Waarom ik mijn Mac toetsenbord niet kan laten repareren (en waarom het tijd is voor vakantie) + leestips

Het begint met de ...
Op maandagmorgen.
De .  doet het niet.

De week is net begonnen en ik beantwoord een e-mail. Maar hoe vaak ik ook tik op de . : niks. (Dat rijmt).

Ik haal diep adem. Ik voel de lucht in mijn longen stromen en denk: wat ben ik toch goed dat ik niet rook. Met mijn gigantische longinhoud. Positief denken helpt.

En bovendien: hoe vaak heb je de . nou helemaal nodig?

Even later wil ik e tra schrijven. En e..  btw.

Ik vloek. Ik zoek een tutorial: hoe maak je een Mac-toets schoon? Ik verzamel een wattenstaafje en een cocktailprikker en een pincet en inderdaad, je wipt een toets er zo af. Alles schoongeblazen en schoongepeuterd, toets er weer op.

 .., .., . : nog steeds niks

Het is inmiddels tien uur en ik heb nog geen e-mail beantwoord. Er moet een e pert bij komen.

Helaas is mijn vaste leverancier Leapp omgevallen, die repareerden hun refurbished Apple apparaten ter plekke. Iemand met dezelfde naam schuift nu enkel nog dozen online, zonder service.

Ik google naar een Mac repairshop in de buurt.

Daar zijn twee wachtenden vóór mij

Beide mannen hebben een defecte MacBook en bij allebei kijkt de winkelier bedenkelijk, en rekent hij voor dat een nieuwe tweedehands laptop een stuk voordeliger is. Het lijkt de Apple Store wel.

Ondertussen heb ik ruim de tijd om te schatten hoe lang het zal duren tot we écht naar een duurzame economie overgaan – dat wil zeggen: hoe snel het Shell en de Duitse auto-industrie zal lukken om hun positie daarin veilig te stellen.

Na een half uur ben ik aan de beurt

De winkelier begint al nee te schudden als hij mijn toetsenbord ziet aankomen. ‘Heeft geen zin. Is veel te duur, áls ik al aan de onderdelen kan komen, en daar moet ik zoveel tijd in stoppen, dat doen we niet.’

Ik haal nog maar een keer diep adem. Ik lijd steeds zwaarder onder Apple’s vendor lock-in. Ik kan de chaos en de lelijkheid van PC’s en Windows niet verdragen, maar ik erger me tegelijkertijd dood aan de prijsopdrijving van Apple. En aan de ingebouwde onrepareerbaarheid.

‘Heb je tweedehands toetsenborden?’
‘Nee.’

Ik bel nog twee repairshops. Die beginnen er ook niet aan. Naar aanleiding van dit blog tipt iemand mij om het aan Maurits Riton te vragen, de eigenaar van het Utrechtse Mac repairbedrijf McLeasy. Dat bedrijf, dat werk geeft aan jongeren met een afstand tot de arbeidsmarkt, probeert zoveel mogelijk Macs te repareren. Riton noemt het businessmodel van Apple crimineel.


Na enig overleg blijkt het probleem bij mijn toetsenbord te zitten in een beschadiging van een laag plastic die over het hele bord loopt. Neem het eens mee, zegt Riton, ik wil weleens uitzoeken of dat te repareren valt.


Hij drukt iedereen op het hart om twee jaar te wachten met het updaten van je Mac. Wees geen proefkonijn. Hij heeft nog een hele rij tips om te zorgen dat je Mac langer meegaat, die ik binnenkort een keer voor hem zal opschrijven, omdat hij daar een hekel aan heeft ;-)

Het is elf uur

Mijn kapotte toetsenbord wás al tweedehands. Van het originele was het snoertje kapot. Ook dat bleek irreparabel. Tegenwoordig hul ik alle zwakke onderdelen van Apple snoeren in een preventief lapje Sugru – silliconenlijm. Die in het lightning naar 3,5 mm jack-kabeltje, bijvoorbeeld.

Ik zoek verder. iFixit moet toch iets hebben bedacht? Die komen wereldwijd op voor een wettelijk recht op reparatie:

Je hebt het gekocht en dus zou het van jou moeten zijn. Punt. Wij werken aan wetten die ons het recht op reparatie geven. Laten we het recht op gebruik, bewerking en reparatie zoals wij dat willen, terugnemen. Verdedig je recht op reparatie. Bron

Maar nee. Ook daar staat bij de handleidingen:

Meneer Blogacademie is praktischer

‘Koop een nieuwe en ga aan het werk.’
En dat van een man die zelf nog op een stand alone PC uit de jaren 1990 werkt.

Ik fiets naar de binnenstad. Ik reken 130 euro af (ja, 130 euro) voor een magic keyboard. Dat mag dan ook wel, voor die prijs. Ik reken erop dat het keyboard voortaan zelf zijn blogjes typt.

Afijn.

Het is 2 uur als ik eindelijk aan het werk kan

En dan hebben we pas de eerste helft van de eerste werkdag van deze week gehad.

ZZP-ers aller landen:

de conclusie lijkt me onontkoombaar: het is tijd voor vakantie.

Geniet ervan. We zien elkaar weer in augustus.

PS. 5 Leestips voor de vakantie

Leestips hebben alleen zin als je weet waar degene die de tips geeft, van houdt. Ik hou van perfect geschreven boeken met een vlot plot, humor, en aardige personages. Geen horror en geen hartkloppingen. Driekwart van mijn boeken lees ik trouwens niet: ik beluister ze op Storytel. Altijd in het Engels. Een goede performer maakt een boek twee keer zo plezant: in het Nederlands haalt niemand die voorleeskwaliteit.

Uit het genre comic crime (alle links gaan naar Goodreads):

• Christopher Fowler – Alle boeken over Bryant en May, twee bejaarde detectives van de Peculiar Crimes Unit, en hun collega’s. Erudiet, geestig, nonsensical, liefdevol.
• Tarquin Hall – De serie over de most accomplished Indiase detective Vish Puri en zijn medewerkers Handbrake, Flush, en Handcream. Plus zijn vrouw, die hem Chubby noemt en die de boel vaak voor hem oplost. Geestig.
• Robert B. Parker – al zijn boeken, vanwege de onnavolgbaar geestige dialogen. Al zijn detectives zijn stoere bonken en ze hebben allemaal een slimme vrouw als partner. Die zijn allemaal gebaseerd op zijn eigen vrouw. Parker is helaas overleden.
• M.R.C. Kasasian – The Gower Street Detective serie. Een oom en zijn verweesde nicht lossen misdaden op in 19e-eeuws Londen. De nicht is een feministe. Erg geestig.
• Val McDermid – de Kate Brannigan serie. Een vroege reeks van McDermid. Haar latere werk is zwarter en met soms teveel suspense naar mijn zin, maar deze eerste serie is vlot en geestig. Niet helemaal perfect geschreven, toch een favoriet.

En geen comic crime, maar wel lichtvoetig: Robert Galbraith’s (ofwel J.K. Rowling’s) serie over privé-detective Cormoran Strike, een Afghanistan-veteraan die een been mist, en zijn assistente Robin Ellacott. Detective en liefdesverhaal. Of ze elkaar nu eindelijk krijgen is na 5 delen nog steeds mijn grootste vraag.

Meer comic crime tips zijn welkom in de comments!