‘Ik word ziek van online marketing’, zei ik.
‘Ga je daarover bloggen?’ vroeg T.
‘Nee,’ zei ik, ‘dat kan toch niet? Ik verdien er mijn brood mee.’
‘Ja’, zei T. ‘Ik ook.’
We zwegen. Ik hoorde een merel zingen door haar telefoon.
‘Maar als je me nou écht vraagt waar ik me druk over maak,’ zei ik, ‘dan is het dat. Over mensen die hun site vol zetten met Facebookpixels. Over het gebrek aan respect voor privacy. Over de hypocrisie.’
‘Hm’, zei T.
‘Ik zie mijn eigen vrienden op Twitter: ze tweeten de hele dag door dingen die ze speciaal daarvoor hebben opgesnord. Alléén maar om tussendoor hun eigen site te kunnen promoten.’
‘Clickbait ook nog’, zei T.
‘Ja. Zo houden we elkaar lekker bezig. Daar kan ik niet meer tegen. Ik neem het ze persóónlijk kwalijk. Maar moet je nagaan: een paar jaar geleden deed ik het zelf ook nog zo.’
‘Alles verandert’, zei T.
‘En weet je waar ik ook niet tegen kan? Als mijn vrienden hun zakelijke leven achteraf herschrijven als een succesverhaal. Ik wéét dat ze liegen.’
Een overdreven gevoel voor eerlijkheid
Mensen die een overprikkeld zenuwstelsel hebben (introverten) hebben vaak ook een overdreven sterk gevoel voor eerlijkheid, zegt Susan Cain. Deze week las ik haar beroemde boek Quiet: The Power of Introverts In A World That Can’t Stop Talking, uit 2012.
Ik las het omdat we in de laatste Blogpro cursus een discussie voerden over introversie. Bijna alle deelnemers aan de cursus zijn introvert. Niet raar: schrijvers gaan schrijven omdat ze zich dan lekker kunnen terugtrekken in hun werkkamer. Omdat ze zelf willen bepalen hoeveel prikkels ze binnenkrijgen. Omdat schrijven ze beter afgaat dan praten.
Cain stelt dat extraversie tegenwoordig een dwingende sociale norm is. Het begon allemaal rond de tijd van salesgoeroe Dale Carnegie (1888-1955): bescheidenheid was geen kwaliteit meer in de geïndustrialiseerde samenleving. Carnegie leerde zakenlieden om zich beter te presenteren en om goed uit hun woorden te komen.
Inmiddels zijn we zo ver dat we übercommerciële workshops van mensen als Tony Robbins bewonderen omdat we oprecht geloven dat ze hun verkoopvaardigheden inzetten tot nut van óns. The myth of charismatic leadership, noemt Cain het.
Terwijl ik Quiet las logeerden we bij vrienden, in het buitenland. Ze hadden een vol programma voor ons gemaakt: we reden langs monumenten en opgravingen en natuurparken. Allemaal even mooi, maar na een tijdje kon ik alleen nog denken: wanneer mag ik ophouden met luisteren? Wanneer mag ik naar mijn eigen kamer? Waarom vraagt niemand of ik het wel aan kan?
Ondanks alle opgedane zelfkennis van de laatste 58 jaar voelde ik me onaardig en ondankbaar.
Quiet illustreerde dus precies dat misverstand tussen introverte en extraverte mensen. Toch las ik het met wantrouwen. Waarom haalt Cain déze wetenschappers aan, en geen andere? Zoekt ze de onderzoeken niet bij de theorie die ze wil onderbouwen? Heeft ze het nou eigenlijk over introversie of over autisme? En als je weet dat je aangeboren arousal niveau bepaalt hoeveel prikkels je aan kunt, dan heb je de kern van het boek toch eigenlijk al te pakken?
Volgens Xandra Van Hooff (psychologie van hoogsensitiviteit) gaat het boek eigenlijk over HSP of hooggevoeligheid.
Daar heeft ze misschien wel gelijk in. Maar de term hooggevoeligheid kunnen we beter kunnen vervangen door: overgevoeligheid, of prikkelgevoeligheid. Schrap dat hoog, dat is misleidend. Net als al die omzwevende theorieën in boeken over HSP én van Cain: dat introverte of prikkelgevoelige mensen creatiever zijn, en bedachtzamer, empathischer en enzovoort.
