Leert goede schrijvers de laatste 20%

Hoe je Onzichtbaar Verkoopt en het jammerlijke misverstand van Storytelling

storytellingDie naakte keizer.

Van vorige week.

Die niet in storytelling geloofde. Maar wel in onzichtbare mantels.

Die was niet voor iedereen duidelijk.

Ik leg het nog even uit.

In het bedrijfsleven – de corporations – en in de ambtelijke instellingen die abusievelijk denken dat ze ook bedrijven zijn – de gemeentes, de universiteiten, de zorginstellingen, de musea – heersen twee misverstanden.

1. Het misverstand dat ze online net zo zichzelf en net zo oprecht kunnen zijn als wij, zelfstandigen

Forget it.

Hoe groter het bedrijf, hoe minder persoonlijkheid.

Ik heb het over bedrijven die ghostwriters inhuren om namens de directeur te bloggen. Met veel keywords.

Of die charmant klachten beantwoorden op Twitter terwijl elke klant weet dat de problemen juist voortkomen uit het feit dat het bedrijf zich al jaren niks van zijn klanten aantrekt.

Tweet van NS
Tweet van NS

 

2. Het postmoderne misverstand dat storytelling – een goed verhaal hebben – de kern is van de nieuwe marketing

Storytelling lijkt een oplossing voor al die bedrijven die louter winst willen maken voor hun aandeelhouders, maar die er een beetje mee in hun maag zitten dat ze geen menselijk gezicht kunnen laten zien.

Want dat is de kern van content marketing: laat zien wat je kunt en wie je bent en je trekt vanzelf de juiste klanten aan.

Jacob Jan Voerman schreef er vorige week een mooie post over: bedrijven moeten geen verhalen vertellen, maar hun werknemers serieus nemen.2018: site is opgeheven. Dan vertellen die werknemers het verhaal vanzelf.

Moreel gezien heeft hij gelijk. Maar het werkt niet. Want echt open communiceren zit er voor grote bedrijven so wie so niet in.

Ze kunnen wel een beetje aan storytelling doen.

Maar het blijven de nieuwe kleren van de keizer.

Nee, dan wij, zelfstandige ondernemers

Wij danken het Amerikaanse ministerie van defensie dagelijks op onze blote knieën dat het rond 1960 een nieuw communicatiesysteem bedacht dat in de jaren 90 het internet werd.

Dit is onze wereld.

Omdat het informatie- en publicatiemonopolie niet langer bij de massamedia berusten, maar bij ons, bezitters van mobieltjes, die altijd en overal kunnen opzoeken en tweeten wat we maar willen, zijn gewone aardige mensen weer eventjes de baas.

Let op:

Ik weet niet hoe lang het gaat duren.

Maar omdat iedereen nu kan laten zie wie hij is, online, en omdat iedereen alles googelt en linkedint, hoeven we ons niet meer neer te leggen bij de zielloze marktbenadering van de grote monopoliebedrijven.

In theorie tenminste

Want we moeten nog steeds kiezen uit die ene Spoorwegmaatschappij. En verplicht bijdragen aan dat ene pensioenbedrijf van onze werkgever.

Maar toch: als we willen kunnen we een boel van onze diensten betrekken bij gewone, aardige mensen.

Mensen met een naam. En een gezicht. (Tip: zet dus altijd je foto op je site).

Mensen die we al een beetje leren kennen vóór we ze echt leren kennen.

En wat doen die gewone, aardige dienstverleners online?

Die doen allemaal alsof ze niet verkopen.

Alsof ze alles gratis weggeven.

Omdat ze zo aardig zijn.

Neem mij nou

Ik geef je elke week een gratis blog.

Plus een gratis boek over effectief klanten werven met Twitter.

En dan nog een gratis handboek over hoe je goede koppen maakt als je je inschrijft op mijn blog-updates-lijst.

Als je mij emailt met een redelijke vraag geef ik je gratis advies.

Ik ben zo eigenwijs dat ik ook heel vaak gratis ongevraagd advies geef, trouwens.

