Een digitaal kerstpakket: kerstfilmpjes, moederschap en wat ernstige woorden

Eerst de ernstige woorden. Wie daar geen zin in heeft: scroll door naar de kerstfilmpjes, onderaan de pagina.

Hoe sluit je een rampjaar af?

In juni beëindigde onze oudste zoon, Frits, zijn leven. Hij was 21. Hij was depressief, soms licht psychotisch, eenzaam: psychosegevoelig.

En alles ging door. De Blogacademie, ons gezinsleven, de wereld.

Als je je kind voor het eerst in je armen houdt zweer je met alles wat je in je hebt dat je het zult beschermen en gelukkig zult maken. Mijn woede over mijn onmacht is langzaam gesleten.

Boos op hém zijn we geen moment geweest. Ook niet echt verrast. Goddank hadden we een jaar om met Frits te praten over hoe hij zich voelde, en om aan het idee te wennen dat hij vaak en ernstig aan zelfmoord dacht. Om nog meer hulp te zoeken. Om een arm om hem heen te slaan en hem te troosten, ook al hielp dat bij lange na niet genoeg.

Nu, een half jaar later, zijn we dankbaar voor die tijd. Het heeft het voor ons makkelijker gemaakt.

Woede is verdriet

In de eerste maanden na Frits’ overlijden heb ik mijn woede gekanaliseerd in mijn Twitteractie tegen de Jeugdwet. Een wet die het recht op psychische hulp voor jongeren tot 18 de facto afschaft.

Je leest het goed. Afschaft.

Ik kon die wet niet van me afzetten. Natuurlijk kan er wat verbeterd in de geestelijke gezondheidszorg (ggz). En zuiniger kan het ook. Maar de Jeugdwet is een ideologisch monster, ontworpen met onbegrip. En met minachting voor een vakgebied dat juist de laatste decennia vorderingen maakt. In feite ontkent de wet het belang van psychiatrische diagnostiek, medicatie en onderzoek.

In mijn ervaring was elke diagnose een zegen. En accurate diagnoses krijg je niet van je familie of je vrienden. Daarvoor moet je te rade bij mensen die de hele dag patiënten zien. Bij specialisten.

Diagnosen brengen helderheid

Het was een zegen voor mij om op mijn 36e te ontdekken dat ik Tourette had. Tot die tijd schaamde ik me voor al die overbodige bewegingen die ik maak. Het was ook een zegen om een paar jaar later te begrijpen dat ik ADHD had. Dat mijn impulsiviteit de oorzaak was van al die kleine foutjes in mijn dagelijks leven, terwijl ik op hoofdlijnen georganiseerd ben. Medicatie maakt dat ik nu gelukkiger en productiever ben dan ooit tevoren.

Ook de diagnoses die Frits als kind al kreeg hielpen ons om hém te helpen. Gesprekken met kinderpsychiaters en ggz-verpleegkundigen gaven steun. Steun die we hard nodig hadden. Want als het met je kind niet goed gaat, verdenkt de omgeving jou er automatisch van dat je slecht opvoedt. ‘Je zit er ook veel teveel bovenop. Geef mij hem maar eens een weekje.’ Voor je het weet voel je je als ouder een mislukking.

Dankzij goede ouderbegeleiding en medicatie voor ADHD ging het lange tijd goed, en hebben we ook veel mooie herinneringen.

Heel eng

Ik weet maar al te goed dat mensen die niet met de psychiatrie te maken hebben er liever nóóit over nadenken. (De vakterm voor onze biologische afkeer van zwakkeren is stigma; vooroordeel). Twintig jaar geleden vond ik ADHD ook aanstellerij en 10 jaar geleden dacht ik dat mensen met psychosen heel eng waren.

Omdat de meerderheid van de bevolking zo denkt, kon de regering een Jeugdwet ontwerpen die er niet mee door kan – medisch niet, juridisch niet, ethisch niet, financieel niet en organisatorisch niet.

De Tweede Kamer kon hem goedkeuren.

De pers kon hem grotendeels negeren.

Toch kwam de afgelopen maanden langzaam kritiek los. Vooral op de slechte bescherming van de privacy van gezinnen die er mee te maken krijgen.

Filmpje

Alleen de Eerste Kamer kan de wet nu nog tegenhouden, eind januari 2014. Bezorgde ouders besloten op het laatste nippertje te proberen om alle mensen die nog stééds niet van de wet gehoord hebben te mobiliseren met een filmpje. Ik hielp een handje mee en omdat de geluidsopnamen fout liepen heb ik de tekst ingesproken. Maar dat is toevallig. Het is niet mijn actie – al het echte werk is verricht door de illustrator en door mensen die anoniem willen blijven.

De petitie tekenen kan hier (link verlopen, uiteraard, KK).

Ik laat de animatie hier zien omdat ik hoop dat je hem deelt.

Ook jouw kinderen en jouw buurjongen kunnen depressief worden, een trauma oplopen, anorexia krijgen of gewoon een snelle en goede diagnose nodig hebben, zodat iedereen snapt wat er aan de hand is. Zodat niet alles in de soep loopt.

Zet je over je vooroordelen heen. Doe iets goeds voor al die kinderen en gezinnen die pech hebben. Deel de link en onderteken de petitie.

Help de zwakken in ons rijke land.
Hou de jeugdpsychiatrie op peil.

Mental illness does not discriminate, so neither should anyone else. #mentalhealth #depression #bipolar #schizophrenia

— Danny Baker (@Daniel_L_Baker) July 27, 2013

Een kerstverhaal

Toen een groepje psychiaters, psychologen, ouders en andere actievoerders begin dit jaar de website Petitie Jeugdggz oprichtte, liep het geen storm. Na een paar maanden waren er pas 36.000 handtekeningen. Aan het einde van de zomer meldde zich een vrijwilligster, via Twitter. Deze patiënt, die onbekend wil blijven, nam het regelwerk achter de schermen over.

Ze werkt nu al maanden onafgebroken door. Ze heeft zelf niet eens kinderen: ze zet zich in uit idealisme. Omdat ze andere kinderen de zorg gunt die zij in haar jeugd niet kreeg. Omdat de expertise er toen niet was, die haar trauma had kunnen voorkomen.

Inmiddels is de petitie ondertekend door 70.000 mensen en 1000 hoogleraren.

Sommigen mensen zijn onzichtbaar, en verrichten hun goede werk in stilte.

Take that, praatjesmakers van de wereld.

En nu: een ontroerend filmpje

Ik wens je een vredige Kerst en een heel gelukkig nieuwjaar.

 

Al mijn blogs over psychiatrie, een kind verliezen, en wat je moet weten over de ggz. Lees ze als je iemand kent die zich ernstig uit het dagelijks leven terugtrekt. En bekijk de pagina met 30 video-interviews die ik maakte over betere hulp aan jongeren die vastlopen.

Kerstschaap: Kitty Kilian