Ik geloof er niks van. Ik geloof sowieso niet dat brede diagnoses nuttig zijn. Je kunt beter kenmerken beschrijven dan totaalbeelden. Introversie is ook maar een containerbegrip.
Pas je je aan, of niet?
Maar tussen alle losse theorieën kwam ik in Quiet wel een nieuwe verklaring tegen voor mijn overdreven ergernis over hoe anderen zich gedragen als verkoper: Self-monitoring.
Self-monitoring is een psychologische term voor de mate waarin mensen hun eigen gedrag kunnen observeren en bijsturen. Mensen die hoog scoren op self-monitoring tests kunnen zich beter aanpassen aan hun omgeving dan mensen die laag scoren. Susan Cain citeert een test van psycholoog M. Snyder uit 1974. Je kunt hem hier online doen. Dit is de verkorte versie uit het boek:
Zelf scoor ik op bijna alles nee in de eerste set, en op bijna alles ja in de tweede. En ja, slechte aanpassers (ja’s in groep 2) vinden groep 1 pragmatisch en on-ideologisch. Andersom vinden de plooibare self-monitors (ja’s in groep 1) groep 2 idioot rigide en sociaal onhandig.
Ze hebben allebei groot gelijk.
Of er een verband is tussen self-monitoring en introversie weet ik niet.
Maar als je introvert bent én een slechte self-monitor zit er niks anders op dan schrijver worden.
‘Ik word ziek van online marketing’, zei ik.
‘Ga je daarover bloggen?’ vroeg T.
Alsof ik er bij zat, dit gesprek:… https://t.co/ofpr3s9oOx
Ik reageer niet zo snel op een artikel. Maar jij bent altijd zo schokkend eerlijk dat het me een reactie ontlokt.
Persoonlijk vind ik marketing prima (begin het zelfs heerlijk te vinden). Als de persoon achter de marketing maar integer en echt voelt.
Waar ik me enorm in kan vinden zijn je laat-mij-maar-weer-met-rust regels. Over te veel prikkels en te veel mensen (ook al is dat er maar 1 naast jezelf :-)
Heerlijk rechttoe, rechtaan. Dankjewel.
Een hartelijke groet en een knipoog uit Dordrecht.
Janneke
P.s. Ik merk dat ik mijn woorden en zinnen drie keer extra controleer voor ik ze naar jou stuur. Da`s nog een dingetje.
Ja, als de persoon achter de marketing integer en echt voelt, is het prima: eens.
Dank voor je eerste comment ooit ;-)
Ik las laatst de uitspraak: ‘Als je schrijft deel je jezelf’ – en zo voelt het. Een blog zonder commentaren zou voor mij een reden zijn om niet meer te schrijven. Voor mijn gevoel zijn blogs dialogen, of gesprekken. Ik ben echt, uit de diepte van mijn hart, dankbaar voor iedereen die de moeite neemt om mee te praten.
‘En weet je waar ik ook niet tegen kan? Als mijn vrienden hun zakelijke leven achteraf herschrijven als een succesv… https://t.co/xRIZd5ZSt1
Wat heerlijk trouwens die Tweet-knop als je tekst selecteert!
Ja, als je doorhebt dat ‘ie er is tenminste ;-)
Dat is de WP-plugin ‘Highlight and share.’
RT @KittyKilian: Over online marketing en introversie (en een beetje Susan Cain) https://t.co/DCexqnHvPy https://t.co/ODIlcaEXyD
Ha, Quiet.
Ik las het boek ook met gemengde gevoelens. Ik herkende veel, wat fijn was, maar er waren ook veel dingen waar ik mijn wenkbrauwen bij optrok. Volgens mij zijn alle eigenschappen
op glijdende schalen in te delen en is niets volledig aangeboren. Dat geeft me de ruimte om te kiezen wie ik wil zijn en dat ook te veranderen als ik er zin in heb. Meer in de lijn van The Talent Code.
Ik denk dat het een goed boek is voor mensen die een oordeel hebben over mensen die zich af en toe terugtrekken, zichzelf leuk genoeg vinden in hun eentje dingen te doen. Maar die lezen het waarschijnlijk niet.
