesproken.
Werktitel: Elevator-pitch-boy
‘opent deuren naar de juiste verdieping ‘….
Nee, da’s ook niks
Hahaha! Elevator-pitch-boy! Met zo’n mooi jasje aan!
Ik ben de trainster in het verhaal en wil toch ook nog wel reageren. Netwerken is een proces wat enorm waardevol en leuk kan zijn. Vooral als je helder en duidelijk kunt vertellen wat je te geven hebt. Oftewel de PITCH. De elevator pitch is een middel om dit te bereiken. Als je kunt pitchen kun je ook tijdens het netwerkevent met gemak je verhaal doen, vrij van angsten en gestuntel. Je bent immers goed voorbereid. Zo is netwerken leuk!
De elevator pitch is eigenlijk de kers op de taart. Voordat je de pitch kunt houden, werk je aan de taart: je overtuigingen en je haarscherpe focus. De pitch is de heldere en duidelijke boodschap die je aan anderen kunt vertellen, zodat zij het ook aan hun netwerk kunnen doorvertellen. Dus geen doel op zich, maar een onderdeel van je business.
Kitty en Jacob, jullie schrijven toch iedere dag blogposts. Geschreven stukken over wat je doet met een boodschap en tips voor je lezers….een soort van pitch dus?!
Want een goede pitch vertaalt een probleem naar een oplossing waar de ander naar verlangt.
http://lifekick.typepad.com/lifekick/2012/05/netwerken-met-een-missie-je-paradepaardje-van-stal.html
Hm.. klopt Natascha. Dat geef ik aan het einde van het stuk toch ook toe? Ik zat daar met vele gevoelens.. weerstand, onzekerheid, angst, arrogantie, bewondering, enz enz.
een hele grote :-)
PS je hield van pittige teksten.
dit was mijn pittigste tot nu toe:
http://jacobjanvoerman.wordpress.com/2012/03/19/netwerken-is-dood/
Ha!
“Ik ga met de bladblazer door je verzameling visitekaartjes, en stop een virus in de database van elke Linked-in groep die een item heeft waarin ze oproepen om te linken.”
Ik ken het gevoel. En:
“Ik wil iets van jou, maar ik doe net alsof dat niet zo is.”
Toneelspelen. Hou ik ook niet van.
Ik geloof niet zo erg in georganiseerde netwerkbijeenkomsten. Aan de andere kant: ergens moet je mensen tegenkomen. Online of offline. Toch?
En inderdaad, zoals een van jouw commentatoren zegt, het hele leven is netwerken. Zonder anderen ga je dood.