De bel gaat. Ik zucht. Maar als ik opendoe is het mijn zoon.
‘Ik heb maar heel even’, zegt hij. Hij ziet er gewoon uit. Hij draagt zijn zwarte houtje-touwtje jas. Hij heeft nog steeds een grote bos krullen, al weet ik dat je er op zijn achterhoofd al een beetje doorheen kijkt. Ik steek mijn hand uit naar zijn wang.
‘Je mag me niet aanraken’, waarschuwt hij. ‘Gaan we naar binnen?’
We lopen de kamer in. Over het groene kleed, waar de politieagente op haar knieën zakte. Ze had tranen in haar ogen: ‘Herkent u deze tas? Hij stond tegen de spoorbrug. Heel netjes, aan de kant.’
Ik vroeg me af waarom ze zich zo klein maakte: het was niet háár schuld. ‘Kut’, zei ik. Mijn man duwde tegen mijn been. ‘Het ís toch kut’, zei ik. En tegen de agente: ‘Sorry, maar het is geen verrassing. Shit. Shit.’
Frits gaat op zijn eigen plekje op de bank zitten. Bedaard. ‘Ik kom even kijken of het goed met jullie gaat. Het spijt me dat het zo gelopen is.’
‘Mij ook’, zeg ik; ‘mij ook, schat. Het spijt me zo. Maar het is goed, zo. Alles is goed.’
Al mijn blogs over psychiatrie, een kind verliezen, en wat je moet weten over de ggz. Lees ze als je iemand kent die zich ernstig uit het dagelijks leven terugtrekt. En bekijk de pagina met 30 video-interviews die ik maakte over betere hulp aan jongeren die vastlopen.
ja goed, en toch hem missen hè.
Slik…. Fijn dat ie kwam.
Uhm…sorry…maar wat is dit voor gek verhaaltje?
Ik lees: “We lopen de kamer in. Over het groene kleed, waar de politieagente op haar knieën zakte.”
…en vraag mij af ‘welke politieagente in godsnaam?!’
Je hebt gelijk, Eric, als je mijn blog nog niet kent is het misschien verwarrend. En eigenlijk hoort dat niet. Elk stuk hoort onmiddellijk duidelijk te zijn. Maar goed, ik schend mijn eigen regels. Er staat een link bovenin het stuk. Daarachter staat uitleg.
Hi Kitty, wat een bijzonder blog. Dat eigen plekje op de bank. Als buitenstaander schreeuw ik ‘blijf, blijf!’ Maar jij schrijft: Het is goed. En dat vertelt eigenlijk het hele verhaal.
Niet mee eens Erick, als je het verhaal goed leest (misschien twee keer lezen) spreekt het voor zich, ook als het artikel achter de link niet hebt gelezen.
En wat Kitty zegt, als je het toch niet begrijpt en wel graag wil begrijpen kan je op de link klikken en het andere artikel lezen. Kwestie van even wat moeite doen.
Ik ben blij dat niet elk stuk onmiddelijk duidelijk is (waarom moet dat?), dat zou toch saai zijn!
Mooi Kitty. Even afgezien van de prachtige stijl.
Knuffel. Liefdevolle gedachten. (Altijd.)
Jeetje, 200 woorden en de tranen lopen langs mijn wangen…
Direct in het hart. Au, man.
Fuck kilian.
Tranen hier.
Kitty, drie jaar geleden al weer.
Het verhaal in minder woorden; nog ingetogener.
De pijn des te meer voelbaar.
Sterkte…
Oh kut, Kitty! Wat is de wereld hard en wat kun je daar weerloos tegen zijn. Sterkte, liefs, ga door.
Mijn zoon van tien snapt onmiddellijk wat er aan de hand is.
Maar hij ziet z’n oma ook wel eens.
Ik niet.
Helaas.
‘t gaat nooit meer weg hè
Goeie zoon heb je!
Jij weet in woorden te vangen, waar eigenlijk geen woorden voor zijn. Dit raakt zeg.
Wat een ontroerend lieve zoon van jou, Kitty. Je gevoel, jullie ervaringen met de Ggz, alles komt diep binnen. De woorden van troost blijven hangen in mijn buik. Boks.
Het moest even tot mij doordringen toen ik je blog las, maar daarna……BAM!!!! Sterkte met deze moeilijke dagen.
Pfew. Die komt binnen. Letterlijk en figuurlijk. Sterkte. Elke keer opnieuw. “Zoon” – De Blogacademie https://t.co/n2iISUKWiZ
Ik dacht de laatste dagen al aan je, Kitty, en lees dit met tranen in mijn ogen.
“Het is goed zo” – Ik hoop dat het echt zo voelt voor je.
Prachtig geschreven.
Ja. Zo voelt het, Henneke. Volgens mij is het ook goed dat het zo voelt, na drie jaar. Het leven gaat door, tot het ook voor jou ophoudt. Dat is goed. Dat is hoe het is. En Frits deed wat hij voelde dat hij moest doen. We nemen hem niks kwalijk. Toen niet en nu niet.