En het is ook een must read voor ouders en leerkrachten. Zodat kinderen ongegeneerd stil en in hun eentje gelukkig mogen zijn, zo lang en zo vaak ze dat willen.
Een merel is ook een vogel als hij niet zingt.
Ja, het hoofdstuk over hoe je introverte kinderen ondersteunt vond ik heel goed. Vol met nuttige suggesties en voorbeelden van voorbeeldige ouders ;-)
De intro is trouwens ook mooi: over hoe rustig en ingetogen Rosa Parks was toen ze zei: nee, ik ga niet op een ander plek in de bus zitten. En dat ze de rest aan Martin Luther King over liet. Samenwerking – daar gaat het uiteindelijk om, natuurlijk.
Het boek is een eye-opener als je nog niet eerder hebt gehoord over het verschil tussen mensen die energie krijgen van andere mensen en avonturen, en van mensen die genoeg hebben aan hun eigen hoofd. Hoe dan ook had ik het graag gelezen toen ik 20 was. Dat had me veel ellende bespaard.
Ja dit: “Ik geloof sowieso niet dat brede diagnoses nuttig zijn. Je kunt beter kenmerken beschrijven dan totaalbeelden. Introversie is ook maar een containerbegrip.”
Helemaal mee eens. Die persoonlijkheidstestjes zijn leuk om te doen en soms heb ik er wat aan om te begrijpen waarom ik anders reageer dan andere mensen. Maar iedere test is beperkt en ik zet mijn vraagtekens bij betrouwbaarheid. Wat meet je nou eigenlijk?
Overigens heeft hoogsensitiviteit ook een lichamelijke component, en ipv hooggevoeligheid te meten met een onbetrouwbaar vragenlijstje, schijn je hooggevoelige mensen te kunnen vragen wat hun hartslag momenteel is (die kunnen dat voelen en geven een veel betere schatting dan mensen die niet hooggevoelig zijn).
Maar ‘t is natuurlijk ook zo’n containerbegrip.
Ha, een ultieme test ;-) Wat hun hartslag momenteel is? Kunnen ze dan een getal geven bedoel je?
Hoe snel je hart klopt kan iedereen voelen, toch? (De mate van bewustzijn van lichamelijke sensaties is ook weer bij iedereen anders, maar die is ook weer te trainen.)
Uit de spraakverwarring tussen Emma en Xandra en mij hier in de comments kun je al opmaken dat het een verwarrend en slecht te defininiëren containerbegrip is (Sorry Emma en Xandra, maar als je niet in een paar zinnen kunt uitleggen wat het is klopt er iets niet). Van adhd kan ik het prima uitleggen en van autisme ook. Wat de kern daarvan is. Hoewel – en daar gaan we weer – ik ook het gevoel heb dat er veel multi-interpretabele en mis te verstane termen in die HSP-definitie zijn opgenomen. En sowieso termen waar mensen van gaan steigeren, nooit handig. (Hoger en dieper enz).
Je hebt ook nog de Sensory Integration Dysfunction, als psychologisch begrip. Komt er ook bij in de buurt: als één sensorische waarneemgroep, zeg maar, de andere overstemt. Ofwel: als de radio aan staat kan ik me niet meer concentreren. Of: iemand die gek wordt van een klontje in zijn pap.
Ja, ik neem aan dat je het kunt trainen, en dan word je waarschijnlijk meer “self-aware.” Maar het fijne weet ik er niet van. Richard Davidson schrijft erover in “The Emotional Life of Your Brain” – dat gaat erover dat we onze “emotionele stijl” (persoonlijkheid) kunnen trainen en veranderen. Dus we kunnen bijv. aanleren om meer empathisch of meer weerbaar te worden.
Ik kan in een paar zinnen uitleggen wat hoogsensitiviteit voor mij betekent, maar ik herken me maar gedeeltelijk in de modellen. En ik heb een mix van ja en nee op allebei de vragenlijstjes. Dus misschien ben ik atypisch hoogsensitief ;-)
Hartelijk dank voor dit inzichtelijke stuk Kitty. Dit geeft weer heel wat nieuwe inzichten in de wereld om me heen en vooral ook mezelf.