(Jouw websiteontwerper moet een pak voor zijn broek hebben, schreef ik net nog aan iemand).

En ben ik nou echt zo aardig, of wil ik wat van je?

Em… ja.

Ik ben behoorlijk aardig.

Maar ik wil ook wat van je.

Tenminste, als jij het soort schrijftalent hebt dat ik in een paar weken kan helpen aanscherpen.

Anders niet.

Dan lees je wel mijn blog, en mijn ebook, maar we komen elkaar nooit tegen.

Het mooie is: dat vind ik helemaal niet erg

Ik deel graag in mijn overvloed.

Ik heb geen aandeelhouders.

Ik kan precies zo werken als ik wil.

Ik kan schrijven wat ik wil, zo vaak als ik wil en zo eerlijk als ik wil.

En ik werk alleen met mensen die de moeite nemen om contact met mij op te nemen.

Lekker makkelijk

Klopt.

En ja, dat zou iedereen wel willen.

Be my guest.

Een jaar geleden, toen ik begon, vroeg ik me nog ernstig af of contentmarketing wel zou werken

Nu weet ik het.

tips voor beter bloggen

(Zet je VPN uit als de knop niet werkt).

Over Kitty Kilian

Kitty Kilian

Schreef voor NRC, gaf les aan vakopleidingen Journalistiek. Sinds 2011 docent copywriting | De Blogacademie. Delicate as a hand grenade.

Cursussen:
Blogbasics (beginners)
Blogpro (professionals)
Karakter & Dialoog (fictie)
Little Black Dress (strakke huisstijl)

40 comments

  • RT @TristanLavender: “Echt open communiceren zit er voor grote bedrijven niet in. Wel een beetje aan storytelling doen.” ~ @KittyKilian htt…

  • RT @TristanLavender: “Echt open communiceren zit er voor grote bedrijven niet in. Wel een beetje aan storytelling doen.” ~ @KittyKilian htt…

  • RT @TristanLavender: “Echt open communiceren zit er voor grote bedrijven niet in. Wel een beetje aan storytelling doen.” ~ @KittyKilian htt…

  • Verfrissend artikel, heel interessant en laat je ook even nadenken. Het lijkt wel alsof bedrijven ‘storytelling’ ineens zien als een toverwoord. Gebruik het en alle problemen lossen zich vanzelf op. Zo werkt het alleen niet.

    Overigens ben ik heel blij dat je gratis blogt en zelfs af en toe eens wat gratis adviezen geeft, want ook voor de niet-zakelijke blogger zijn je blogs ontzettend leerzaam (en helaas bezitten zij niet altijd het budget van zakelijke bloggers, waardoor ze dus ook niet echt klanten kunnen worden.. ;))

    Zeer de moeite om te lezen!

      • Bedankt, Kitty! Ik krijg veel positieve reacties op de typemachine, haha. Ja mijn focus ligt nu een stuk meer op schrijven. In het begin deed ik voor mijn gevoel meer ‘van alles wat’, nu probeer ik specifieker te worden zodat voor de lezer duidelijker is waar het allemaal over gaat. Het is pas net een klein maandje veranderd, dus ben nog druk bezig met aanpassingen. :)

  • Je kunt een fantastisch verhaal verzinnen over je bedrijf, maar als je bedrijf nergens voor staat of je werknemers niet geloven waar je voor staat, dan wordt het niks.

    Ik denk dat het moeilijker is voor een groot bedrijf om ergens voor te staan dan voor een kleiner bedrijf. Ten eerste moet je meer werknemers inspireren met je missie en ten tweede zijn grote bedrijven vaak bang om te polariseren en klanten af te stoten. Dus wordt alles maar een beetje corporate en saai. Of misschien laten ze hun reclame bureau een verhaaltje verzinnen dat niks met hun bedrijf te maken heeft?

    • Exact.

      Natuurlijk kan een reclamebureau dan een mooi verhaal verzinnen.

