Mannen, of: hoeveel woorden heb je nou eigenlijk nodig?

Mannen.
Ze hebben aan één woord genoeg. Hooguit twee.

Ik bewonder dat.

Vrijdag zag ik het weer, in de moderne Western Hell Or High Water (2016). Twee broers uit Texas beroven de bank die ze hun boerderij dreigt af te nemen.

Wat je in de trailer níet ziet, is het zwijgen.

Eén van de bankrovers is gescheiden. Hij bezoekt zijn ex. Zijn tienerzoon loopt de tuin in. De bankrover grijpt twee pilsjes en gaat naast hem zitten.

Een meter bij hem vandaan.
Hij zwijgt.
Hij reikt hem een flesje aan.
Hij zwijgt.

Een béétje moeder zou nu zeggen:

‘Schat, ik moet even rustig met je praten. Er is iets ernstigs aan de hand. Schrik niet. Maar je tante en ik, we staan met onze rug tegen de muur. De bank vraagt veel te veel hypotheek voor de boerderij en ze weigeren over te sluiten. We kunnen het niet meer betalen. Dus als we niks doen raken we komend weekend alles kwijt. En jullie ook. Dan kun je straks niet naar college en ach, dan hebben we niet eens meer een huis, dus waar praten we over. Dus wij twee hebben iets bedacht om de bank terug te pakken. We moesten wel. Als het misgaat, en als je ons binnenkort op CNN ziet, onthou dan dat we geen kant op konden. Het spijt me verschrikkelijk dat het zover moest komen. Echt. Enorm. Ik hou van je, wat er ook gebeurt.’

Niet deze bankrover

Hij vraagt waarom zijn zoon niet op school is.
En zwijgt.
Dan zegt hij: ‘Misschien hoor je straks iets over je oom en mij.’
De zoon zwijgt ook een tijdje. ‘Wat het ook is, ik geloof het toch niet.’
De vader: ‘Doe maar wel. Het klopt.’

Wat een rust

Denk ik dan. Kan het leven echt zo simpel zijn?

Je vraagt je natuurlijk af of die mannen elkaar wel goed begríjpen.

Ja, in de film gaat dat prima. Ze kijken elkaar aan, of juist niet, en af en toe zeggen ze een woord. Hooguit twee. Als het echt niet anders kan. Soms schudden ze hun hoofd.

Het werkt. Maar in het echt?

Ik was gisteren bij een vriendin. We hadden het over de herfstvakantie. Het duurde even, maar toen wisten we ook precies wat we allebei hadden meegemaakt en hoe we dat beiden interpreteerden:

En als je dan bedenkt dat het ook zo had gekund:

Soms vraag ik meneer Blogacademie hoe dat zit

Die laat niks los. ‘Dat is iets voor mannen onder elkaar’, zegt hij dan.

Gelukkig heb ik nog méér vrienden.

Ik was een keer op stap met R., die altijd doet waar hij zin in heeft. Dus toen hij een kennis tegen kwam, nodigde hij hem óók uit voor de koffie.

R: ‘Alles goed?’
Vriend: knikt lachend.
R: ‘Heb je een nieuwe vriendin soms?’
Vriend: knikt lachend.
R: ‘Goed, man.’
Vriend: ‘En weet je, ze past zo lekker. Veel beter dan X. Ze komt net tot mijn schouder.’
R: high five.
Vriend: ‘Nog een koffie?’

Achteraf vroeg ik hem, stomverbaasd: ‘Hij heeft een nieuwe vriendin en jij vraagt verder niks?’
R: ‘Als hij iets had willen vertellen, had hij het wel gedaan.’

Er zit natuurlijk wel iets áchter

Ooit, nadat ik meneer Blogacademie had gedreigd om zijn kleren niet meer te wassen tenzij hij over de brug kwam, mompelde hij iets over elkaar helpen om gezichtsverlies te voorkomen.

Dat verbaasde mij.

Dus al dat zwijgen is niet uit tegendraadsheid, of desinteresse. Het is juist super sociaal. Je praat niet over emotionele dingen, zodat de ander zich groot kan houden.

Zelfs in 2020.

Kijk, dat hebben vrouwen niet

Die beginnen juist direct hun zwakheden op tafel te leggen.

‘Ik weet niet zeker of ik wel geschikt ben voor deze baan, want ik heb nog niet alle diploma’s. Ja, ik heb al wel tien jaar in een functie gewerkt waar ik dat allemaal gewoon dééd, maar het echte papiertje, nee. Misschien kan ik anders een schaaltje lager beginnen?’

Als je ze naar hun ambities vraagt: idem dito.

Niet dat ik vind dat ambities nou zo nuttig zijn

Ik heb in mijn leven maar één baan echt geambieerd, en goddank heb ik die nooit gekregen. Terwijl ik heel gelukkig ben met lesgeven en bloggen, iets wat never nooit op mijn bucket list stond.

Ambities, businessplannen, BHAG’s: ik heb er niks mee.

Maar nu dat corona-virus dichterbij komt dacht ik er toch nog eens over na

Stel dat ik pech heb, is er dan echt niks dat ik nog had willen doen?

Naast het versnipperen van mijn tienerdagboeken kon ik maar één ding bedenken dat absoluut moet, en dat ligt in de familiale sfeer. Het heeft iets te maken met vergeving. En met een man.

Dus da’s okee.
Dat kan desnoods nog op het laatste nippertje, met één enkele blik.