Waarom bloggen helpt bij radicale acceptatie

Ik spreek mijn man zo weinig, dat ik belangrijke mededelingen tegenwoordig via mijn blog doe.
Die leest hij dan drie weken later.

Dat ligt niet aan hem. Het ligt aan mij:

Ik werk te hard

Mijn man (die niet genoemd wil worden) past zich zo goed mogelijk aan.

Hij maakt er zelfs liefdevolle grappen over.

Als hij op vrijdag niet naar zijn werk in A. vertrekt, kijk ik hem fronsend aan.

‘Ja ja, het is je blogdag,’ haast hij zich dan te zeggen; ‘Ik weet het. Van mij heb je geen last.’ Hij grijnst, en citeert: ‘Ik kom je alleen elk half uur storen voor een knuffel. Geef me nu maar vast de eerste.’

Zo communiceren wij. Via mijn blog

 

Ik rek zijn toestemming elke keer een beetje op.

Die van anderen ook. ‘Ik wil niet dat dít in een blog belandt’, zei een vriendin.

Maar vooral die van mezelf.

Want het mooie van bloggen is, dat je er je eigenaardigheden in kwijt kunt.

Ook als die in de mainstream media niet zo gewaardeerd worden.

Maar hoe ver ga je? Wat vind jij goed, en wat vindt je omgeving?

We hebben het over jezelf blootgeven, ja

Niet over exhibitionisme. Dat is blootgeven zonder ander doel dan je uit te kleden. Ik heb het over niet bang zijn om jezelf te laten zien.

Niet over kwetsbaarheid. Niet over schaamte.

Zolang je je schaamt en je kwetsbaar voelt moet je oppassen. Je kunt pas over iets schrijven als je het hebt afgemaakt.

Dat gaat in stapjes

Ik weet nog hoe opgewonden ik was toen ik voor het eerst over mijn tics schreef.

Over mijn tourette, die pas laat een naam kreeg. En over de adhd-diagnose, die er meestal mee samengaat.

Omdat ik me realiseerde dat ik me niet meer schaamde. En hoe bevrijdend dat was.

Toen overleed onze oudste zoon

Over hem en zijn depressie had ik nooit geschreven, toen hij nog leefde. Natuurlijk niet.

Maar mijn intense kennismaking met de volwassenen-ggz – en mijn verbazing over de kille behandeling die een vriendelijke, intelligente jongen ten deel viel omdat hij nu eenmaal patient was geworden, en omdat voor patienten andere regels gelden, zelfs binnen de geestelijke gezondheidszorg – maakte me woedend.
Nog steeds.

Vandaar mijn blog, de dag na de begrafenis.

En ik voerde actie tegen de Jeugdwet. Met de jeugdpsychiatrie hadden wij niets dan goede ervaringen. Om gezinnen in eenzelfde situatie als de onze die hulp in de toekomst te ontzeggen vond ik misdadig.

Je leest het goed.

Inmiddels is er geen directe reden meer om me bezig te houden met psychiatrie

Maar mijn fascinatie voor het onderwerp blijft.

Voor nu in elk geval.

Misschien omdat het ook mezelf betreft.

Deze week bood een cursist me iets geweldigs aan. Een officiële emotionele-intelligentietest. Ze was benieuwd hoe ik hem zou maken.

‘Je weet dat ik iemand ben die wegvlucht op feestjes?’ vroeg ik.
‘En dat ik mijn cursisten aan het huilen maak?’

Ja, daarom juist, zei ze

En ze stuurde een link.

Liggend op de bank, op mijn Ipad, vulde ik 20 minuten lang vragen in die elkaar listig overlapten.

Op een schaal van 1 – 7: vindt u zichzelf meestal succesvol? Bent u in staat om anderen te overtuigen? Hoe gelukkig voelt u zich doorgaans?

(De laatste vraag was: heeft u bij het invullen van deze test gelogen? Natuurlijk.)

Per kerende post kwam het resultaat.

Ik verslikte mezelf in een dropje

 

En ik mailde meteen terug: die uitslag klopt niet.

Kill the messenger.

De volgende dag hadden we een gesprek

De cursist was helemáál niet verbaasd over de uitslag.

Zelf was ze ook introvert.

‘Het ziet er naar uit dat de mensen in jouw omgeving zich behoorlijk aan je aanpassen’ zei ze.

‘Nou,’ zei ik: ‘Volgens mij heb ik vooral mijn omstandigheden aan mezelf aangepast.’

• Ik kan slecht tegen stress: ik werk thuis. In mijn eigen omgeving.

• Ik pas me slecht aan: ik ben eigen baas. Ik maak zelf mijn regels.

• Ik ben assertief: komt goed van pas bij een eigen zaak.

• Ik voel goed aan wat anderen voelen, maar ik heb soms moeite om het te uiten: op papier is dat geen enkel probleem.

• Ik mijd teveel prikkels en contacten: lekker achter de computer. Zo compenseer ik mijn matige zelfbeheersing.

 ‘Die assertiviteit is wel opvallend,’ zei ze

Delicate as a handgrenade.

Mensen als ik zijn verslaafd aan hun eigen flow. Ze vluchten in hun hoofd. Daar is het fijner wonen dan in de echte wereld.

Waarom schrijf ik dit?

Omdat ik een ontdekking heb gedaan.

Ik dacht altijd: ik blog over zakelijk bloggen.

En af en toe – niet te vaak – schrijf ik ook iets over hoe het is als je brein varieert op het gemiddelde. En daarná dan weer gauw over bloggen.

Bloggen is de hoofdzaak.

Toch begon het me op te vallen dat bijna iedereen die ik in het echt ontmoette, bij de cappucino begon over zijn psychische abnormaliteiten.

Zonder dat ik daar om vroeg

Zélf zit ik er namelijk niet zo mee.

Beetje adhd? Mwah. Mensen die het niet hebben zijn eigenlijk saai.

Psychotisch? Kan gebeuren. Wel vette pech.

Depressief? Potverdorie. Laten we een eind gaan wandelen.

Maar het onderwerp hoort kennelijk bij mij

Méér dan ik dacht.

Ook op Twitter heb ik verrassende conversaties:

En ik realiseer mij dat er mensen zijn die mij niet lezen vanwege het bloggen, maar om de bijzaak.

Grappig

Iets wat ik zelf niet bijzonder meer vind, omdat mijn angst allang verdwenen is, geeft anderen moed.

Daarvoor klop ik me niet op de borst.

Het is geen wapenfeit.

Ik hoef er namelijk niks voor te doen.

Maar ik snap nu dat ik er ook niet benauwd over hoef te zwijgen.

Dat is fijn

En ik hoop dat méér mensen minder bang worden.

Want als ik de afgelopen jaren íets heb geleerd, is het dat acceptatie het enige is dat helpt.

Bij alle dingen waar je niets aan kunt verhelpen.

Radicale acceptatie.

En daarna verder leven.

 

Al mijn blogs over psychiatrie, een kind verliezen, en wat je moet weten over de ggz. Lees ze als je iemand kent die zich ernstig uit het dagelijks leven terugtrekt. En bekijk de pagina met 30 video-interviews die ik maakte over betere hulp aan jongeren die vastlopen.