      En: de bedrijfscultuur van Apple was niet voor niks zo gesloten. En: in veel bedrijven mag je echt niet twitteren over de zaak. Niet als je niet op de afdeling communicatie werkt. Enz.

      Ik heb het over de grote monopoliebedrijven he, niet over dat enthousiaste restaurant om de hoek.

  • Een mooi blog Kitty. Ben het roerend met je eens ook. Grotere bedrijven en corporates hebben gelukkig wel voldoende mogelijkheden om via contentmarketing toegevoegde waarde te leveren. Zij zullen het gemis van het persoonlijke wel moeten compenseren.

  • Pffff Storytelling… Alsof we het over iets nieuws hebben. Een verhalen verteller moet op de eerste plaats iets te vertellen hebben. Vervolgens weet hij er in boeiend verhaal van te maken. Dat geldt voor ondernemers en grote bedrijven.

    De laatste tijd zie ik het woord steeds opduiken. Nieuw! Hot!

    Nep! denk ik dan.

    Als je je eigen verhaal niet smeuïg genoeg kunt opdienen, huur je inderdaad iemand in om dat voor je te doen. Het verhaal blijft hetzelfde, de verpakking maakt het de moeite waard.

    En soms heeft iemand gewoon echt een goed verhaal! Hoe noem je dat dan?

    Uiteindelijk gaat het om het feest der herkenning. De lezer moet zich aangesproken voelen. Je schept een band. En in het beste geval zet het mensen in beweging. Door een comment achter te laten bijvoorbeeld :-)

  • Volgens mij heeft CERN het internet uitgevonden, niet de Amerikaanse defensie :-)

    En ik ben het wel een beetje met Simone eens. Dat de meeste grote bedrijven het niet goed doen wil niet zeggen dat het niet kan. Ik heb liever een bedrijf met een verhaal dan een corporate communicatie. Liever een ghostblogger die goed kan schrijven en zo de ideeen van de directeur overbrengt dan een gortdroog stuk dat toch niemand leest. Echte open communicatie bij grote bedrijven zie je inderdaad niet veel, maar het kan wel en is des te spannender.

    Kijk maar naar Richard Branson en de Virgin group. Net zo zichzelf als jij en ik.

    • Amerikaanse defensie heeft wel degelijk het internet ‘uitgevonden’!! In CERN is het WWW bedacht (hyperlinking).. maar internet bestond dat al enkele jaren.

  • Point made. Er is een grote discrepantie tussen het verhaal van de organisatie naar buiten en het verhaal binnen. Als ik bedrijfsdagen begeleid zie ik dat vaak terug. Het management vanuit de beste wil en overtuiging op rij 1. Daarachter alle medewerkers.

    Als ik dan de vraag stel waarom zij hier met 500 man in de zaal zitten, steekt niemand zijn hand op. Angst en terughoudendheid om en plein public te spreken ja. Maar ook omdat zij gewoonweg niet helder hebben wat er gaande is. Of de zaak al te gecompliceerd is geworden. Of omdat het gevoel overheerst dat zij er geen er geen invloed op te hebben.

    Op een bijeenkomst bij een ministerie werd de secretaris-generaal ingevlogen die een praatje hield van 10 minuten. Een zgn “persoonlijk” verhaal, dat bedoeld was om te inspireren en te raken. Het thema van die dag was vertrouwen.
    Het verhaal raakte niet, gleed langs ons heen. Omdat alle aanwezigen voelden dat het nep was. Het was een verhaal om het verhaal, storytelling zoals het niet bedoeld is.

    Later in de workshops kwamen de echte verhalen los, over hoe onveilig ze zich hadden gevoeld tijdens die speech. Hoe een aantal mensen een conflict hadden gehad met deze mevrouw. Over hoe de machtsverhoudingen lagen. En waarom ze zich nu op de vlakte hielden, bang voor de gevolgen.

    Dat is het verhaal van de organisatie, en dat is wat een organisatie maakt of breekt. Dat is storytelling op zijn best.

