Merel Roze: over bloggen in 2001 en nu

Ze heet Merel Roze (spreek uit: rozen).
Roze blogde reeds in 2001 -en ze had in no time zo’n 150.000 bezoekers per maand. Ja, 150.000 bezoekers, freaking hell. Those were the days.

De reden voor al die bezoekers is natuurlijk dat Roze laconiek en mooi en geestig schrijft. Check haar website. Hij leest een beetje als Voskuils Bureau, maar dan in korte blogs.

Ik wilde Roze al lang een keer ontmoeten. Dus interviewde ik haar voor mijn bloggen-en-inspiratie-reeks.

We praten over de tijd dat elke nieuwe blogger een noviteit was. Over waarom ze écht is opgehouden haar blog ‘genoeg liefde te geven.’ En over schrijven.

Zelf vraag me ik me een beetje af of dit interview niet te veel een onderonsje is tussen twee bloggers, over bloggen. Ik hoor het graag van u. Dan sturen we een beetje bij.

Links

• Het blog van Merel Roze
• De geschiedenis van De Digitale Stad – het vroege internet, vóór de browsers (Historiek)

Transcript

• Het is wel zo dat ik nog af en toe mensen tegenkom die echt zeggen: (fluistert) ‘Jij bent Merel Roze!’
  (fluisterende stemmen, vrolijke muziek)
• Het was ook zo’n lieve omgeving in die beginperiode. Iedereen vond het leuk als er weer een nieuwe blogger bij kwam.

00:31 Merel Roze was beroemd in 2001

K: Merel, jij was heel beroemd, in de jaren 2000. Als één van de eerste vrouwelijke bloggers van Nederland. En je werd ook vaak geïnterviewd.
– Ja, het was een nieuw fenomeen. En alle bladen en de kranten vonden het heel interessant.
K: Je kreeg een blog cadeau van iemand, die had het voor je aangemaakt. Want dat moest je toen nog helemaal met de hand maken.
– Er was nog geen WordPress of andere makkelijke cms-jes. Dus hij had het voor mij gemaakt, Walter van den Bergh, hij had zelf ook een blog. En hij zei: ‘Jij houdt van schrijven.’
We hadden elkaar online ontmoet, want ik las zijn blog. Dat was heel normaal toen.
Hij zei: ‘Nou, de mailtjes die ik van jou krijg, die getuigen van een liefde voor schrijven. Ik gun je een podium.’
K: Jij was ook nog heel jong. Je was student, denk ik?
– Ik was net afgest udeerd, in 2000, en in 2001 begon ik mijn blog. Ik kan geen ander cadeau noemen dat zó veel met me heeft gedaan. En dat zo veel impact heeft gehad, want als ik dat blog niet had gekregen, dan zag mijn leven er nu anders uit.
K: Ja, precies op het goede moment kreeg je het juiste cadeau. Dus je had iets heel anders gestudeerd, maar je vond schrijven ook….
– Ja, ik schreef al wel in mijn functie. Bij de jongerentheatergroep schreef ik ook al veel. ik schreef mee aan de subsidieaanvragen en de publiciteits-uitingen. Dus schrijven was altijd al waar mijn hart lag. Maar ik vond het wel heel spannend om dat hardop te zeggen. En daar was dat blog ook zo’n toffe plek voor.. En het was ook zo’n lieve omgeving in die beginperiode. Iedereen vond het leuk als er weer een nieuwe blogger bij kwam. Totaal anders dan nu.

02:41 Andere vrouwen waren al veel langer online

K: Geweldig. Je had toen ook.. hoe heet het ook weer… de Amsterdamse stad?
– DDS, de digitale stad. Dat was nog daarvóór.
K: Al dat soort dingen.. ik wou dat ik dat toen… Ik was er toen al, maar ik vond het toen stom.
– Ja, nou, ik was met de digitale stad ook nog niet aangehaakt. Dus eigenlijk was ik een beetje gegeneerd, dat ik als eerste vrouwelijke blogger werd gelanceerd door al die bladen. Want ik was helemaal niet zo technisch onderlegd als die andere dames. die er al veel langer waren en die veel stoerder waren dan ik. Maar ja, ik schreef dan heel braaf elke dag zo’n blogje. En dat viel toch op.

03:53 Waarom elke dag publiceren helpt

K: Ja maar, Merel, je schreef ook ontzettend léúk.
– Dankjewel. Het was superleuk om te doen ook. En dat het elke dag moest van mezelf, dat heeft me veel gebracht, denk ik ook. Niet alleen dat het voor mensen die mijn site lazen fijn was dat ze wisten: elke dag staat er iets nieuws, maar ook dat ik minder bang was om slechte stukjes óók te publiceren. Want ik moest gewoon elke dag. Die kwantiteit was nog belangrijker dan de kwaliteit.
K: Voor jouzelf?
– Voor mijzelf. Waardoor m’n drempel lager was. Om er iets te op te zetten. Als ik nu een nieuw blog zou schrijven moet het perfect zijn, want ik geef inmiddels les in schrijven. Ik ben een expert op het gebied. En ik blog nu nóóit, dus áls ik dan iets schrijf moet het wel fantastisch goed zijn. Nou, dat verlamt natuurlijk ongelooflijk. Ten opzichte van die beginperiode waarin ik gewoon maar wat deed. (Maar wel met een stilistische pen natuurlijk.)

