Wanneer je als dochter de thee gaat zetten voor je moeder

‘Zo, schoonheid’, zegt de buschauffeur met de rimpels tegen de blondine van 60. ‘Gaan we de bloemetjes buiten zetten? Mag ik mee?’

‘Het is dat ik al getrouwd ben’, zegt de taxichauffeur met de grijze krullen tegen de vrouw met de reuma-handen. ‘Maar zo’n mooie meid breng ik toch graag hélemaal naar de voordeur.’

Niks ontroert mij zo als oudere mannen die met oudere vrouwen flirten

Je kúnt het zien als namaak-houtvuur in een gaskachel. Het is flirten zonder risico. Het is niet meer dan een gedeelde hormonale herinnering. Maar het is zo hoffelijk. Het is lief.

We liegen wat af, uit liefde

‘Nee’, zeg ik tegen vriendin A., ‘ben je gek, je nek ziet er príma uit voor een vrouw van 63.’

‘Hee’, zeg ik tegen vriend B., ‘ben je afgevallen?’

‘Nou’, zeg ik tegen mijn zus, ‘dat grijs staat juist heel sjíek.’

Ik meen het, want ik wil het

Ergens rond je vijfenvijftigste verander je. Je wordt kleiner. Je rol in de wereld is opeens – tsja – omgekeerd.

Jij bent niet meer degene die alles weleens zal opschudden. En uitzoeken. En oplossen. Je dacht dat je de hand was die schreef, maar je bent slechts de pen.

Het begint met je moeder

Op een dag geef je je moeder een zoen, en je ziet opeens dat haar trouwring te groot is geworden. Je slikt je zorgen over je spijbelpuber in. ‘Zal ik eens een lekker potje thee zetten?’, vraag je.

‘Ja’, zegt ze. Ze zucht. Ze zakt terug in haar stoel. En je geeft haar een knipoog.

Vanaf nu zet jij de thee.

Ik ben de Netflix-serie Atypical aan het bingen

Hij gaat over Sam, een tiener on the Autism spectrum die onafhankelijk wil worden. Atypical is geestig.

‘Mis je me?’ vraagt Sams moeder, die na een affaire door Sams vader uit huis is gegooid.
‘Nee’, zegt Sam.

‘Zullen we samen studeren voor het biologieproefwerk?’ vraagt het knapste meisje van de klas.
‘Wat heb ik daar nou aan?’, zegt Sam. ‘Ik haal hogere punten dan jij.’

Ik ben gewend aan zulk soort eerlijkheid

Het is pijnlijk, maar het is ook helder.

Toen het slecht ging met mijn oudste zoon vertelde hij dat hij twee keer per dag iemand moest spreken, om niet gek te worden.
‘Kom dan elke morgen koffiedrinken’, zei ik. ‘Dan heb je er vast één.’
Hij grijnsde. ‘Kitty, sorry hoor, maar jullie tellen ongeveer voor één-achtste.’

Ouders houden meer van hun kinderen dan andersom

Daarom is het een ontroerend moment als de rollen omdraaien. Als jij de thee gaat zetten. Als je eindelijk je mond gaat houden.

Als je beseft dat het leven cyclisch is.

En dat je daar niks aan kunt doen, behalve hoffelijk zijn.