    • Maar die verhalen komen niet naar buiten.

      Een verhaal op zich is niks. Kan goed zijn, kan slecht zijn.
      Storey weaving is eigenlijk een betere term.

  • Het gaat om geloofwaardigheid. Zolang de ‘story’ dat een bedrijf ‘tellt’, overeenkomt met hoe dat bedrijf écht opereert kan het versterkend werken.

    Ik werk -min of meer noodgedwongen- samen met een servicebedrijf dat zichzelf graag neerzet als
    ‘hip & happening’ met foto’s in de nieuwsbrieven van net-alsof saxofoon spelende medewerkers, en vrolijk springende managers en wij-zijn-ook-maar-gewoon-mensen-hoor teksten als “pfff iets teveel oliebollen gegeten, maar nu weer aan het werk, want die stapel moet weg!”.

    So far so bad. Want het échte verhaal van deze Partridge Family is een drama. Reageren nooit/zelden op mails “oh, maar als je snel antwoord wil kun je beter bellen”, tonen geen enkele betrokkenheid bij klanten en hun problemen.

    En dan denk ik, schop die vrolijke verhalenmakers maar op straat en ga eens aan je werk!

    Een directeur van een bedrijf uit mijn loonslaventijd zei eens “People see your mouth, but watch your feet”, oftewel, ja we zien wat je zegt, maar we letten op wat je doet!

    ok rakkers, en nu naar de fabriek…. *de laatste btw aangiftes doen*

  • “En ja, dat zou iedereen wel willen.” Klopt, het is heerlijk te werken met mensen die zelf naar je toekomen. Die keuze brengt namelijk meestal meteen ook al veel motivatie mee.
    Ik heb deze week alvast dankbaar gebruik gemaakt van je tips&trics om m’n weg te vinden in WordPress en Twitter. Mooie manier om mij zo kennis te laten maken met jou en je werk.

  • Eindelijk iemand die het opgeklopte verhaal over storytelling doorprikt.

    Dankjewel.

    Grote bedrijven communiceren vaak over de hoofden van hun werknemers heen: het marketingdepartement zal het verhaal wel in de markt zetten. Terwijl de beste ambassadeurs de werknemers kunnen zijn.

    Als je er moeite voor doet natuurlijk.

  • Voor een groot deel met je eens. Maar komt dat niet vooral omdat de corporates het niet snappen. Ik vind het te simpel om te zeggen dat het niet mogelijk is. En dat deze bedrijven alleen dollar tekens in hun ogen hebben. Scheer je de corporate wereld niet te veel over 1 kam? Wat als de NS hun passagiers echt goed wil bedienen? Als dat voor hen op 1 zou staan? Maar dat ze simpelweg niet weten hoe ze alle problemen op het spoor moeten oplossen? Wat als het management echt zelf zou Twitteren, de conducteurs zouden bloggen of instagrammen? Is dat simpelweg niet mogelijk?
    Jij hebt inderdaad geen aandeelhouders en kan werken zoals jij dat wilt. Ik zou ook niet anders willen. Maar we moeten ons als zelfstandigen ook niet gaan verheerlijken. Ik ben blij dat de NS bestaat, dat wij een ziekenhuis hebben en een gemeente. Je zou het management maar zijn. Dan maak je het jezelf niet erg makkelijk. Als mensen vanuit die drive zichzelf meer zouden laten zien. Op dezelfde wijze als een zelfstandige dat doet. Kan dat niet? Is er zo’n groot verschil? Of maken zij / wij het zo gecompliceerd?
    Laat jezelf zien! Wie je ook bent, wat je ook doet, waar je ook werkt!

  • Die lieve verkopers geven alles gratis weg. Ieder op zijn manier; jij vertelt er over en heb het ermee gezegd als zijnde het is een manier en ik heb in mijn storytelling foto’s en dat werkt denk ik (in mijn geval zeker) beter dan driehonderd woorden.

Leert goede schrijvers de laatste 20%
google-site-verification: google3d8706b2d2bb5ca6.html