Waarom zelfs fysiotherapeuten moeten bloggen

‘Wat deed jij ook weer?

Mijn fysiotherapeut doet de standaardtruc. Hij wil dat ik me ontspan terwijl hij mijn verstuikte enkel masseert.

Ik moet er om lachen. ‘Ik leer mensen bloggen.’

Hij lijkt niet onder de indruk. Hij schudt mijn voet nog steeds aandachtig heen en weer. ‘..O?’

‘Alleen mensen die al goed schrijven’, voeg ik toe.

Kijken of dat effect heeft

Jawel. Hij pauzeert een kwart seconde. ‘Hoezo?’

Okee. Doen we de korte uitleg. ‘Zelfstandigen die online moeten. Die help ik. Ik kan ze snel veel beter leren schrijven.’

Hij zoekt de pijngrens op. ‘Uh-huh.’

Schrijven interesseert hem niet. Maar hij is een vakman. Zorgvuldig. Enthousiast. Hij legt alles prima uit. Dus ik help hem een beetje.

‘Jullie site is best goed.’

Nu reageert hij direct: ‘O?’

‘Ik moest lachen om jullie gratis e-mail-advies ter waarde van €10. Ik denk niet dat veel fysiotherapeuten dat jullie nadoen.’

Ik lig op mijn buik, maar nu kijk ik even om. Hij trekt een zorgelijk gezicht. ‘Ja, maar we weten nog steeds niet zeker of we dat nou wel moeten aanbieden.’

‘Waarom niet?’

‘Veel mensen zijn niet meer verzekerd. Voor fysiotherapie. We zijn bang dat ze alleen maar een gratis e-mail-consult komen halen en verder niks.’

‘Nou en?’

‘Dat zou ons klanten schelen’

‘Heb je dat getest dan? Als je die mensen goed helpt, in die email, leren ze je toch vast kennen? Komen ze de volgende keer als er echt iets is. En wat kost dat nou aan tijd? Een paar minuutjes per dag.’

Hij is stil.

‘Goed dat jullie een foto van het team op de homepage hebben. Dat je meteen ziet wie jullie zijn. Gewoon een normale foto, in de behandelkamer. Niet te groot. Bescheiden. Sympathiek.’

Hij knikt. ‘We wilden geen glossy foto’s. Je hebt collega’s…’ Hij maakt zijn zin niet af.

‘Dat kaartje van waar jullie precies zitten, op de homepage, is ook handig. Al kon ik het niet meteen vinden, terwijl ik toch vlakbij woon. Het is een lastige straat, hè.’

‘O?’

‘Ja, als je erbij zet op het binnenpleintje naast de kerk had ik het meteen gesnapt.’

‘Aha. Dat is een idee.’

‘Wie heeft de website trouwens gemaakt? Geen designer, hè?’

‘De schoonzoon van de baas. Die wil verder in die richting.’

Mijn beurt om begrijpend te knikken. Er zijn altijd schoonzonen van bazen. ‘De inhoud is prima, maar de opmaak kan wat strakker.’

Hij knijpt in mijn kuiten.

‘Niet dat dat hoeft’, zeg ik snel; ‘helderheid is belangrijker.’ Zijn klanten komen tenslotte niet voor schoonheid.

‘Ja, hij heeft vooral veel gedaan aan.. hoe heet dat.. dat we goed gevonden worden. Achter de schermen enzo. Met de juiste termen in de tekst zetten.’

‘SEO.’

Hij zucht. ‘Super ingewikkeld hoor. Een website. En dan bovenaan komen in Google. Er zijn zóveel fysiotherapeuten.’

‘Ja, maar kijk. Hoe denk je dat ik bij jullie terecht kwam? Mijn arts kon mijn enkel niet intapen. Hij stuurde me naar een fysiotherapeut. Dus waar denk je dat ik op heb gezocht?’

‘Em…’

‘Op fysiotherapie en mijn eigen wijk. Ik ga toch niet naar de andere kant van de stad met een verstuikte enkel?’

‘Hm.’

Dus jij hoeft alleen maar hoger te scoren dan je collega’s in deze buurt

Bekijk hun websites, kijk wat jij beter kan doen.’

‘Is dat alles?’

‘Volgens mij wel. Je moet het hebben van lokaal zoekverkeer. De buurt en de stad. Bestaande klanten gebruiken je website alleen om iets na te kijken. En patiënten die hier komen met een verwijzing van de huisarts heb je ook al binnen.’

‘Trek je sokken maar aan.’

‘Maar weet je nou hoe je blijvend hoger scoort dan de anderen?’

‘Nou?’

‘Regelmatig nieuwe teksten schrijven. Over dingen waar je nieuwe klanten op zoeken. Ook fysiotherapeuten moeten bloggen. Of je kunt dossiers schrijven over veel voorkomende klachten. Als de inhoud maar goed is. Google houdt van sites waar mensen wat aan hebben.’

‘Dan maken we nu een nieuwe afspraak. Die enkel herstelt snel. Je hoeft pas volgende week terug te komen. En elk uur even licht belasten, zoals ik je net liet zien.’

‘Okee, tot volgende week.’

‘Ga ik nu gauw aantekeningen maken.’