Waarom mijn cursisten huilen (en waarom leren in etappes gaat)

Het valt niet mee.
Vlot leren schrijven.

Ik merk het aan mijn cursisten.

Driekwart barst in tranen uit

Meestal ergens halverwege de cursus. Soms al in week 1.

Niet bij mij, natuurlijk, maar privé. In hun bed. Of in de auto, met hun partner, op weg naar de film. Net op die eerste vrije avond in twee maanden. Eindelijk een oppas, éven samen weg.

En dan dat.

Natuurlijk krijg ik klachten

Niet van de partners die een rotavond hadden. Maar van de cursisten, die denken dat ik makkelijk praten heb. ‘Ja doei, Kitty, jij kan het al. Jou kost het geen moeite.’

O nee?

Let me tell you a story. Over the sweet spot, het punt waar borstcrawlers ademhalen.

Vroeger kon ik niet borstcrawlen. Het leek me alleen weggelegd voor Olympische sporters. Zo moeilijk. En zo stoer.

Ik zwom weleens. Als compensatie voor de vele uren achter de computer. Met de moederslag: schoolslag met je kin boven water, zodat je haar niet nat wordt. Anders moet je weer föhnen.

Op een dag verschenen twee oranje zwemvliezen boven mijn hoofd

Aan de rand van het bad.

Ze zaten aan een tenger dametje van minstens 80, dat met een grote boog over me heen dook. Ze zwom weg in een pittige borstcrawl. Ik was sprakeloos. En jaloers. En ik wist: dat wil ik ook als ik 80 ben.

Diezelfde dag gaf ik me op voor een cursus borstcrawlen

Ik was de langzaamste en de minst getalenteerde cursist.

Ik ben geen held in het aanleren van samengestelde handelingen. Bij volleybal was ik degene die de bal altijd liet vallen. Mijn rij-instructeur wilde me op het laatste moment terugtrekken voor het rijexamen. Toen ik slaagde was hij onaangenaam verrast.

De andere zwemmers trokken dus al snelle baantjes toen ik nog aan het proberen was om niet te stikken als ik mijn neus onder water stak. Ik was de oudste, ook nog. Ik stond voor gek. De leraar, zelf een wedstrijdzwemmer op niveau, bekeek me hoofdschuddend. Ik was waan-zin-nig gefrustreerd.

Mijn benen snapten het niet

Bij borstcrawl hebben ze een ander tempo dan bij schoolslag. Ze bewegen loom als een vis. Maar die van mij niet. Die bleven hyperactief.

En dan ook nog ademhalen op het juiste moment. Hoe was het mogelijk dat de hele groep het kon, en ik niet?

Ik stond op het punt om op te geven

Ook al wist ik dat iederéén borstcrawl moest kunnen leren: de schaamte was na tien weken nauwelijks te verdragen.

Op een dag was ik helemaal alléén op de les. Iedereen was afgebeld, maar mij waren ze vergeten. Een dubbele fout, want er was wel een invaldocent. De trainster van onze trainer.

‘Zal ik maar naar huis gaan dan?’ vroeg ik mismoedig.
‘Ben je gek, we gaan trainen.’

Ze liet me een baantje crawlen

‘Wacht even’, zei ze. ‘Even de sleutel vragen.’ Ze haalde een paar zwemvliezen uit het voorraadhok. ‘Doe die maar eens aan.’ Ze gaf me een knipoog.

Aha, dus zó zwemt een vis

Mijn benen bewogen loom.

Mijn lichaam snapte de beweging.

De ademhaling ging vanzelf, in de juiste cadans.

Ik had hem gevonden, my sweet spot. Na een maand of vier, als aller- allerlaatste van de groep, kon ik het ook.

Inmiddels heb ik duizenden baantjes gecrawld

Het is verbazend hoeveel je kunt leren op elk moment in je leven.

The sweet spot waar je adem haalt; een nieuwe vaardigheid die je leert na lang en hard oefenen; een nieuwe richting die je inslaat zonder te weten waar je uitkomt.

Dat is waar ik was toen ik met De Blogacademie begon. Dat is waar ik elke week ben, als ik openlijk schrijf over hoe ik denk over online marketing, over andere bloggers, over mijn eigen leven.

Met elke week opnieuw de hoop dat ik niet voor gek sta, dat ik dit keer niet te ver ga, dat ik niet door de mand val als nitwit.

Voor mijn cursisten geldt hetzelfde.

Maar eigenlijk is het leven altíjd zo

Er is geen ontwikkeling zonder risico.

En er zullen altijd nieuwe sweet spots komen, waar alles perfect samenvalt.

Voor een tijdje.