04:46 Nu is er een drempel

K: Zo voelt het voor jou, dat je toen mocht freewheelen? En nou word je bekeken op je niveau?
– Ja. En als ik nu iets publiceer merkt niemand het, volgens mij. Er zijn nou veel te veel blogs. En ik ben helemaal niet meer… Ik sta niet meer in de lijstjes… Ik zag nu dat ik meer dan een jaar geleden het laatste blogje heb geplaatst.
K: Ik heb zitten kijken. In het begin blogde je elke dag, een aantal jaren, en dan wordt het langzaam minder. En rond 2015 houdt het zo’n beetje op. Dan schrijf je er nog maar een paar per jaar.
– Toen werd Thomas geboren, mijn zoon.

05:19 Waarom ging Roze minder bloggen?

K: Waarom ben je gaan minderen?
– Omdat ik al zó veel schreef voor m’n werk, en zo veel tijd kwijt was aan trainingen. Dat was één ding. En het andere was… Op een gegeven moment schreef ik dingen… Bijvoorbeeld: dat ik in de lift stond in mijn nieuwe appartement en naast mij in de lift stond iemand, die beschreef ik…
En toen kreeg ik een mailtje van hem. Toen dacht ik: o mijn god, mijn blog is te groot geworden om dit soort stukjes nog te schrijven.

05:55 150.000 bezoekers

K: Hoeveel bezoekers had je op het hoogtepunt? Weet je dat?
Ja, dat weet ik nog wel, dat waren er ongeveer 5000 per dag.
K: Wow. Veel.
– Ja, heel veel. Dat was niet constant. Er waren ook dipjes en in het weekend was het minder. Het was wel allemaal in de tijd dat je nog niet permanent op je telefoon bezig was.
K: Je had nog geen social media. Dat begon pas echt rond 2012, 2013…
– Ja… Als je dan vraagt waarom stopte het in 2015.. .dat kwam ook door social media. Want ik ging natuurlijk ook op Facebook dingetjes plaatsen. Dat was makkelijker dan zo’n blog.
K: Waarom? Want je blogjes waren soms heel kort. Soms maar drie zinnen.
– Ja, okee, goed punt, goed punt. Ik denk ook dat mijn leven gewoon anders was geworden, ook met relaties en zo. Je hebt ook ineens te maken met mensen over wie je schrijft, die dat misschien minder leuk vinden dan die relatie daarvóór. Dat ik ook dacht: o ja, ik moet rekening houden.. Nou, ik moest steeds rekening houden. Eigenlijk was het dat misschien ook wel.
K: Dat dééd jij ook, hè? Want er zijn ook bloggers die zeggen: F*ck you, dit is míj́n blog. En als je mijn blog niet wil, dan krijg je mij niet. Zo ben jij niet?
– Nee.

07:32 Merel Roze maakte nooit reclame

K: Want jouw blogs, toen ik ze ontdekte, ooit, per ongeluk – omdat je niks meer aan publiciteit doet – daar komt het op neer, hè? Je hebt het een beetje laten versloffen.
– Ik heb eigenlijk nooit iets aan publiciteit gedaan, zelf.
K: Nee, maar nu kun je zelfs je blog niet goed meer lézen. Driekwart is niet meer te lezen omdat…
– Eh.. vanaf vandaag weer wel.
K: O, heel goed. (gelach)
– Ik heb de toezegging dat het gefixt wordt. Maar dat jij daar achter moest komen, en dat ik het zelf niet wist, maakt wel duidelijk…
K: Het maakt helemaal niet uit, hoor. Maar het is niet meer waar jij voor leeft.
– Nee.

08:10 De stijl van Merel Roze

K: Maar… Toen ik jou dus ooit per ongeluk tegenkwam was ik blij verrast. Want aan de ene kant was jouw blog heel laconiek: het ging gewoon over van alles en nog wat. Maar je schrijft ook ontzettend móói. Je schrijft bijvoorbeeld van die observaties waarvan je denkt: o ja, die heb ik ook. Waarom schrijf ik dat nou niet op?
K: Dat je het bijvoorbeeld verdacht vindt dat een deel van de zaterdagkrant op vrijdag al op de mat ligt. Dat vind ik een typische observatie voor jou. Of dat je, als je Amélie op je koptelefoon hebt, de bochten zelf opeens ook iets eleganter neemt als je op de gracht fietst. Dat zijn van die hele mooie observatietjes. En dan schrijf je het ook nog eens heel lekker op.
K: En je bent.. Want ik vroeg net wel: waarom zeg je niet tegen iedereen: ‘Donder op, het is mijn blog’? Maar uit die blogs blijkt dat jij een heel aardig en luchtig iemand bent. En wil zijn.

