Rare foto’s voor een ziekenhuis

Opeens staat de rode bank in de verkeerde kamer.
In het keukenkastje grijp ik mis naar theeglazen: daar wonen nu de astronautendrankjes. Hij moet er drie per dag.

Jongste zoon woont tijdelijk weer thuis. Na ruim een maand in het academisch ziekenhuis in Utrecht, het UMC.

In mijn privé-wereld staat alles op zijn kop  – fysiek, maar ook emotioneel: het is een beknopt universum vol angst, verdriet en stress maar ook met intense en mooie momenten.

Mijn hoofd blijft ondertussen gewoon doordenken. Ook over alledaagse prutdingen.

Gelukkig, die kop hoef ik niet meer te zien

denk ik, na 28 dagen een van de UMC-trappenhuizen te hebben betreden. Koos Breukel, portretfotograaf, maakte in 2008 in opdracht van het UMC een serie portretten van medewerkers.

Die hangen daar dus. Zonder bijschriften bij de foto’s, dus je gaat vanzelf raden wie, wie is.

Volgens de website van het UMC was de opdracht:

 het vastleggen van toewijding, inzet en betrokkenheid van de medewerkers in hun zorg voor anderen. Het leverde een serie portretten op, waaruit persoonlijkheid, kracht en kwetsbaarheid spreken.

Kwetsbaarheid?

Inderdaad, er hangen een paar aarzelende vrouwen, die bescheiden van de lens wegkijken. Dat zullen dan wel de verpleegkundigen zijn.

Hoewel ik toch echt een paar krachtige types aantrof aan het bed van jongste zoon, afgelopen maand. Wat te denken van M., die zelf mantelzorgster was voor haar ouders, en die het nu is nu voor haar man, náást haar werk in het ziekenhuis?

Stel M. een vraag, en ze zoekt een antwoord. Geef haar een praktisch probleem en ze bedenkt een oplossing. M. is niks geen bescheiden jonge blom, geen lok haar die ontsnapt uit haar paardenstaart strijkt teer over heur wang. Ze is een struise vrouw, met een open blik en een vriendelijke glimlach, die nuttige adviezen propt in de weinige verloren ogenblikken die ze met haar patiënten heeft.

‘Denk eraan: je kunt altijd aan de rem trekken. Jíj bepaalt je behandeling.’ En soms slaat ze gewoon een moederlijke arm om ze heen.

En die student, dan

In 2008 wist Breukel zowaar nog een jongeman te vinden met borstelhaar en een studentenbril, die óók nog een antieke leren boekentas meezeulde naar zijn colleges neurologie. Niks geen feestvierder met zijn broekzak vol amfetamine, maar een ware Frits van Egters. Compleet met een getormenteerde blik. Als die geen patholoog-anatoom is geworden.

Een bestuurder hangt er ook bij

Een vrouwelijke. Met coltrui en leren bodywarmer. Ik weet haar naam niet, maar haar kop ken ik uit de krant. Ik hoef de foto er niet eens bij af te drukken: zulke koppen kunnen we inmiddels dromen. Toch?

En dan die man, dus

Die man met die blik.

Hij kan geen bestuurder zijn, want dat is die vrouw al.

Zijn das is te duur en zijn blik te brutaal voor een verpleegkundige.

Schoonmaker? Geen denken aan. Die kijken niet zo zelfgenoegzaam.

Brengt hij voedsel en drank rond? Dacht het niet. Ik zie geen greintje dienstvaardigheid in de glimlach.

Het moet haast wel een hartchirurg zijn, dan. Of een ander soort arts (géén dokter, alsjeblieft) die hoog in de pikorde staat.

Of, blijf ik me afvragen, toch iets anders van Formaat?

Fok it, ik hoef hem niet meer te zien

Nooit meer, hopelijk.
Met zijn kracht en zijn persoonlijkheid.

PS.

PPS. Zoon maakt een podcast.