Bloggen, losersvluchten en de coryfeeëncultuur

Ik ben geen coryfee.
Ik hoefde dan ook niet in een losersvlucht toen het even tegenzat, deze zomer.

Welnee.

Ik draaide de zware eikenhouten deur van de Blogacademie gewoon op slot en ik ging iets anders doen. Wandelen en een beetje nadenken. Over onze coryfeeëncultuur, bijvoorbeeld. Want sorry hoor, maar ik snap het niet helemaal.

Kijk. Ik hou van helden. We houden allemáál van helden. Van mensen die zijn zoals wij óók willen zijn. En dan hebben we het dus over, pakweg, de gemiddelde held anno 2016. Zoiets:

 

Iemand, dus, met deze eigenschappen:

1 Een genot om naar te kijken
2 Spontaan (het kan je buurmeisje zijn)
3 Gewóón (drinkt een biertje teveel)
4 Is zichzelf (het kan je buurmeisje zijn)
5 Een genot om naar te kijken
6 Gedisciplineerd (werkt als wij nog in bed liggen)
7 Het hart op de juiste plek (springt in de gracht om een kind te redden)
8 Moedig (stelt misstanden aan de kaak, bijvoorbeeld de corruptie in de topsport)
9 Eerlijk (vreet liever haar eigen moeder op dan doping te gebruiken, echt)
10 Een genot om naar te kijken (je buurmeisje, maar dan leuker)

O, en ik vergeet wat.

Ze moet wél winnen

Dat vind ík niet. Dat vinden de coryfeeën zelf.

Want Schippers was niet de enige boze topsporter.

Kom op zeg, na al die investeringen hebben ze toch wel een beetje rendement verdiend.

Het recht om te winnen

De openlijke woede van verliezers is pijnlijk. Een échte held feliciteert de winnaar en leest verder in het zedenkundig handboekje van de stoïcijnse filosoof Epictetus:

Zeg nimmer van iets: ‘Ik heb het verloren’, maar zeg: ‘Ik heb het teruggegeven.’

Die woede is kenmerkend voor onze coryfeeëncultuur. In die cultuur is winnen een recht: wie hard werkt, heeft succes. Want wie geen succes heeft, is een sukkel, die het verdient om te verliezen.

Blaming the victim. Een cirkelredenering.

Maar ook een rare vorm van blikvernauwing.

Altijd, overal zijn er minder winnaars dan verliezers. Er kan er maar één winnen. Dus verliezen is je beste optie.

Het recht om te verliezen

En trouwens: wat is verliezen?

Van wie? Van wat?

Laten we het even naar onszelf vertalen. Want online ondernemers lijden aan eenzelfde soort prestatiedwang: als ik niet snel zo rijk, zo groot, zo beroemd, zo geestig, zo creatief ben als (vul je eigen voorbeeld in) dan heb ik gefaald.

Ik weet er alles van. Ik heb er slechte blog posts over geschreven. Ik ben boos geweest op de goeroes in plaats van op mezelf. En ik heb, net als iedereen, jaren gezocht naar de Beste Truc Om Snel Door Te Breken. Maar er is geen silver bullet.

Een goedlopend online bedrijf is een optelsom:

Hetzelfde geldt voor alles

Organisatie, kwaliteit en inzet zijn voorwaarden. Maar de wind moet ook goed staan, of je tegenspeler moet geblesseerd zijn, of je stapt toevallig op het goede moment in de bus: het aantal variabelen is oneindig.

Het leven is niet maakbaar. Echte helden bestaan niet – maar zolang we niet genoeg van iemand weten, kunnen we onze dromen naar hartelust op hem projecteren.

Jij, ik, onze helden: we zijn allemaal flawsome.

Zelf ben ik er uiteindelijk maar mee opgehouden

Met zoeken. Ik ben gewoon gaan schrijven waar ik zin in had. Ik bedacht een cursus. Na een jaar of twee kwamen er wat inkomsten.

Toevallig pakte het goed uit. Ik kan anderen dan ook niet vertellen wat zij moeten doen. Ik had wind mee.

Als ik wind tegen krijg ga ik gewoon iets anders doen. Dat zien we dan wel weer. Ik geloof niet in het recht op succes, gezondheid of geluk.

Maar hee, ik ben goddank geen coryfee.

Foto Dafne Schippers: Erik van Leeuwen, GFDL, via Wikimedia Commons