Aanvullende vraag: heeft leeftijd hier ook mee te maken? Of is het voortschrijdend inzicht in jezelf? Ik word dit jaar 50 en ben me nu pas bewust van mijn prikkelovergevoeligheid. Ik vraag me af of dit altijd zo is geweest (en ik het heb overschreeuwd) of dat het nu pas is ontstaan.
Ik kan fysiek uitgeput of misselijk worden van alles wat ik eerst zo leuk vond. Het bijhouden van een online leven; online verbonden blijven met alles en iedereen.
Momenteel wil ik terug naar af: een papieren agenda, boeken in plaats van podcasts, weg van de screens, ledlichten, continu geluid. Mensen.
Afgelopen week bezocht ik met een vriendin een sauna die achteraf zo afgelegen bleek dat we er de hele middag alleen met zijn tweeën waren. Bizar stil en zo anders dan de meeste commerciële sauna’s. Ik was eerst teleurgesteld. Vond het ongezellig. Het zag er ook wat aftands uit. Niks luxe. Maar heel functioneel. Goeie sauna’s en een zwembad met opgepompt water uit de oude Middelsee.
Pas achteraf realiseerde ik me dat dit precies was wat ik nodig had. Echte rust en stilte. In gesprek met de eigenaar (een hyperintrovert) bleek dat de uitstraling die hij had gekozen precies zo de bedoeling was.
Ik worstel met mijn behoefte aan stilte en rust en wil het begrijpen. Word ik oud (mijn oma kon ook niet tegen de hele dag muziek); beginnende overgang? Hooggevoelig? ADHD? Eigenlijk vind ik mezelf veel saaier dan ik altijd dacht en heb ik vele meer lawaai gemaakt dan bij mij past. Zucht.
Dan maar weer schrijven.
Niks saai, Jacoline. Zo werkt je hoofd gewoon. Ik kan je alleen melden wat ik uit eigen ervaring weet: van jongsafaan heb ik een hekel aan teveel drukte – kermis, volle kantoren als je er in moet werken – maar ik kan een boel hebben als ik ontspannen ben. Zodra ik om wat voor reden ook onder druk sta, neemt mijn tolerantie af. Maar waarom dat zo is, en dat het niet mijn schuld is, snap ik pas sinds een jaar of 10, 15.
Ik geloof niet dat leeftijd een rol speelt. Maar je leert wel bij. Ik luisterde vroeger de hele dag naar Radio 1. Het nieuws. Tien jaar geleden ben ik daar mee opgehouden, en nu snap ik niet meer waarom ik dat ooit deed. Het levert alleen maar veel extra stress – al dat onwelkome nieuws – plus geluidsoverlast.
Gezond leven, je omgeving rustig houden, op tijd naar bed: al die dingen helpen om je stressniveau zo laag mogelijk te houden. Hoe minder stress, hoe meer je kunt hebben. Want je emmer zit van nature al bijna vol – dus mijn doel is om hem zo leeg mogelijk te houden:
Dank voor de aanvulling. Mooie metafoor die emmer. Ik ga de komende week mezelf uitdagen om die zo leeg mogelijk te houden. Wonder boven wonder weinig afspraken deze week, dus heerlijk veel tijd om te schrijven. Een fijne week toegewenst Kitty.
RT @KittyKilian: Over online marketing en introversie (en een beetje Susan Cain) https://t.co/DCexqnHvPy https://t.co/ODIlcaEXyD
Lekker stukje ;) ieder zijn eigen cocktail.. en na me jaren verdiept te hebben in een cocktail van HB / HSP / AD(H)D .. gaat het uiteindelijk om de elementen.. en hoe iedereen dat positief en productief in kan zetten denk ik, ipv worstelen. En aanpassen of veranderen .. zeker niet. Zonde van je superkrachten ;) En verantwoorden of uitleggen.. tja.. dan praat ik gewoon wat minder ;)
Mijn pen vloeit nooit zo snel als de woordenstroom in mijn hoofd.. maar ondertussen kan ik het aardig bijbenen :). En treed ik veel meer naar buiten als introvert.
Schrijven is de koning der zelfreflectie en persoonlijke ontwikkeling en groei.. voor positiviteit, productiviteit en creativiteit. Dat is mijn eigen ervaring.
En als ik langzaam off-topic begin te raken, dan weet je hoe mijn brein werkt..
