Over eerlijkheid en jezelf zijn, online (Maar wie zijn we eigenlijk?)

‘Moest jij niet werken in A., vandaag?’

Ik vraag het nu al voor de derde keer aan mijn man, die Eigenlijk Niet Genoemd Mag Worden. Hij strekt zijn armen uit: ‘Ik kwam voor een knuffel.’
Ik sta op. Ik omhels hem. En dan vraag ik, ergens in zijn trui: ‘Nou?’
Hij kijkt me vrolijk aan: ‘Ik ben me aan het voorbereiden.’
‘Lekker lange voorbereiding’, mompel ik.

De enige reden waarom ik het vraag is dat ik naar een kop koffie snak

Hij vindt koffie drinken onsmakelijk. Dus ik wil niet dat hij weet dat ik een vierde kop ga halen. En misschien ook wel een vijfde. Zodra hij eindelijk opkrast.

Ja, we hebben een heel goed huwelijk, dankjewel.
Ik ben gewoon nogal sneaky. Jij ook, waarschijnlijk.

(Hij zegt trouwens nooit iets over die koffie. Hij kijkt alleen maar.)

Wie zíjn we in godsnaam?

Iemand die ik goed ken is erg ziek. Ze maakt zich zorgen over haar kat.

Het is een rare kat. Hij heeft een hoekig lijf en borstelhaar. Hij slaapt de hele dag. Hij durft niet naar buiten. Hij haat mensen. Hij krabt als je hem aait. Hij laat zijn bakje voer uren staan. Hij wenst wekelijks een geklutst eitje.

Zelf hebben we een poes die al begint te spinnen als je tegen haar praat. Ze schrokt haar maaltijd in een paar minuten op en is de rest van de dag bezig om het huis op verstopte etenswaren te doorzoeken. Elke nacht is ze buiten aan de zwier. We zijn dol op haar. Zo dol dat we haar op Oudejaarsavond allemaal helpen om het donkerste plekje in huis te vinden. Ik maak een holletje achterin mijn lappenkast. Hij Die Niet Genoemd Wil Worden bouwt stellages in de gang, met kartonnen dozen en oude dekens.

Toch hoef ik niet lang na te denken: ‘Je kat komt bij ons.’

Dat komt, ik ben heel nobel. Jij ook, waarschijnlijk.

We zoeken helden

Elke paar weken heb ik een nieuwe inspiratiebron. Ik zwerf van de ene naar de andere, kun je wel zeggen. Het liefst wil ik ze allemaal héél erg bewonderen.

Niks zo lekker als die extatische mentale staat van gevonden-hebben.

Deze maand ontdekte ik het blog van de social media marketing analist Tom Webster van Brand Savant:

I had a quick conversation with Marcus Sheridan at Inbound yesterday, which reminded me of his great concept–the CSI, or “Content Saturation Index.” Marcus wisely notes that the more your niche is saturated with content, the longer it will take you to succeed in that niche.

Webster is geestig. Hij leest de spam op zijn blog hardop voor. Ik kwam hem tegen in het kielzog van de Amerikaanse online marketing consultant Mark Schaeffer van Grow, één van de zeldzame originele én intelligente marketingblogs, met verstandige informatie én humor.

Een paar maanden geleden begon hij een podcast met Webster. Ze zijn een hilarisch duo. Ze introduceerden Mark & Tom’s Blogjuice (minst populaire smaak: Zuckerberry), imiteerden Arnold Schwarzenegger en ontwierpen de eerste Google Pants. En natuurlijk praten ze over de beursgang van Facebook, over hoe weinig je op een Business School leert over Social Media en over het toenemende belang van veiligheid online (podcast 13 en 14).

Als ik een week later een onderwerp moet bedenken voor mijn blog denk ik spontaan aan online veiligheid en het belang van wachtwoordbeschermingsprogamma’s als Lastpass.

Dat komt, ik ben heel beïnvloedbaar. Jij waarschijnlijk ook.

We vertellen sprookjes, vooral aan onszelf

Gisteren las ik een artikeltje van een psychiater over ADHD en uitstelgedrag.

Over voornemens die maar niet tot uitvoering komen omdat het ADHD-brein een gammele electrische ontsteker heeft voor urgentie-vonken.

Heel interessant. Vooral omdat ik op dit eigenste moment al drie uur lang van plan ben om boodschappen voor het avondeten te gaan doen, maar elke keer toch nog éven doorschrijf.

Nóg interessanter omdat ik mezelf al weken voorneem om niet meer dagelijks te twitteren, noch wekelijks te schrijven over wat de gevolgen zijn als je brein niet helemaal werkt zoals het AGNB (Algemeen Gemiddeld Nederlands Brein).

Het is immers niet mijn vak. Het is geen populair onderwerp. Je maakt er geen vrienden mee, tenminste geen vrienden die klanten worden. Het heeft niks te maken met bloggen. En het kan het Algemeen Gemiddeld Nederlands Brein geen klap schelen.

Sterker: het kóst klanten.

Maar het onderwerp laat me niet los.

En vanwege die onbetrouwbare ontsteker ben ik minder gevoelig voor de lange-termijn-gevolgen van het botvieren van mijn privé-interesses dan een AGNB.

Jammer.

Gewoon een dysfunctioneel gebrek aan wilskracht.

Ik dacht stiekem toch wel een béétje dat ik authentiek niet-commercieel was.

Jij waarschijnlijk ook.

Maar nee.

 

PS. Over wachtwoorden en veiligheid online

Nog even dit: Schaefer en Webster hebben gelijk. We zijn ongelofelijk laks met onze digitale zelfbescherming – en indirect met die van anderen. Zelf gebruik ik al een jaar of twee Lastpass. (Nee hoor, geen affiliate). Ik zou niet meer zonder kunnen. Het maakt een uniek, lang wachtwoord voor elke nieuwe site die er één van je nodig heeft. Het slaat die wachtwoorden op en vult ze voortaan automatisch voor je in. Het controleert ook de veiligheid van je bestaande wachtwoorden. Schrik niet als je dat voor de eerste keer doet – en trek een uur of twee uit voor het vervangen van al je onveilige termen.

Er zijn méér van zulke programma’s. Bekijk ze, check hun uitleg over hoe ze je wachtwoorden opslaan en versleutelen, kies er één uit en gebruik het.