Leert goede schrijvers de laatste 20%

Dat korte haar van jou – wat is dat toch?

kale man die vraagt waarom sommige vrouwen zulk kort haar willen‘Ik kan er niet aan wennen’, zegt Kasper.
‘Vrouwen met zulk kort haar.’ Hij schudt zijn hoofd. ‘Waarom doe je dat toch?’

Zijn eigen hoofd, lieve lezeres, is kaalgeschoren. Zijn trui is grijs. Zijn t-shirt zwart. Zijn broek kaki. Kortom: zijn uiterlijk heeft kraak noch smaak – maar zijn glimlach is charmant.

Doorgaans, dan. Nu niet. Hij is not amused.

vrouwen met autisme en kort haar
Waarom doe je dat toch

Ik zwijg. Dat kan ik best. En vooral als ik niemand verantwoording schuldig ben.

We hebben allemaal twee ikken

Dat is mijn theorie.
De ik die je bent, en de ik die je wil zijn.

De ik die ik wil zijn is niet PC

Zij heeft bizarre wensen. Wensen die niet liggen op het ideële vlak, want als dat zo was kon ik er nog wel mee voor de dag komen.

Maar nee. Die andere vrouw wil Grace Kelly zijn. Misschien met Sarah Jessica Parker’s haar.

Wat?

Ze wil ook wel eens genieten, vermoed ik, van de oneerlijke concurrentievoordelen van Knappe Mensen.

Ze lijkt me een beetje dom.

Ze wil óók geduldiger zijn, niet door mensen heen praten, meer meeleven, niet zo overgevoelig zijn voor geluid en vaker boodschappen doen voor oude buurvrouwen. Maar al die wensen zijn toch secundair, als ik eerlijk ben.

Nee, dan mijn échte ik

Mijn echte ik draagt twee weken lang dezelfde trui. Soms drie.

Ze maakt om de dag een koffie-afspraak, maar niet langer dan een uur, en alleen omdat ze anders somber wordt.

En ze millimetert haar haar omdat het lekkerder voelt. Er steekt niks uit. Er hoeft geen gel in. Het is meteen klaar.

Nog een voordeel: het is niet langer fluffig.

Want als ik ergens niet tegen kan is het fluff

Laatst volgde ik een webinar van Penelope Trunk. Het ging over Asperger (ofwel: mensen met autisme die het best redelijk doen). Trunk heeft het zelf. En ze maakt zich druk om de onderdiagnosticering van Asperger bij vrouwen.

Een van de deelneemsters stelde een vraag over haar dochter. Ze kwam in beeld. Ze had ultrakort haar.
‘Are you gay?’ vroeg Penelope.
Ze schudde haar hoofd.
‘Then you have Asperger’s’, zei Penelope.

Dat zette me aan het denken.

Na alle diagnoses in onze familie accepteer ik geen oordelen van anderen meer

Ik ben ik.

Maar tegelijk geven al die diagnoses tóch kleine inzichten. En het begrip komt in horten en stoten, als altijd.

Eerst wen ik aan het idee. En dan lees ik toevallig iets. In dit geval lees ik Aspergirls van Rudy Simone. Het autisme-beeld is vertekend door de medische focus op mannen, stelt zij.

Het is een onuitstaanbaar anecdotisch Anecdotische bewijsvoering: bewijs gebaseerd op slechts één of enkele voorvallen. Zoals: met roken kun je makkelijk 100 worden, want mijn opa was 100 en die rookte als een ketter. boek, zonder voetnoten, zonder bronnenkritiek. Simone mengt haar eigen inzichten als vrouw met autisme met die van een niet nader gedefinieerde groep vrouwen die ze interviewde.

Het is dan ook niet wetenschappelijk, maar emancipatorisch.

Des te ergerniswekkender dat ik zoveel herken

Check:

  • ik ben blij als niemand mijn rust verstoort met nonsens-gesprekken en voorstellen voor zinloze activiteiten
  • ik heb geen geduld met frutsels: comfort before style
  • ik kom meteen tot de kern: ik vergeet de inkleding. Delicate enzo
  • mijn obsessieve activiteiten zijn sociaal acceptabel en dus onopgemerkt (veel lezen)
  • ik bevries soms

Bevriezen

Opeens begrijp ik het selectieve mutisme Selectief mutisme: als iemand in sommige situaties niet kan praten. waar Greta Thumberg aan leed. Het is helemaal geen op zichzelf staande stoornis, of een zeldzame psychische aandoening – hallo, jongens en meisjes psychiaters. Let even op. Het is gewoon een angstreactie van een overbelast brein. Meer niet.