Ik schreef ooit dit als kleine jongen:
Praten doe je, in zinnen van woorden…
Praten doen we vrijwel vanaf het begin…
Maar als je toch niks zinnigs zegt…
Heeft praten geen enkele zin.
Groet, Sandor.
Ik zoek even naar de like-knop.
Natuurlijk, Sander, al die theorie helpt geen donder. Het zorgt voor begrip, en daarna moet je het gauw weer vergeten.
Schot in de roos, zeker nadat ik deze week (weer) twee keer gehoord heb dat ik niet veel praat, terwijl ik wel bijdehand schrijf. Waarbij ik dan altijd denk: ik zeg toch ook niet tegen jou dat jij je waffel wel heel vaak en lang opentrekt?
Ik noem mezelf altijd open introvert. Ik kan alles bespreken, mits de ander even pauzeert in zijn spraakwaterval. En tegen een tijdje niks zeggen (van beide kanten) heb ik ook geen bezwaar ?
Haha! Goede reactie.
Ik denk altijd: wat doen die lui toch allemaal bij die barbeque, waarom gaan ze niet lekker een boek lezen?
Barbeque, borrelen, hockeyfeestjes….gadverdamme…ben ik blij dat mijn proefschrift nog niet af is: “Nee, ik kan niet…ik moet dat artikel nog afmaken.” :D
;-)
‘Ik word ziek van online marketing’, zei ik.‘Ga je daarover bloggen?’ vroeg T. https://t.co/ertlj5NEeu via @KittyKilian
Ik heb er veel last van gehad, vooral toen ik nog in loondienst was. Tijdens vergaderingen kwam ik vaak te laat of niet met mijn reactie. ‘Pauline, wat was je stil’, dat hoorde ik vaak. Bij mij moet eerst alles rond zijn in mijn hoofd voordat ik iets zeg. Improviseren vind ik niet fijn. Ik wil een onderwerp doordacht hebben. Daarom kan ik als introvert prima presentaties geven, mits ze maar voorbereid zijn. Ik laat vaker weten dat ik zo in elkaar zit. We moesten een tijd geleden in een groepje plots allemaal iets zeggen over de toekomst, waar we dan staan. Ik heb gezegd dat ik dat ongemakkelijk vond en niet ter plekke kon doen. En het mooie was, dat dat een aantal anderem zich daarbij aansloot. En dat er een gesprek over ontstond.
En het grappige is dat jij nou de eerste bent in de rij van mensen die ik ken die voldoet aan wat Cain en hierboven Xandra via Elaine Aron beschrijven: jij bent echt iemand die de tijd neemt om na te denken of iets te verwerken. Wat Xandra diepere (of tragere? Of zorgvuldigere?) prikkelverwerking noemt. Maar ik had me weer nooit gerealiseerd dat jij sociaal gezien ook introvert bent. Ben je dat?
Mooi voorbeeld, ja, dat meer mensen bezwaar hadden tegen improviseren op commando.
Ik ben sociaal niet introvert. Ooit heb ik een Myers Briggs test gedaan. Daar kwam uit dat ik een introvert denker en extravert communicator ben. Een heleboel mensen vinden mij ook niet introvert en ik denk dat dat daardoor komt.
Ja, dat klopt. Dat zou ik ook niet hebben gedacht, dat jij een teruggetrokken leven wou ;-)
Als ik die MB-test doe komt er elke keer iets anders uit. Psychologen vinden hem maar niks.
Ik heb persoonlijk niks tegen improviseren op commando. Mits de omgeving veilig is, het iets is wat niet ‘goed’ hoeft te zijn of gevolgen heeft voor de toekomst. En ik zie het bij honderden HSP’ers om me heen! Maar dan noemen we het vaak ‘creativiteit’ in plaats van improvisatie. In mijn opleiding deMoed om te Falen leer ik HSP’ers graag kennismaken met dit mooie deel van zichzelf.
Spannend thema Kitty, maar het allermooiste vind ik toch de merel die door de telefoon zingt.
Dat snap ik wel, Alexandra. Ik vond het zelf ook lekker, even rust. Soms denk je: hou hier maar op, dan. Maar ja, het verhaal is nog niet uit.
