Leert goede schrijvers de laatste 20%

Waarom vrouwelijke bloggers vaker Fuck You moeten zeggen

2 Min leestijd
40 comments
Bijgewerkt op 4 aug 23
fuck you zeggen als vrouwelijke blogger

Gisteren wou iemand dit plaatje kopen.
Het stamt uit mijn beeldende periode.
Ik was haar helemaal vergeten.

middelvinger

Maar dat vrouwtje ben ik

Tenminste.

Ik heb nog nooit mijn middelvinger opgestoken. Daar ben ik veel te tuttig voor. Maar het gevoel dat ik had toen ik het tekende ben ik niet meer kwijtgeraakt.

Ik was mijn eigen braafheid beu

Achteraf is het onvoorstelbaar hoeveel ik niet durfde op mijn vorige blog.

Ik durfde niet over mezelf te schrijven.

Ik durfde niet te zeggen hoe oud ik was.

Ik durfde niet voor de camera.

Ik durfde niks.

En het is alleen maar uit balorigheid dat ik ophield met zo bang zijn

Ik weet nog precies wanneer. Het was de winter van 2011. En ik had het gevoel dat alles mislukt was.

Ik was géén beroemde journalist geworden

Wel journalist, maar niet beroemd. Niet stressbestendig genoeg.

Als kunstenaar voldeed ik evenmin

Niet genoeg beeldend talent. Niet genoeg motivatie. Maar het was een aangename pauze in een leven lang schrijven.

En inmiddels had ik schoon genoeg van alles wat ik niet was geworden. Ik besloot me nergens meer wat van aan te trekken.

Fuck you

Ik begon met in het openbaar mijn leeftijd te noemen. Een hele stap. Maar er gebeurde niks.

Een half jaar later schreef ik, nu op dit blog, voor het eerst over mijn tics. Héél voorzichtig. Ik hield mijn adem in. Het leverde een flinke aanwas van abonnees op.

Het was dus wáár wat ze schreven,

de Grote Amerikaanse Bloggers die ik toen dagelijks las: hoe meer openheid, hoe meer herkenning bij je lezers. Het stelde me gerust.

De meeste lezers van een blog zijn vreemden, maar die vreemden wezen me niet af.

Ik gaf ook toe hoe ik kan stuntelen op netwerkborrels

Dat is de post waar ik het váákst van hoor dat mensen hem leuk vonden.

En uiteindelijk, in een vlaag van woede, biechtte ik onlangs mijn psychiatrische geheimen op. Het is één van de populairste posts tot nu toe.

Ja ja, knik jij, maar waarom schrijf je dit nou op?

Omdat het nuttige kennis is voor zakelijke bloggers. En vooral voor bange vrouwen. Doe er je voordeel mee.

Plaatje van een blad. Einde van de post.

|

tips voor beter bloggen

(Zet je VPN uit als de knop niet werkt).

Over Kitty Kilian

Kitty Kilian

Schreef voor NRC, gaf les aan vakopleidingen Journalistiek. Sinds 2011 docent copywriting | De Blogacademie. Delicate as a hand grenade.

Cursussen:
Blogbasics (beginners)
Blogpro (professionals)
Karakter & Dialoog (fictie)
Little Black Dress (strakke huisstijl)

Zie alle posts

40 comments

  • Wahaha, zo herkenbaar. Ik ben op dit moment zo ontzettend zat van mezelf en mijn bangigheid. Ik tikte in de searchbar: f**k you (zonder de sterren uiteraard) ik ga doen wat ik wil en toen kwam ik op deze blog. Thanx :D

  • Genoten hiervan. Bingo dus.

    Ik schrijf m’n blog zonder nadenken. Zonder denken ‘wat lezers ervan vinden’. Ik schrijf ‘omdat het eruit moet, de wereld in’. Ingevingen dus, die er vaak niet om liegen. Wat jij hier ook doet nu. ‘Dat zouden meer mensen mogen doen:) ‘

  • Oh hoe geweeeeeldig!!!! Dankjewel om dit te delen. Net wat ik nu voel: balorigheid en mijn volgende stap zou wel een FY kunnen zijn ;-) Dank!

  • Volgens mij is het vooral ‘fuck you’ tegen jezelf. Tegen dat bekende stemmetje. Hoe ver ga je? Hoe ver durf je te gaan? Wat is té ver?

    Grenzen verleggen is een proces. Geen sprong in het diepe en zeker geen kunstje. Gelukkig komt er na elke ‘fuck you’ weer een nieuwe fuck-you-situatie.