09:07 Schrijven over anderen

– Wil zijn, ja. Ik vind het echt lastig als iemand tegen mij zegt: ‘Ik vind het niet leuk als je over mij blogt.’ Dat zou ik dan ook nooit doen. Dan is ook het plezier er af, zeg maar. Dat vind ik wel jammer, ergens. Maar als ik bijvoorbeeld Sylvia Witteman lees, denk ik: nou, haar gezin moet het ook maar leuk vinden, dat zij het allemaal opschrijft.
K: Maar zij gebruikt ook zoveel stilistische overdrijving dat iedereen dat wéét.
– Ja, dat hoop je.
K: Ze noemt haar zoon niet écht een paardenSorry, ik kon geen tekst vinden bij paarden.*.
– Nee, dat mag je hopen. Maar… Ik vind het ook wel jammer ergens, dat ik niet méér een f*ck you-mentaliteit heb. Want ik mis het.

09:50 Je eigen oordeel over je teksten

– Ik ging mijn blogs weer lezen, omdat jij zei dat het kapot was. Dus ik moest even kijken hoe het werkte. En toen dacht ik: o, het is zo leuk. Ik werd er heel blij van, zelf. En dat is grappig omdat je er soms met terugwerkende kracht blijer om kan zijn dan wanneer je het schrijft. Lang niet alles vond ik even goed, maar bij sommige dingen dacht ik: nou, ik snap het ook wel, dat mensen dit leuk vonden om te lezen. Maar het heeft een tijdje geduurd voor ik er weer op die manier naar kon kijken.
K: Ik heb dat ook altijd. Bij mijn oude blogs denk ik: wow, die kan schrijven. Terwijl – als ik het net heb geschreven denk ik: het is niks.
– Ja.
K: Raar, hè?
Heel raar.

10:36 Je staat áán als je elke dag schrijft

– Maar wat je zegt over die kleine observaties en zo, ik denk dat dat mijn kracht was. En dat vond ik ook heel leuk. Ik stond ook áán op die dingen. Dus ik wist elke dag: ik moet schrijven. Dus ik moet registreren. Wat daar gebeurt, maar ook wat hier gebeurt. En op een gegeven moment stond dat niet meer zo erg aan of vond ik het niet meer zo origineel. Want toen dacht ik: ja… dat heb ik al een keer… Hoe ouder ik werd, hoe meer ik ook zelf las en andere dingen tegenkwam. En ik dacht: ja, dat navelstaren… Zo kon het ook voelen.
K: Ik vraag me af of dat ligt aan hoe lang je het al doet of dat je echt geen nieuwe observaties meer hebt?
– Nou, hoe lang ik het al doe. Want er gebeuren natuurlijk altijd weer andere dingen in je leven. Ik heb nu met mijn zoon weer totaal heel veel nieuwe observaties. Die zou ik allemaal wel op kunnen schrijven.
K: Maar dat wil je niet?
– Ja, dat zou ik wel willen eigenlijk, maar dat doe ik niet.
K: Mag dat niet van je…?
– …Van mijn partner? (Lacht). En dat zou meer opleveren dan wanneer ik alleen maar iets opschrijf als er iets gebeurt, want dan doe je het niet. Tenminste, ik niet. Nou, ik heb ook nog altijd een beetje spijt dat ik mijn blog niet meer liefde geef, nu. Ik begrijp het wel goed, dat het een andere tijd is nu. Maar…
K: Je zit een beetje klem tussen allerlei overtuigingen, als ik het zo hoor. Want je kan het gewoon nu, vandaag, weer nieuw leven inblazen…
– Zeker.
K:…als je zin hebt.
– Als ik zin heb.
K: Heel korte stukjes? Je zegt bijvoorbeeld tegen jezelf: je mag niet meer dan 100 woorden. Dat is te doen.
– Ja. Maar je weet wat Blaise Pascal zei: ‘Ik schrijf je een lange brief, want ik heb geen tijd voor een korte.’
K: Nee, jij kan dat. Geen smoesjes.
– (Lacht).
K: Die druk, dat is toch meer een kwestie van instelling, denk je niet?
– Ja en ook noodzaak. Want de urgentie ontbreekt ook. Ik heb niet genoeg urgentie om het weer te gaan doen. Intrinsiek.
K: Ja, dán moet je het niet doen. En ik denk altijd: wie wil dat élke dag lezen? Want er is nu veel te veel informatie.
– Ja, dat klopt. En daardoor was het toen ook echt een heel andere tijd.