Rauw, puur en pijnlijk.
Sterkte Kitty.
Tot tranen toe door de woorden vol liefde en pijn. Voel t mee, al heb ik geen flauw benul hoe dat voelt.
Tranen ja. Ik ben zo blij dat ik nog steeds leef met 2 zonen. Dankbaar daarvoor. Ook al hebben zij de nodige strubbelingen in het
leven. Ze hebben de kracht er doorheen te gaan. Daar is niet iedereen mee gezegend. En dat is kut.
Ik ben blij voor je! Niet iedereen is gezegend met een stabiele geestelijke gezondheid. En als je dat niet hebt, is alles wat je bereikt iets om extra trots op te zijn. Ook al ziet de buitenwereld dat niet.
Quote van: http://www.rokusloopik.com/category/recovery-quote/
Auw. Zoon. Zo raak.
Wat ben je toch een bijzonder mens in woorden en daden, moeder-de-vrouw Kitty Kilian.
Ze deed t weer. Tranen oproepen met een paar woorden. Lezen! https://t.co/57HIGZVu2i
Wat een mooi beschreven kut-verhaal Kitty. En wat krachtig hoe je er nu, na drie jaar, op kan reflecteren. Veel sterkte!
Ik word hier stil van.
Mooi Kitty!
drie jaar, nog maar, alweer…
You too, Nico. Heb jij er ook een beetje vrede mee gesloten?
Ook ik eerst in de war. Huh? Tot het spreekwoordelijke kwartje viel. Stil nu.
Oef, heftig Kitty. Drie jaar geleden alweer.. Sterkte!
RT @Rosetwitz: Zoon https://t.co/AtmRPAJ1eA
Even stil van @KittyKilian
Veel hartjes. Voor jullie allemaal.
Ik voel het, elk woord is mooi, elk woord dat er niet staat ook X
Tranen. Liefs. Dat.
Ik zit ook te huilen. Mooie blog, Kitty. Mooi dat je het nu zo voelt ook.
Veel liefs.
Ik begrijp nu dat je extra veel succes nodig had voor deze blog. Ik hoop dat het verwoorden je weer verder helpt. Veel sterkte.
Wat Sinian zegt. Liefs <3
Tjemig wat een toffe moeder ben jij!!
lief ook. X
RT @Elja1op1: De enige vrouw die me op zaterdagochtend aan het huilen krijgt: @KittyKilian ❤️ https://t.co/uMvF0aXgmz
Gisteravond zag ik de film ‘Les ogres’ over een een reizend theatergezelschap dat cabaret maakt naar Tsjechov. Ook daar bezoekt een overleden zoon zijn moeder regelmatig. Ze praten wat, halen herinneringen op. Door de postume bezoeken en het praten erover vinden de ouders (eindelijk) bevrijdende troost bij elkaar. En de vader vraagt “waarom bezoekt hij mij niet?”.
Ha. Hij bezoekt me niet echt. Ik praat ook niet met hem. Maar ik denk dat iedereen die een geliefde mist diegene zich nog regelmatig voorstelt op de plekken waar hij hem of haar vaak zag. Aan tafel. In de auto. Op de fiets. Dat kan niet anders, dat is wat je doet.
Kitty. Jij bent goed zo.
Mooi en verdrietig tegelijk. Bijna 3 jaar geleden lees ik. Stil en vol bewondering lees ik wat jij als moeder meemaakt. Sterkte.
Jeetje, wat mooi. Niet alleen de tekst. Jij ook.
Lieve Kitty
Eindeloos liefhebbende moeder
Geen zoon verlaat zijn moeder.
Als ik je lees
vervaagt helder alles tot een
word ik jou, ook hem, zelfs haar
doorheen alle emoties
leeft enkel liefde
altijd geweest
Dank je voor dit bijzonder delen
Wat stil in onze eigen harten leeft
ontwaakt
voor ieder anders
en in wezen toch één
HUG voor jullie allen – P&C
Mooi, Patrick. Ja, we kennen het allemaal, het is van alle tijden en het zal er altijd zijn. Dat was een bijzonder bezoek aan jullie, toen.
“Zoon”. Eén woord, een hele wereld. Puur Hart dit mooie blog van @KittyKillian op https://t.co/1110eka5WD
Oef! Moederliefde!?
Sterkte!
heel veel sterkte Kitty
Auw. Die eenzaamheid is hartverscheurend. Tranen. Het is.
“Als ik opendoe is het mijn zoon. ‘Ik heb maar heel even’, zegt hij.” Stuk om even bij stil te staan: https://t.co/c5rnRI7FHS
Laat dat schrijven verder maar aan @KittyKilian over. Onvergetelijk stukkie: https://t.co/SWxq0d3nu1 https://t.co/PNMIAarPOs
Ontzettend knap geschreven
Slik! (en dat drie keer, want ik moet minstens drie woorden melden zegt het systeem me…)
Oermoeder die overloopt van liefde. Je zet ons terug in de tijd met een zin. Liefs, Margo.