    Kitty, je gaf mij een schrijfopdracht om beeldend te schrijven over een onderwerp dat ik nóóit zou willen publiceren. Mensen worden misselijk als ze het lezen… http://www.schrijven-en-schrappen.nl/je-zal-het-maar-hebben En ik schaamde me. Tot ik mijn fuck-you-moment had…

    Het maakt me wel menselijk. Toch? :-)

    • Dat heb je goed gezien. Je zegt inderdaad FY tegen jezelf.

      Enne.. mooie boel.. jij en ik weten dat jij je stukken nog wel een beetje aandikt, toch? Zoals een goede columnist betaamt. Jij ging nog weer een stapje verder.. maar heel knap om iets te schrijven waar mensen van walgen. Waar je maag van omdraait. Heeft de Viva al gebeld?

  • JA! Fijn om te lezen, Kitty. Toevallig gisteren nog een leuk maar heftig gesprek gehad. Zij was verbaasd en blij zoveel herkenning te zien. Het gevoel “ik ben niet de enige Gek” en inderdaad de verrassing dat ze niet afgewezen werd.

    Ook leuk om te zien hoe jij dan ook zo gegroeid bent in het afgelopen jaar. Ik maar denken dat je altijd al zo was zoals je bent, haha.

    Ik vraag me trouwens wel af waarom ik deze blogpost niet in mijn mailbox kreeg. Zie dat het van 5 jan is.

  • Jij helpt me zó over mijn ‘wat zullen ze wel denken’ drempeltjes heen! Dankjewel!

  • Diegene die het printje wilde kopen was ik. Het fuck-you vrouwtje ligt hier nu naast me en ik ben er heel blij mee! Helemaal nu ik je blog gelezen heb. Heel ontroerend en heel herkenbaar. Ook ik heb last van tics en wie weet wel van Tourette. Ook ik heb me hier jaren voor geschaamd, helemaal omdat ik ook nog psycholoog ben. Dan moet je toch een beetje stabiel overkomen, vond ik altijd. Nu denk ik al een tijd: fuck you, of liever gezegd: oké dan. En dat helpt. Het gaat om accepteren van wat je niet zo leuk vind aan jezelf. Heel nuttig, zoals je schrijft. En niet alleen voor zakelijke bloggers en bange vrouwen.

    • Het is juist voor mensen die iets-hebben heel prettig als hulpverleners zelf ook iets-hebben. Het praat makkelijker. Er is een dubbel stigma in de zorg.

      Iemand met tics kan trouwens heel stabiel zijn ;-) maar dat weet jij vast wel. En iemand met ADHD hoeft ook niet altijd een chaos in zijn hoofd te ervaren (heb ik tenminste nooit).

  • ;-).
    Hoewel ik het bij mijn werk wat moeilijk zie, ga ik het komend jaar zeker wel een beetje doen. maar dan vooral hoe ik me rond het project voel denk ik.

  • Heel herkenbaar. Ik heb in de ruim drie jaar dat ik nu blog ook gemerkt dat lezers het waarderen wanneer ze wat te zien krijgen over de persoon achter het blog. Ik denk wel dat het ervan afhangt over welk thema je schrijft. Bij minder “emotionele” blogs is persoonlijke inbreng vaak minder op zijn plaats.

    • Klopt helemaal, Alexandra. Alles met mate en op de juiste plek. Ik ga volgende week ook weer een technisch verhaal doen. Maar het zit hem vaak in kleine dingen. Ik overdrijf graag – een bijzin met een grapje over een gezinslid is soms al genoeg. Iemand die dat goed en subtiel doet: Roelina van De Dames Dijk.

  • Ik hou van jouw oprechtheid!
    Ik las jou al graag en nu nóg liever :-)

  • Ik schrijf altijd persoonlijk maar wat mij verbaasd is dat de blog met de titel: mislukt, veel beter gelezen wordt als de blog tevreden . De titel is hoofdoorzaak nr.1 en of daarna de hele blog wordt uitgelezen …………. ?

  • ADHD = Absoluut De (H)eerlijkste Antwoorden. You rock!

  • Hahaha hoe herkenbaar! Mijn meest populaire post gaat over peuters achter het behang plakken. Met lieflijke hartjesplaatjes en goede afloop, dat dan weer wel.
    Wat zou er gebeuren als ik vilein ga schrijven over geluk??? Hmmm… Spannend plan!

Lees meer

Leert goede schrijvers de laatste 20%
google-site-verification: google3d8706b2d2bb5ca6.html