Moord in de bibliotheek
John Rambler keek op zijn MWC-horloge. Het had een titanium behuizing, een niet-reflecterende wijzerplaat, een breukvrij kristallen venster en het liep gelijker dan een non met kerstmis. Maar daar had hij allemaal niks aan, nu zijn contact te laat was.
Ulrich had 4 minuten geleden moeten binnenlopen door de eikenhouten deuren, die hij vanachter de kast met vertaalde detectives geen moment uit het oog verloor. Hij kon het boek zien liggen op de balie. Groen, met een glimmende kaft. Een jonge vrouw met een minirok had het daar precies 5 minuten geleden neergelegd. Over dat rokje zou hij straks even bellen met Nichols. De nieuwe lichting was niet streng genoeg geselecteerd.
Hij gaf het nog twee minuten. Als de Duitser er dan nog niet was, zou hij het boek zelf moeten lenen. Hij vertraagde zijn uitademing en ontspande zijn kaakspieren. Hij trok de kraag van zijn parka rechtop. Ondanks zijn 1 meter 86 kon hij zich als geen ander onopvallend maken. Hij stapte achter de kast vandaan, om te zien hoe een bibliothecaresse met een grijze bob het boek van de balie pakte en op de kar voor de lift legde. De liftbel pingde, de deuren gingen open en ze reed de kar naar binnen. Damn, mompelde Rambler.
✑✑✑
Hartstocht in de bibliotheek
Johanna liet haar vingers over de liefdesromans glijden. Ze genoot van de stevige kaften met hun gladde, plastic omhulsels. Welke zou ze uitkiezen, om vanavond met een glas chianti en een dekentje over haar benen op de bank te lezen? Het was vrijdag, en het lange, lege weekend lag voor haar. Op haar 32ste was ze nog altijd alleen. Niet omdat niemand haar opmerkte, integendeel: met haar slanke postuur, haar gebeeldhouwde gezicht en haar dikke bos bruine krullen trok ze overal de aandacht.
Haar iPhone, dacht Johanna. Die lag nog thuis, en zonder Goodreads kon ze onmogelijk onthouden welke Maeve Binchy‘s ze al gelezen had. Ze wierp een blik op de man die al vier minuten roerloos bij de vertaalde detectives stond. Tussen de boeken door zag ze alleen de zijkant van zijn hoofd: hij had een krachtige kaak en ravenzwart haar. Bij aankomst had hij de omgeving snel in zich opgenomen en had zich toen achter de kast geposteerd. Hij staarde naar de ingang.
Johanna nam twee boeken van de plank en haalde diep adem. ‘Pardon, ik heb een rare vraag. Maar welke zou u kiezen?’
✑✑✑
Literatuur in de bibliotheek
Het was, dacht de schrijver, hier al net als in Venetië: alles verviel. De trappen van de Grande Bibliothèque waren opgetrokken uit Anatolisch marmer, maar zowel de zure regen als de tand des tijds hadden ze vermalen en weer in brokken uitgespuwd. De zandstenen leeuwen in de timpaan leken hun mondhoeken droef te laten hangen, maar ook dat was het gevolg van klimaatbederf. Hij zuchtte, en trok zijn Galaxy Fold uit de zak van zijn cape. Met trillende vinger drukte hij een sneltoets in.
‘Carola? Ik hou van je.’
…
‘Nee, daar bel ik ook niet voor. Natuurlijk heb ik wel iets beters te doen. Ik sta hier voor de ingang en ik durf niet naar binnen. Kun je komen?’
…
Hij trok de telefoon weg bij zijn oor en keer ernaar alsof het een krijsende boreling was. Hij verbrak de verbinding. Vandaag, besloot hij, zou hij zijn in cultuurpessimisme verpakte existentiële angst geheel alleen moeten overwinnen. Hij zou met majesteitelijke tred de verbrokkelde puinhopen nemen en zijn eigen boek gaan lenen.
✑✑✑
PS. Alle genres welkom in de comments.
Oh wat is dit smúllen, zeg. Je kunt ze apart lezen. En ook weer niet helemaal. En dan alle vragen die onbeantwoord blijven. (Een comment in haiku hou je tegoed. Dit is het spontane genre.)
Haiku! Nooit gedaan.
Haiku vind ik een mooie manier van iets zeggen. Vooral de Japanse
Japanse haiku
Ik deed hem nog nooit
die zeven lettergrepen
in het midden, brrr
“Kiezen?” vroeg hij. “U houdt van kaas maar niet van jam?” Johanna zweeg.
Ze dacht aan haar huis, de goed gevulde keukenkastjes en de vrede die alleen een boterham met beleg kon schenken.
“Ach meneer,” zei ze korzelig. Met snelle stap liep ze langs hem heen, zonder de boeken.
De chianti wachtte.
;-)
Dus ze hoeft geen liefde? Van die ravenzwarte bos haar?
Hij zal begrijpen dat zij misschien de liefde van zijn leven was. Of het te laat is, hangt van hem af en het toeval.
Nou ja, als hij ook meteen over kaas en jam begint is hij misschien ook geen romantisch materiaal. Good for her.
Hij citeert hier de onvergetelijke Loeki Knol:
https://www.youtube.com/watch?v=kEd_ICRX6kg
Potdorie, ja, nu je het zegt! Jeugdsentiment! Ik hield ook erg van haar. Alleen haar naam al!
Keuzestress in de bieb.
Hij was trots op zichzelf.
Angst overwonnen. Geen klamme handen dit keer.
Natuurlijk eerst een selectie gemaakt.
Van ieder genre een boek. Behalve detectives. Daar had hij er 7 van uitgezocht.
30 boeken. Ronde 1 overleefd.
Nu terugbrengen tot max 10.
Ronde 2 overleefd.
Nu de beste 4.
Pff… wat een gedoe iedere week weer.
Waarom hebben ze hier ook zoveel boeken!
Haha, jij doet nu het genre managementboek?
Zo was het niet bedoeld. Maar ja… waarom niet?
Ik dacht aan een titel in de trant van: simplificeer uw leven, stressreductie in 10 stappen.
Aaaaarrghhh! Een ijselijke kreet is het laatste wat ooit nog gehoord werd van de bibliothecaresse met haar normaal zo broze stem. Carola had zojuist haar allerlaatste liefdesverklaring gehoord. Johanna werd bedolven onder de romans van Marvel Binchy, Jenny Colgan en een verdwaalde knipoog van Marian Keyes. Waar ooit de grauwe grijze lift was, is nu alleen een enorm gat, gevuld met literaire werken die met kast en al naar beneden gestort zijn. John Rambler keek vergenoegd op zijn MWC. Precies op tijd.
Haha! Goed. Je breit ze aan elkaar!
Wauw, dat vind ik mooi!
Kitty,
Zo durf ik natuurlijk nooit meer een cursus bij je te doen! Ijzersterk ben je!!!
Ben je gek.
Ik voel het al: het volgende boek is in de maak.
Als je hier Karakter & Dialoog niet vol mee krijgt, dan weet ik het niet meer, Kitty.
In juni kan ik niet, maar ik wil heel graag een keer meedoen.
Jij bent altijd welkom!
?
Hahaha! Wat een plezier! Zo ontzettend leuk en herkenbaar. Hihihi.
Maak dit boek af (alle drie, brei ze aan elkaar, apart, maakt niet uit)! Ik bestel er alvast één!
Wil nu al verder lezen……
Helaas, Dirkje, ik heb nooit ambitie gehad om echt een heel boek te verzinnen. Mijn spanningsboog is te kort, of er is iets anders aan de hand.. maar doe jij het!