Ik had het zelf, besef ik, in mindere mate: in Apeldoorn, bijvoorbeeld, bij een interview. En ik heb het vaker. Ik kan nog wel praten, maar ik zeg de verkeerde dingen. Mijn auto heeft een verkeerde afslag genomen, en de remmen werken niet.

Het gebeurt als ik de controle verlies

Daarom wandel ik altijd dezelfde route. En ben ik het liefste thuis. En vermijd ik publieke optredens.

Alles onder controle.

Waarom heeft niemand me dat ooit eerder verteld?

Ik begin te denken dat Trunk gelijk heeft:

Knowing that I have Aspergers allowed me to make sense of my life. [Yet the] world with Aspergers is a maze. It’s full of neurotypical people telling people with Aspergers how to pass for normal (impossible). And it’s full of mental health professionals saying they know about Aspergers and yet they have no idea how to recognize it (90% of women have gone undiagnosed).

En for the record

asperger vrouwen
Sarah Jessica Parker

Als ik dat lichaam had, van Grace Kelly, en misschien ook nog dat haar van Sarah Jessica Parker, dan trok ik meteen een spijkerbroek aan.

En dat haar schoor ik af.

 

tips voor beter bloggen

(Zet je VPN uit als de knop niet werkt).

Over Kitty Kilian

Kitty Kilian

Schreef voor NRC, gaf les aan vakopleidingen Journalistiek. Sinds 2011 docent copywriting | De Blogacademie. Delicate as a hand grenade.

Cursussen:
Blogbasics (beginners)
Blogpro (professionals)
Karakter & Dialoog (fictie)
Little Black Dress (strakke huisstijl)

67 comments

  • Ik lees het en ik denk: nou en? Deze informatie heeft niets verandert over hoe ik over je denk;-). Je bent wie je bent en ik vind dat leuk. En ik begrijp ook dat het best fijn is als iets een stickertje krijgt, want dan stopt het denken erover. Desalniettemin… mooi leesvoer, dank voor deze (h)eerlijke blog!

  • Ik snap eigenlijk niet waarom mensen bezwaar hebben tegen vrouwen met kort haar. Het staat je goed.

    Ik draag tegenwoordig twee truien. Een voor de ene week, en dan de andere trui de volgende week. Heerlijk.

  • Ha. Ik ben al VIER keer overnieuw begonnen met deze reactie. Er is zoveel om op te reageren.
    Ten eerste jouw inzichten over hoe je bent en waarom. Fijn, mooi en bijzonder.
    Ten tweede dat het zo goed is om het te delen op deze manier omdat het denk ik heel veel mensen helpt en inzicht geeft. Super.
    Ten derde mijn irritatie over mensen die beginnen over dat je toch OK bent, alsof dat label erg is of stom. Als nog een keer iemand tegen me zegt ‘we willen niet labelen’ plof ik uit elkaar. Want labels kunnen soms helpen.
    En ten vierde het belachelijke, irritante, seksistische idee dat mannen wel en vrouwen geen ultrakort haar mogen hebben. *vloekt*. En dat daar een verklaring en een verantwoording voor moet zijn.
    Maar eerlijk gezegd denk ik dat hij gewoon jaloers was, omdat die haarstijl jou nu eenmaal geweldig staat. En hem zo te horen minder. X

    • Dank je! Al die dingen snap ik toch, Elja. Ik heb inmiddels wel zo’n beetje aan alle kanten van alle spectra gestaan: vroeger als onwetende veroordeler, als kind, als moeder, en tot slot als labeldrager zelf.

      Ik ben boos op niemand, en omdat meneer Blogacademie een geweldige man is met veel inlevingsvermogen heb ik ook thuis nooit problemen. Mijn eigen leven is op orde en mijn zelfvertrouwen ook – mede dankzij al die langzaam ingesijpelde inzichten. Ik weet rond mijn zestigste eindelijk wat ik allemaal NIET moet doen.

      Nou, dat is niet helemaal waar, ik ben wel boos om het gebrek aan compassie en onderzoekszin van een deel van de ggz, en om de arrogantie van de meeste psychiaters. De gezapigheid en het vasthouden aan schadelijke non-oplossingen.

      Dat korte haar roept enorm veel weerstand op, trouwens, ook bij vriendinnen en familie. Alleen spreken de meeste mensen het niet uit.

  • De belangrijkste voordelen voor o.m. het milieu lees ik dan weer niet. Het bespaart water, tijd, energie en chemische producten.