Hoogsensitief heet hóóg vanwege het hoge niveau waarmee we de omgevingsinvloeden naar binnen halen (deze informatie dieper verwerken en ons er makkelijker door laten aanpassen) en sensitief (gevoelig) omdat we veel omgevingsprikkels binnenkrijgen. Dus kijkende naar de test zijn hsp’ers eerder degenen die op het eerste deel overal ja hebben. En de extroverte hsp’ers diegenen die ook deel twee ja zeggen. Van hoeveel prikkels iemand houdt is immers voor iedereen anders, dat hoogsensitieve mensen met elk brokje informatie meer doet zorgt er wel voor dat hun prikkeloptimum dus veel sneller bereikt wordt.
Lees ook deze blog voor meer informatie: https://gavemensen.nl/drie-factoren-van-hsp-waar-iedereen-van-moet-weten/
Dank voor de uitleg, Xandra. Maar Cain heeft het nergens in haar boek over een diepgaande prikkelverwerking. Ze heeft het over behoefte aan rust en overprikkeling enz. Dus waarom denk jij dat het boek over HSP gaat?
Ze heeft het continu over diepgaandere prikkelverwerking. En dat daarom de volgens haar introverte mens met andere inzichten en ideeën komt, maar dat er in de extroverte wereld een snel antwoord eerder gewaardeerd wordt. Dat ze het niet noemt wil niet zeggen dat ze het er niet over heeft. En oh ja… Elaine Aron beweert dit zelf. Lees maar: https://www.psychologytoday.com/us/blog/attending-the-undervalued-self/201202/time-magazine-the-power-shyness-and-high-sensitivity
Dank opnieuw. Ik geloof dat ik het eindelijk begin te snappen, na dat blog van Aron: ze maakt onderscheid tussen prikkelgevoeligheid en sociale teruggetrokkenheid. Er zijn ook extraverten met prikkelgevoeligheid. Is dat het?
Verwarrend vind ik die diepere verwerking – ook een slechte term, die een oordeel lijkt te geven, net als hoog – want hoe bepaal je dat?
Overigens krijgt Cain een forse haal in dat artikel, zeg. Geen lieverdje, die Elaine.
Mooi! Elaine is geen lieverdje. Is dat vooroordeel ook gelijk de wereld uit. HSP’ers zijn niet allemaal lieverdjes ?
En ja je lijkt het beter te begrijpen nu inderdaad. De diepere verwerking heeft trouwens die benaming omdat prikkels verder het brein indringen en zo ‘dieper’ worden verwerkt. Onnodige of onlogische prikkels worden niet eerder uitgefilterd en zetten zelfs oude herinneringen of aanliggende ideeen ‘aan’ waardoor je letterlijk ziet onder een scanner dat de delen van het brein ‘voorbij het filter en het verdeelstation’ in werking treden.
Aha. Gebrekkige filters dus.
Nee. Zoals ik eerder zei: ‘Hoogsensitief heet hóóg vanwege het hoge niveau waarmee we de omgevingsinvloeden naar binnen halen (deze informatie dieper verwerken en ons er makkelijker door laten aanpassen) en sensitief (gevoelig) omdat we veel omgevingsprikkels binnenkrijgen.‘ Niet bij iedereen met een filter wat minder doorlaat verwerkt deze prikkels ook dieper. Schattingen zijn dat 30% van alle mensen sensitiever is (minder filterwerking) en slechts éénderde of de helft dáárvan de prikkels ook dieper verwerkt.
I stand corrected.
Ik begin te vermoeden dat de taal een gebrekkig instrument is ;-)
Psst!
Er is een aangetoond verschil tussen overgevoelig en hoogsensitief.
Graag die twee niet op een hoop gooien.
Ik ga je nu niet met publicaties om de oren gooien, maar ze zijn er wel.
Ik ervaar het ook zo. Ik weet bijna altijd direct wanneer ik met een hsp’er te maken heb.
Het verklaart ook echt veel van mijn trekken. Veel meer dan introversie dat kan.
Het heeft niet alleen te maken met hoeveel prikkels ik nodig heb, het gaat om wat die prikkels daarbinnen doen.
Dat geloof ik graag, Emma. Ik wil ook niks op één hoop gooien, maar ik ben in de war door het boek. En trouwens door bijna alles wat ik er over lees. Het meeste is onduidelijk, onwetenschappelijk, geromantiseerd.
