Waarom je als blogger mateloos moet mislukken

We zijn geen heiligen.

Geef het maar toe.

Jij niet, ik niet.

Als ik in de spiegel kijk begin ik soms te vloeken

De ik in de spiegel lijkt niet meer op de ik in mijn hoofd. Mijn kaaklijn wiebelt. Mijn oogleden zijn zwaar. Mijn haar is vaal.

Fuck, ik word oud.

En dan schaam ik me, omdat ik daar niet bóven sta.

Jij hebt hetzelfde

Je kinderen zijn niet helemaal model.

Je huis kan niet in VT Wonen.

Het lukt je maar niet om 3 kilo af te vallen.

Maar daar praten we niet over

We kijken wel uit. Slecht voor onze branding.

Soms denk ik dat schaamte onze grootste drijfveer is. Of liever: het vermijden van schaamte.

Shame is perhaps the most negative and disturbing emotional experience. Shame follows events in which the individual violates rules of a moral nature that apply to core aspects of the self. Paul Gilbert

En toch is er iets raars

Een cursist schreef laatst een hilarisch stuk over Kerstmis. En hoe ze lang had geloofd dat het met Kerst bij haar thuis nét zo sfeervol moest zijn als in de Libelle.

De anderen riepen blij: ‘Heb jij dat óók?’

We wisselden giechelend onze waanideeën uit.

Dat gehuwden zo schalks met elkaar moeten omgaan als in de reclame. Dat gezinsmaaltijden moeten kunnen, in een arreslee.

(Ik wou de jaren-70 reclame embedden: Bona mee in de arreslee. Maar dat mag niet van Bona. Hij staat hier.)

Dat moeders fulltime horen te werken / niet horen te werken / part time horen te werken / dat váders minder moeten werken (zolang er maar wel genoeg binnenkomt voor een arreslee.)

Zelf had ik het altijd met vakanties

Vol ongeloof bekeek ik de vaders die al op vrijdagmiddag vóór de zomervakantie fluitend hun auto’s volpakten, popelend om met het hele gezin te vertrekken naar een heet land. En die dan zo láng mogelijk wegbleven.

Wij stelden het vertrek juist zo lang mogelijk uít. En we kwamen zo gauw mogelijk terug. Steevast eerder dan gepland.

Niet dat we niet van vakantie hielden.

Maar liever niet met allevier tegelijk.

Op de foto’s is achteraf niks te zien

Dit is het rare: de gêne omdat wij niet acht weken dolgelukkig met zijn vieren in een tentje sliepen vind ik nú het meest lachwekkend.

Toen we de oplossing eenmaal hadden gevonden – twee aan twee op reis – kon iedereen zich ontspannen.

We vinden onszelf allemaal zo geweldig

Ik ook.

Maar ik durfde niet eens toe te geven dat ons ideale gezin mislukt was.

Dom, dom, dom.

Want ideale gezinnen bestaan niet. Daarom heten ze ideaal.

Het is één van de redenen waarom je goeroes moet wantrouwen

Idealen bestaan niet. Ideale websites niet, ideale verdienmodellen niet, ideale echtgenoten niet, ideale politieke stelsels niet. Zelfs je ideale zelf bestaat niet. Alleen in je dromen.

In de praktijk is het gewoon gokken, het leven.

Net als online zakendoen.

Wat Seth Godin er ook over schrijft.

Dit heb ik geleerd van heel veel blogs lezen:

Een blog is pas te pruimen als er een mens in zit.

Een echt mens.

Dat echte stommiteiten uithaalt.

(Bijvoorbeeld: zeggen dat je nooit reclame maakt en een paar weken later toch reclame maken.)

Je kunt de stelling zelfs omdraaien

Fouten toegeven is één van dingen die een blogger succesvol maakt.

Wie is de beste foutentoegever onder de bloggers?

Lastig, in Nederland. Elja Daee?

Hanna Bervoets? In haar beste columns in Volkskrant Magazine is ze Echt Heel Goed. Geen van die beste columns die ik me herinner staat helaas op haar website. En de columns die daar staan, lezen helemaal niet lekker als blogs.

In de VS, onder de beroemde bloggers, vechten James Altucher en Penelope Trunk om de eerste plaats.

Penelope wint. Ze maakt leukere fouten. En ze heeft Asperger. Dus bij mij heeft ze sowieso een streepje vóór.

(Altucher lees ik niet meer. In zijn misluktheid vond ik hem uiteindelijk pedant.)

Justine Musk krijgt de derde plaats. Omdat ze zo elegant schrijft.

Ze geeft niet zo vaak eigen fouten toe als Trunk, maar schuwt zelfkritiek niet in haar feministische onderzoek.

Ze preekt een beetje.

Maar zo elegant.

We willen een blog van een mens die op het randje loopt

In zijn of haar stukken, althans.

In een perfect uitgevoerde stijl. (Column, essay, copywriting, literatuur: in die richting).

Waar we óók wat van leren.

Niet teveel

Anders vinden we onszélf weer te dom.

Trunks intelligentie accepteren we alleen omdat ze sociaal zo’n stoethaspel is.

Musks sterallures vergeven we haar omdat ze het voor ons opneemt.

Het blijft koorddansen.

En vooral niet vergeten te tellen hoe vaak we vallen.