  • Wat een lief verhaal. Het doet me denken aan Eloura Wild, een vrouw uit Australië met een heerlijk YouTube-kanaal. Althans, ik ben dol op haar video’s. Ze groeide op in een familie van Jehova’s getuigen. Op haar vijftiende is ze eruit gestapt, ernstig tegen de zin van haar familie. Bijzonder dat iemand dat al zo jong wil en durft en doet. Ook zij scheert geregeld haar hoofd kaal, volgens mij vooral als symbolische daad.

    • Zo voelt het voor mij dan ook wel weer een beetje. Vreemd genoeg heb ik het idee dat dat ultrakorte hoofd meer past bij hoe ik echt ben. Ik wil vooral eigenlijk geen mevrouw zijn.

      • Haha, herkenbaar. Ik heb dan wel geen kort haar maar ik loop erbij als een bouwvakker. Vroeger dacht ik nog dat ik in sommige gevallen toch echt een jurkje of rokje moest dragen. Nooit meer.

  • Bijna alles op het ‘dat ik zoveel herken’-lijstje interpreteer ik dan weer als ‘kenmerken’ van introvert zijn. ‘Comfort before style’ wordt wel vaker gezegd over NL’se vrouwen. Tenminste, heb vaak gelezen dat bijvoorbeeld Italianen en Spanjaarden niet snappen dat mensen “zo” de straat op durven. ?

    • Ja, dat kan ook. Diagnoses zijn ook maar constructies. The water is muddy and will remain muddy, schrijft Simone, en dat heeft ze dan wel weer mooi gezegd. Hoogbegaafd, introvert, autistisch, ADHD, het loopt allemaal door elkaar. Je kunt het ook nog hoogsensitief noemen. Van alles klopt wel een beetje. Maar in dit rijtje kwamen weer specifieke dingen voor die ik niet eerder zo benoemd zag.

  • Je blog zet me zo aan het denken dat ik gewoon niet meer weet wat ik moet zeggen. Zeg ik dat maar, toch?

      • Zo, die gaat te snel voor me, hoor. Dankbare bui? Was het zo’n onzin die ik opschreef? Ik bedoelde: Wow. Ja ja, schrijf dat dan op. Nou, bij deze dan.

        • Het was helemaal geen onzin! Ik bedoelde: ik was gisteren in een dankbare bui, niks zeggen is ook okee – ik was zelfs dankbaar voor dat ik leefde, dat heb ik niet zo vaak :-p

  • Hé dat is mijn tekst: ‘Comfort gaat voor elegance’.
    En ik heb juist lang haar zodat ik het in een staart kan dragen, om dezelfde redenen.
    En kom ik er hier op vakantie achter dat ik het liefste thuis ben. Pff.

    Het leven wordt gelukkig steeds duidelijker naarmate we meer over onszelf leren. Angst is een goede waarschuwer met als nadeel dat je inderdaad snel de controle kwijt bent doordat je de verbinding met jezelf verliest.
    Gelukkig weet je dan ook de weg terug: Bedank je systeem voor deze waarschuwing, breng jezelf direct in veiligheid en herstel de verbinding met jezelf. En door.

    • Goh.

      En ja, lang haar is een goede optie. In een staart. Helaas zou dat er bij mij niet uitzien.

      Angst is een waarschuwer, maar je angstcentrum kan ook te hard werken. Mijn antidepressivum vermindert dat, en dus kan ik nu veel meer aan dan vroeger. Alleen in extreme gevallen bevries ik nog – maar meestal ben ik het vóór. Zolang er maar een script is gaat het goed.

  • Want als ik ergens niet tegen kan is het fluff
    Hier moest ik heel lang heel hard om lachen. De zin is vooral superfunny omdat ie uit jouw mond kom. Ik grinnik nog.

    Er is een interessante animatiefilm over overload in je hoofd, over autisme niet over asperger, maar wel goed. En de enige Nederlandse inzending voor de Oscars. https://www.mindmymind.nl/about-the-film
    !De maakster heeft er 6 jaar fulltime aan gewerkt!)

    Tof blog Kitty!

    • Dank u.
      Het is echt waar, hoor. Van die fluff.
      Ja, ingewikkeld onderwerp voor een film. Niemand wil een film zien over overload natuurlijk, ha! Ik zie een paar storende cliché’s in de trailer, maar ook een paar sterke dingen. Ben benieuwd.

  • Gelukkig maar. Dat je bent wie je bent. Met of zonder haar. Het doet er voor mij niet toe. Ik voel de drang om je blog te lezen, voordat ik mijn bed opzoek. Al dan niet met dank aan dr. Hans Asperger. Mooi blog!