Veel overreactive mensen noemen zich hooggevoelig. Dat zijn dan vooral de mensen die het er zo vreselijk moeilijk mee hebben.
De “echte” hoogsensitieven zijn dus wel creatief. Ze leggen gewoon meer verbanden in hun hoofd. Ze kunnen dat ook niet stoppen.
Een deel van die activiteit zit in het stuk hersenen waarmee je sociale interactie scant en beoordeelt. (Daar lopen ze vaak de rejection sensitivity op)
Weet je nog dat je vond dat ik te genuanceerd schreef? Dat komt daar vandaan, aan de lopende band scenarios zien hoe iets kan overkomen. Reden waarom ik het lastig vind om dit te schrijven (en ik dus heel vaak denk: laat maar)
O.. dat is nieuw voor mij. Ligt dat dan weer niet in de lijn van hoogbegaafdheid?
Ja, ik weet het, er is een eindeloze spraak- en definitieverwarring hier. En dat komt hoe dan ook omdat elke categorisering een theoretische constructie is. Want wie bepaalt wie een echte is en wie niet?
Dank dat je wel de moeite hebt genomen, en zelfs twee keer!
Ik ga nu eerst Xandra’s blog lezen, misschien snap ik het dan beter.
Zucht. Ik ben een ambivert die zichzelf heel slecht kan monitoren. En schrijver. En dik in de online marketing. Zucht.
Je bent niet de enige, Els. Het stikt van de mensen die rust zoeken, online. O, en van de adhd-ers ;-)
Wat een prachtig blog weer, Kitty. Dankjewel voor de discussie tijdens de cursus en voor deze kers op de taart.
My pleasure! Ik heb veel van je geleerd.
Self-monitoring is dat niet zoiets als Imago-beheer? Dat laatste komt uit de marketing. Zolang je dat tot je professionele activiteiten beperkt is dat nog te rechtvaardigen… maar het wordt pas lastig als je het ook naar je privé-leven laat uitwaaieren. Dan heet het self-monitoring. Onbegonnen zaak.
Nee, het gaat over het observeren van gedrag, van jou én van anderen neem ik aan, en dan over het aanpassen van je eigen gedrag in sociaal wenselijke zin. Heel iets anders dan merkbewaking enzo. Je moet echt over je grenzen heen stappen.
Of illustrator, mijn podium is van papier en daar voer ik mijn acts op. ;-) En als ik me vertrouwd/op m’n gemak genoeg voel wil ik nog wel eens een typetje doen. Dat zal ook wel ergens bijhoren, moet eerlijk zeggen dat ik de termen (introvert/hsp) losgelaten heb. Wel een leuke verbinding die je maakt met de nepheid in marketing en ‘een overdreven gevoel voor eerlijkheid’, die had ik nog niet meteen bedacht maar klopt erg.
Vertel vertel, heb jij dat ook?
En ja, illustratoren mogen ook bij de club!
Die eerlijkheid komt denk ik vanuit het meer verbanden leggen en iets (willen) doorzien (en daar niet mee kunnen stoppen), wat verderop door Emma wordt aangehaald in de comments. En ja dat herken ik vanuit mezelf. Daarom kan ik mezelf er (denk ik) ook niet toe zetten sommige van die marketing-dingen te doen.
Denk je? Ik zie het als een (al dan niet) overdreven rechtvaardigheidsgevoel – een te strak afgesteld geweten. Vergelijk het met al die mensen die in WOII in het verzet heel nuttig waren, met hun kraakheldere rechttoe-rechtaan ethiek, maar die er na de oorlog meteen weer uit lagen. Want niet bereid tot compromissen en marchanderen.
Ah op die fiets, ja dat snap ik wel (en hoe ik jou een beetje ken). Wat ik schreef was meer nav wat je schreef over iemand die er achteraf een succesverhaal ervan maakt. Er zijn waarschijnlijk ook genoeg mensen die het niet erg vinden dat ze wat dingen weglaten om het een succesverhaal te laten zijn. Dat soort dingen heb ik wel moeite mee.
Hoe je het ook wilt noemen tijd om alleen te zijn is super belangrijk voor me.
Haha, +1 Guiselaine! Dat deden wij toch goed in Boekarest!