  • Hij is mooi, Kitty – je blog, je haar ook, maar ik bedoel nu je blog.
    Het raakt me dat iedereen zich ook maar probeert staande te houden in het leven, het goed probeert te hebben en te doen. En het helpt inderdaad als je jezelf een beetje kent, en erkent.

    Groet van iemand die ook graag twee weken dezelfde trui draagt ;)

  • Jij schrijft geweldig en ik weet dat je al vele complimenten krijgt etc etc en bla bla bla. Ik ben (bijna) altijd geraakt door jouw blogposts. Het leest zo prettig maar bovenal is het zinnig, zinvol en leerzaam, voor mij dan. Ik hoop dat je nog heel lang door gaat.

  • Ja. Selectief mutisme. Zo’n “Hûh? Aha! Ooooow…”-woord. Ik las erover op een blog van een autist. Eind vorig jaar. Toen kon ik er ook niet meer omheen. Mijn verleden viel in 1x op z’n plek. Best prettig: “Ik ben niet raar, ik ben gewoon autistisch…”
    Het boek van Bronja Prazdny (NL) vond ik trouwens iets beter te pruimen. (Met uitzondering van het stigmatiserende voorwoord van een typisch neurotypisch autisme-specialist…).

    • Precies. Dat.
      Levert dat boek nog meer inzichten op? Anders sla ik het over. Je moet je ook weer niet tevéél verdiepen in die stof, is mijn ervaring ;-)

      • Nieuwe inzichten? Moâh. Het voelt iets dichter bij huis. Minder ‘American’ hysterie. En met een bovenmatige interesse in human interest verhalen móest ik dat boek wel uitlezen natuurlijk ;-). Maar, inderdaad, soms kun je maar beter stoppen met lezen. Je zou jezelf nog kwijt raken….:-)

      • Ja. Precies. Haar taal is tekenend…

        Ik zeg overigens zelf dat ik ‘autistisch ben’ en niet dat ik ‘autisme heb’. Het eerste klinkt als een constitutie of gave. ‘Zo ben ik’. Het tweede klinkt als een stoornis. ‘Zo hoor ik niet te zijn’. Dat laatste is me iets te ‘GGZ’ en klopt gewoon niet ;-)

        • Ja, dat ligt gevoelig. Maar ik vermoed dat autisten liever mensen met autisme willen heten, juist om de omgekeerde reden. Omdat als je iemand een autist noemt, je een enkel kenmerk gebruikt om hem in zijn geheel te beschrijven.

          Maar goed, al zulke benamingen veranderen elke paar jaar, omdat ze altijd als stigmatiserend worden gevoeld.

          • Hm. Frappant. Stigmatisering kan per persoon dus anders gevoelig liggen.
            Klinkt ook wel weer logisch zo….

          • Nog even ter aanvulling. Deze autistische dame is wel interessant. Vind ik. https://www.verahelleman.nl/online-cursussen/
            Met een atypisch brein autisme onderzoeken. Kijk, dan kom je nog eens op iets anders uit. Ook al heeft ze een spiriwiri achtergrond. Ze heeft een praktische, nuchtere én positieve zienswijze op autisme ontwikkeld. Ze geeft daar nu dus trainingen in. Omdat ze dat hoog nodig vindt. Ik heb er al 2 gevolgd. ‘n Feestje.

  • Is dat dan belangrijk? Hoe je bent? Of wat je bent? Veel belangrijker is toch wie je bent? Ja, je bent een drama mbt gevoelige zaken. Dat gaat ram bam. Beng kledder. Maar je reacties zijn hartverwarmend. En dat korte haar? Dat maakt jou gewoon Kitty. Jouw grootste probleem is dat je een onvoorstelbaar snelle denker bent. Jij bent al bij de finish terwijl de rest nog in de starthouding staat.

    Jij bent voor mij Kitty!

      • Ach lieverd toch. Waarom accepteer je niet gewoon dat jij Kitty bent? Analyseren is goed, maar het helpt je soms niet verder. Morgen wordt echt niet anders als je begrijpt waarom jij niet van fluff houdt. Wel wordt het anders als je gewoon accepteert dat je er niet van houdt

        Zoon haat zijn diagnose: beginnen met pdd nos, toen klassiek autisme en sinds 2016 heel modern Asperger. Pffff hou op! Mijn zoon is gewoon zichzelf. Met al zijn gekke dingen.

Leert goede schrijvers de laatste 20%
google-site-verification: google3d8706b2d2bb5ca6.html